Goberno provisional ruso: Diferenzas entre revisións

}}

{{Contén texto cirílico}}

 

O primeiro goberno estivo formado exclusivamente por políticos burgueses, coa única excepción de [[Aleksandr Kerenskii]], do [[Partido Social-Revolucionario]] (SR), que ingresou no goberno a título persoal. Durou apenas dous meses antes de cesar durante a [[Crise de abril de 1917 en Rusia|Crise de abril]] debido ás diferenzas sobre a guerra entre socialistas e os membros máis conservadores do Consello de Ministros. Formouse entón o primeiro dos varios Gobernos de coalición entre liberais e socialistas. O príncipe [[Georgii Lvov]] mantívose á fronte do novo Goberno ata despois do fracaso da [[Ofensiva de Kerenskii]], a crise cos membros do [[Partido Democrático Constitucional]], os [[kadete]]s, pola tensión cos nacionalistas ucraínos e as [[Xornadas de Xullo]], cando lle sucedeu Kerenskii á fronte dun gabinete temporal de socialistas e liberais independentes. Estes primeiros gobernos realizaron unha ampla labor de reforma política, pero non resolveron os problemas máis importantes da poboación: a fin da guerra, a reforma agraria, os cambios nas condicións dos obreiros urbanos e as aspiracións das minorías.

O novo acordo entre ''kadetes'' e socialistas xurdido tras semanas de negociacións puxo fin á crise gobernamental do verán, pero non resolveu os desacordos entre eles nin permitiu avanzar nas reformas sociais e económicas esixidas cada vez con máis insistencia pola poboación nin levou a avances no fin da guerra. O verán trouxo a radicalización da situación en Rusia: mentres a dereita tendía a buscar unha figura autoritaria que impuxese orde, acabase coa crise e retomase a guerra con vigor, a esquerda reclamaba cada vez con maior insistencia a aplicación de profundas reformas políticas, sociais e económicas. A falta de resultados das accións do Goberno e o fracaso do [[golpe de Kornilov|intento de golpe de Estado]] do comandante en xefe do Exército, debilitaron tanto á dereita como ao Goberno, ao que se viu involucrado no mesmo, e reforzaron a posición da esquerda radical, favorable á toma do poder polos [[soviet]]s.

 

 

O [[Comité provisional da Duma Estatal]] invitou o comité executivo do [[Soviet de Petrogrado]] a tratar a situación política o {{xulgregdata|14|3|1917}} e reuníronse esa mesma tarde.<ref name="basil29">[[#Bibliografía|Basil (1984)]], p. 29</ref><ref name="wade5">[[#Bibliografía|Wade (1969)]], p. 5</ref> Para entón o comité executivo provisional do soviet xa decidira non ingresar no novo Goberno; a toma do poder non se formulara.<ref name="ferro90"/> A reunión foi cordial entre os [[menxevique]]s [[Nikolai Chjeidze]], Sujanov e Sokolov, e os liberais [[Pavel Miliukov]], [[Aleksandr Guchkov]] e [[Georgii Lvov]]. Os primeiros mostráronse dispostos a ceder o Goberno aos segundos e manterse fora<ref name="ferro90">[[#Bibliografía|Ferro (1975)]], p. 90</ref> do novo Consello de Ministros.<ref name="basil29"/> A cambio do apoio dos socialistas,<ref name="wade5"/> estes esixiron a promulgación de dereitos civís<ref name="wade5"/><ref name="ferro90"/><ref name="wade48"/> (de asociación, de formación de partidos políticos, de liberdade de prensa...).<ref name="basil29"/> Debía liberarse ademais os presos políticos,<ref name="ferro90"/> estenderse os dereitos civís aos soldados e convocarse canto antes unha [[Asemblea Constituínte Rusa|Asemblea Constituínte]].<ref name="basil29"/><ref name="ferro90"/><ref name="wade48"/><ref name="kochan183">[[#Bibliografía|Kochan (1967)]], p. 183</ref> Esta debía elixirse por sufraxio universal, directo, igualitario e secreto, e definiría a Constitución do país e a súa forma de Goberno (proclama do {{xulgregdata|16|3|1917|corto=true}}, ao día seguinte da formación do novo Consello de Ministros<ref name="wade53"/>).<ref name="kochan183"/><ref name="vnloewe172">[[#Bibliografía|Von Loewe (1967)]], p. 172</ref> O soviet da capital ofreceu publicamente o seu apoio<ref name="ferro93">[[#Bibliografía|Ferro (1975)]], p. 93</ref> ao novo Goberno mentres se ativese ao acordo pactado,<ref name="ferro90"/><ref name="wade48"/> pero rexeitou entrar no mesmo.<ref name="vnloewe172"/> O Comité Executivo do soviet rexeitou a proposta dos deputados da [[Duma|Duma Imperial de Rusia]] para incluír a Chjeidze e Kerenskii no novo gabinete,<ref name="wade5"/> aínda que Kerenskii aceptouna pola súa conta e logrou máis tarde o respaldo do pleno do soviet ao día seguinte.<ref name="wade48">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 48</ref><ref name="wade6"/> O soviet consideraba que a revolución fora burguesa e que, sendo así, os socialistas non debían formar parte do Goberno.<ref name="wade48"/><ref name="wade6">[[#Bibliografía|Wade (1969)]], p. 6</ref> Este quedou entón formado por liberais, conservadores moderados e Kerenskii.<ref name="wade48"/>

 

 

O novo Goberno pareceu contar inicialmente cun apoio abrumador e contou con moitas das máis brillantes figuras dos liberais rusos, como o novo Primeiro Ministro [[Georgii Lvov]],<ref name="ferro93"/><ref name="wade54">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 54</ref> progresista e respectado veterano do traballo nos ''[[Zemstvo|zemtsvos]]''.<ref name="rabinowitchxxi">[[#Referencias|Rabinowitch (1978)]], p. XXI</ref> A maioría dos seus membros proviñan do [[Partido Democrático Constitucional]] encabezado por [[Pavel Miliukov]], quen ocupou a carteira de Exteriores.<ref name="ferro93"/><ref name="wade54"/> O novo Consello de Ministros, porén, era débil e a súa autoridade era limitada en gran parte do país e na propia capital.<ref name="basil97">[[#Bibliografía|Basil (1984)]], p. 97</ref> Os diversos nacionalismos do Imperio, as divisións entre os socialistas e a oposición entre estes e os liberais menoscababan o poder gobernamental.<ref name="basil97"/> Petrogrado quedou a mercede do soviet.<ref name="vnloewe174">[[#Bibliografía|Von Loewe (1967)]], p. 174</ref> O desexo da poboación de non limitar a revolución a reformas políticas, senón que incluíse medidas sociais e económicas complicou ademais desde o comezo as relacións entre os liberais e os socialistas.<ref name="mosse104"/> As diferenzas sobre a guerra —moi impopular— tamén dificultaron o entendemento entre ambos os grupos.<ref name="mosse105">[[#Referencias|Mosse (1967)]], p. 105</ref> A concepción provisional do Goberno, o convencemento de que só aquel que xurdise da Asemblea Constituínte elixida democraticamente por sufraxio universal secreto podería decidir as cuestións fundamentais políticas, sociais e económicas,<ref name="ferro220">[[#Bibliografía|Ferro (1975)]], p. 220</ref> e os desacordos entre fraccións no Goberno fixeron que este pospuxese continuamente as reformas de importancia.<ref name="wade55">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 55</ref>

* O desexo de lograr unha paz xeral negociada.

* A súa intención de defender activamente o país ata a consecución da paz.

* A defensa de amplas reformas sociais e económicas, aínda que se mostraron dispostos a pospoñer as medidas máis controvertidas ata a reunión da [[Asemblea Constituínte Rusa|Asemblea Constituínte]] ou ata o final da contenda.

* A súa defensa do proceso democrático como base das decisións políticas.

Este bloque moderado fíxose pronto co control do [[Soviet de Petrogrado]] e multiplicouse por todo o país: dominou a maioría dos [[soviet]]s e, tralas eleccións do verán, a maioría dos concellos, ademais do [[Comité Executivo Central de Todas as Rusias]] xurdido do primeiro [[Congreso dos Soviets de Todas as Rusias]] celebrado en xuño.<ref name="wade72"/> A pesar da súa disposición a colaborar cos liberais, os socialistas nunca abandonaron certa hostilidade e receo ás actividades dos partidos máis conservadores, o que complicou a cooperación.<ref name="wade80">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 80</ref> Contrarios a que os soviets tomasen o poder, tampouco se mostraron dispostos a someterse incondicionalmente á autoridade formal do Goberno.<ref name="wade80"/>

 

 

== Principais problemas ==

 

[[Ficheiro:CampesinosRusos--throughrussianre00willuoft.jpg|Campesiños rusos durante a época da revolución. Para o campesiñado, os obxectivos da revolución eran a entrega das terras da Coroa, os mosteiros e os terratenentes a aqueles que as traballaban, e unha maior autonomía do campo respecto do Goberno. A falta de acción gobernamental para satisfacer estas aspiracións levou á desilusión dos campesiños co Goberno e á ocupación de terras, a miúdo coa connivencia dos soviets locais.|miniatura]]

 

=== O Goberno e a guerra mundial ===

Desde os primeiros días da [[Revolución de Febreiro]], o Goberno fracasou nos seus intentos de tomar o control das forzas armadas, que quedaron na práctica baixo a influencia dos soviets.<ref name="rabinowitch49">[[#Bibliografía|Rabinowitch (1991)]], p. 49</ref><ref name="mosse415">[[#Referencias|Mosse (1964)]], p. 415</ref> A elección de representantes militares para os soviets, a aprobación da [[Orde número 1]], que limitaba a autoridade do gabinete á política do [[Soviet de Petrogrado]], e a proximidade do programa de paz deste aos desexos maioritarios dos soldados, reforzaron a autoridade dos soviets e frustraron o control gobernamental das forzas armadas.<ref name="rabinowitch49"/>

 

En parte para reforzar a súa posición negociadora, tanto o Soviet como o Goberno fomentaron a preparación dunha [[ofensiva de Kerenskii|ofensiva militar]] durante o verán que, tras efémeros avances, acabou en derrota e acelerou a desintegración do Exército e, con el, a fortaleza da posición negociadora rusa ante os seus aliados.<ref name="wade43">[[#Bibliografía|Wade (1968)]], p. 43</ref>

 

 

=== Os nacionalismos ===

A caída da autocracia fomentou o crecemento dos nacionalismos do antigo [[Imperio Ruso]], que xurdiron con diversa forza e variadas exixencias, desde modestas autonomías culturais ata a independencia.<ref name="wade144">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 144</ref> Estes movementos foron radicalizándose ao longo de [[1917]],<ref name="wade144"/> aínda que as exixencias de independencia total da nova república rusa escasearon.<ref name="wade2000147">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 147</ref>

 

 

As Cortes finlandesas encontráronse coa desaprobación de socialistas moderados e liberais ao proclamar a autonomía, e estes trataron de atrasar as negociacións cos nacionalistas ucraínos ata que finalizase a guerra.<ref name="basil98"/> A proclamación dunha ampla autonomía pola [[Rada Central Ucraína]] o {{xulgregdata|23|6|1917}} foi rexeitada polo Goberno provisional,<ref name="ferro391">[[#Bibliografía|Ferro (1975)]], p. 391</ref> que rogou á Rada que pospuxese calquera medida ata a reunión da [[Asemblea Constituínte Rusa|Asemblea Constituínte]].<ref name="basil98"/> A negativa da Rada e as posteriores negociacións entre as dúas partes precipitaron a crise de Goberno que en xullo acabou co primeiro goberno de coalición pola dimisión en bloque dos ministros ''[[kadete]]s'', opostos ás concesións aos [[Ucraína|ucraínos]].<ref name="ferro391"/><ref name="basil99">[[#Bibliografía|Basil (1984)]], p. 99</ref> Só o último gabinete de coalición do outono prestou certa atención aos nacionalismos e realizou algunhas concesións tardías que non satisfixeron aos nacionalistas das minorías e que en última instancia quedaban condicionadas ás decisións da [[Asemblea Constituínte Rusa|Asemblea Constituínte]].<ref name="wade148"/>

O Exército, que crecera en millóns en 1916, tampouco recibía a cantidade de alimentos necesarios para manter ás tropas, e a recomendación de reducir o número de efectivos para non ter que reducir as racións non foi aceptada polas autoridades.<ref name="pethybridge387">[[#Bibliografía|Pethybridge (1970)]], p. 387</ref> O desabastecemento das tropas fomentaba o descontento<ref name="wade2000133">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 133</ref> e a insubordinación.<ref name="pethybridge388">[[#Bibliografía|Pethybridge (1970)]], p. 388</ref> Os pertreitos tamén escaseaban, en parte pola crise política que reduciu a produción de armamento, moi concentrada na capital.<ref name="pethybridge389">[[#Bibliografía|Pethybridge (1970)]], p. 389</ref> A falta de recursos foi crucial na decadencia do Exército e no aumento das desercións, que contribuíron a desbaratar aínda máis o sistema de transporte.<ref name="pethybridge391">[[#Bibliografía|Pethybridge (1970)]], p. 391</ref> O aumento do derrotismo, das desercións e a falta de control gobernamental do Exército tiveron importantes consecuencias: os soldados que abandonaban a fronte, na súa maioría campesiños, levaron con eles a propaganda bolxevique, que estendeuse polas provincias e avivou o desexo dunha entrega inmediata das terras; a falta dun instrumento de coerción impediu ao Goberno enfrontarse ao caos crecente.<ref name="pethybridge97">[[#Referencias|Pethybridge (1972)]], p. 97</ref> Desaparecida a antiga policía tsarista, as novas milicias non estaban baixo o control do Goberno de Petrogrado e, a miúdo, nin sequera dos Gobernos locais.<ref name="wade56">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 56</ref>

 

* O establecemento do monopolio do gran<ref name="ferro377"/><ref name="pethybridge90">[[#Referencias|Pethybridge (1972)]], p. 90</ref> ({{xulgregdata|4|4|1917|curto=true}}) para tratar de acabar coa especulación<ref name="pethybridge28"/> e o aumento dos prezos.<ref name="pethybridge98">[[#Referencias|Pethybridge (1972)]], p. 98</ref> Este indispuxo aos comerciantes privados de gran e aos campesiños.<ref name="pethybridge98"/><ref name="pethybridge392">[[#Bibliografía|Pethybridge (1970)]], p. 392</ref> Os primeiros declararon que o Estado sería incapaz de substituílos,<ref name="pethybridge98"/> e os segundos o vían como un roubo legalizado das súas colleitas e preferiron retelas,<ref name="pethybridge98"/> vendelas a estraperlistas ou convertelas en licor.<ref name="pethybridge392"/> Tras intentar en vano convencer aos campesiños para que vendesen o seu gran ao prezo oficial, o {{xulgregdata|9|9|1917|curto=true}} o Goberno decidiu duplicar o prezo ofrecido, sen resultados.<ref name="pethybridge392"/> A organización do sistema monopolístico foi ademais deficiente, lenta e incapaz de coaccionar ao campesiñado.<ref name="pethybridge393">[[#Bibliografía|Pethybridge (1970)]], p. 393</ref>

* A imposición de cartillas de racionamento.

=== Primeiro gabinete ===

[[Ficheiro:Временное правительство (Россия).jpg|Ministros do primeiro gabinete do Goberno provisional.|miniatura|dereita]]

 

 

Os soviets ata o outono de 1917 non constituíron unha ameaza seria para o Goberno ao estar controlados maioritariamente polos partidos socialistas moderados ([[menxevique]]s e [[Partido Social-Revolucionario]]), partidarios de manter a coalición cos elementos burgueses e do mantemento do esforzo bélico ata o logro dunha paz negociada.<ref name="rabinowitch29"/><ref name="rabinowitchxiii"/> Os elementos máis radicais, entre eles os [[bolxevique]]s de [[Lenin]], recen regresado a Rusia en abril, eran minoritarios,<ref name="rabinowitch30">[[#Bibliografía|Rabinowitch (1991)]], p. 30</ref> tanto nos soviets como nas simpatías dos soldados, campesiños e traballadores, e contaban entre eles cunha parte moderada ([[Lev Kamenev]]) contraria ao enfrontamento co Goberno e a ruptura cos demais socialistas, máis moderados.<ref name="rabinowitchxiii"/> A situación de debilidade dos radicais fixo que o propio [[Partido bolxevique]] se comprometese en abril só vagamente a emprender unha revolución socialista, sen fixar data nin procedemento para levala a cabo («[[Teses de abril]]»).<ref name="rabinowitchxxv">[[#Referencias|Rabinowitch (1978)]], p. XXV</ref>

A deterioración da situación económica ao longo da primavera supuxo, porén, unha desilusión crecente dunha parte importante da poboación co novo Goberno.<ref name="rabinowitchxxv"/> A continuación da guerra,<ref name="wade9"/> o aumento da crise alimentaria e a escaseza de artigos, a inflación crecente e o caos nos abastecemento ás cidades e ao campo, o fracaso do racionamento implantado polo Goberno desluciron as esperanzas orixinais.<ref name="rabinowitchxxv"/> Ao longo da primavera, o interese do Goberno por manter a fronte e as súas declaracións patrióticas fixeron que un número crecente de traballadores e soldados comezase a velo como o representante unicamente das clases adiñeiradas, lonxe do pobo.<ref name="rabinowitchxxvi">[[#Referencias|Rabinowitch (1978)]], p. XXVI</ref> Os soviets gañaron prestixio, considerándose as institucións verdadeiramente democráticas, en contraste co Goberno.<ref name="rabinowitchxxvi"/>

 

 

Foi a posición gobernamental ante a guerra, publicada por primeira vez o {{xulgregdata|20|3|1917|corto=true}},<ref name="wade9"/> a que provocou a primeira crise de Goberno do período interrevolucionario e a formación do primeiro gabinete de coalición social-liberal.<ref name="wade84">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 84</ref><ref name="wade287"/> Os liberais con Miliukov á cabeza desexaban continuar coa contenda ata a vitoria e non estaban dispostos a abandonar as compensacións acordadas co resto de países Aliados durante o período anterior,<ref name="wade13">[[#Bibliografía|Wade (1969)]], p. 13</ref> actitude que non compartía a maioría da poboación, farta xa para entón da [[Primeira Guerra Mundial|Gran Guerra]].<ref name="wade11">[[#Bibliografía|Wade (1969)]], p. 11</ref> O desacordo levou a manifestacións de ambos bandos e a choques violentos con derramamento de sangue. O temor a desencadear unha [[guerra civil]] levou ao Goberno e ao [[Soviet de Petrogrado]] a pactar unha solución que non acabou, porén, coa dualidade no poder.<ref name="wade84"/>

Un novo Consello de Ministros de coalición —con dous ministros socialistas— acabou formándose o {{xulgregdata|8|10|1917|corto=true}}.<ref name="wade214"/><ref name="basil156"/><ref name="wade121"/> A pesar das votacións contrarias dos socialistas durante a conferencia democrática,<ref name="wade121"/> Tsereteli logrou a aprobación final da nova coalición, incluso despois de non lograr manter a súa promesa aos delegados socialistas de que o novo Goberno respondería ante o [[Preparlamento]] formado pola Conferencia.<ref name="basil156"/> Este último Goberno foi débil,<ref name="wade214"/><ref name="wade121"/> pouco máis que unha camarilla de Kerenskii, carente de verdadeiro apoio de socialistas e liberais,<ref name="wade214"/><ref name="basil156"/> que sumíronse pronto en disputas no Preparlamento.<ref name="basil157">[[#Bibliografía|Basil (1984)]], p. 157</ref> Os ministros eran figuras de segunda fila da política nacional e, a pesar do reforzamento das correntes esquerdistas no país tralo golpe frustrado, máis conservadores que os sus predecesores.<ref name="anin443"/>

 

{{Artigo principal|Revolución de Outubro}}

[[Ficheiro:Batallón-muerte-rusia--insiderussianrev00dorrrich.png|O batallón da morte formado por mulleres e último defensor do Goberno provisional, xunto á sufraxista británica [[Emmeline Pankhurst]].|miniatura|200px|dereita]]

Para o outono, o respaldo aos [[bolxevique]]s, que se presentaban como a oposición por antonomasia tanto ao Goberno como á dirección do [[Soviet de Petrogrado]] ''defensista'', crecera notablemente, superando aos seus rivais socialistas [[menxevique]]s e incluso aos [[Partido Social-Revolucionario|socialrevolucionarios]] en moitas localidades.<ref name="wade206">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 206</ref> A incapacidade do Goberno e do Soviet de Petrogrado para acabar coa guerra, co problema da terra, cos nacionalismos ou coa crise económica que se agudizaba, reforzou a posición bolxevique e a da esquerda radical en xeneral.<ref name="wade206"/> Ante o crecente desprestixio da coalición social-liberal entre obreiros e traballadores, os bolxeviques pareceron cada vez máis a alternativa decidida a resolver rápidamente os problemas do país.<ref name="wade206"/> A falta de solucións para os problemas políticos, sociais e económicos levou a un clamor a favor dun cambio radical de Goberno nun ambiente de crise continua e crecente.<ref name="wade216">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 216</ref> A imposibilidade de atallar a crise económica, sen acabar antes coa guerra, fixo que o desexo de paz se convertese en abrumador.<ref name="wade216"/> A ameaza alemá a Petrogrado, que acentuouse no outono, levou tamén ao Goberno a anunciar plas para enviar parte da guarnición da capital á fronte para defender a cidade e para evacuar as principais industrias. Ambas medidas favoreceron aos radicais e partidarios de transferir o poder aos soviets, e tachouse ao Goberno de planear unha contrarrevolución.<ref name="wade216"/> A crise económica, caracterizada por un aumento da inflación —os prezos case se cuadriplicaron entre xullo e outubro— e un alarmante desabastecemento na capital, tamén favoreceron o radicalismo político.<ref name="wade217">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 217</ref> A finais de outubro, Petrogrado contaba con alimento unicamente para uns poucos días e o abastecemento era insuficiente. Os máis pobres volveron enfrontarse á fame.<ref name="wade217"/> A inflación acabou coas melloras salariais dos obreiros industriais, a produción caeu, e para final de ano se estimaba que a metade das fábricas da cidade terían que pechar por falta de combustible e materias primas.<ref name="wade218">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 218</ref> O sentimento de crise nacional viuse reforzado ademais polo grande aumento dos delitos e desordes públicos, moi aireados pola prensa; a percepción popular era a dun Goberno desbordado pola situación, e un corpo policial —a milicia— insuficiente.<ref name="wade220">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 220</ref> Os centos de miles de desertores que vagaban polo país no outono favoreceron os desordes e a impresión de crise social e política.<ref name="wade220"/> O afundimento da bolsa tralo errado [[golpe de Kornilov]] empobreceu a parte das clases medias e desatou o caos financeiro. O Goberno tiña cada vez máis dificultades para recadar impostos.<ref name="wade220"/> A axitación no campo e nas cidades creceu, así como as exixencias dos nacionalistas.<ref name="wade221">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 221</ref> Esta situación de crise fomentou os debates sobre a necesidade de que o Goberno actuase, e da posibilidade de que este fose substituído por outro.<ref name="wade221"/>

 

 

== Valoración ==

 

 

Os sucesivos gabinetes, inexpertos na xestión do Estado, mostráronse incapaces de formular políticas claras<ref name="anin446">[[#Bibliografía|Anin (1967)]], p. 446</ref> e de aplicalas coa celeridade necesaria pola situación de crise.<ref name="gill253"/> Os cinco gabinetes mostraron ademais unha perpetua división<ref name="anin446"/> entre as tendencias presentes no seu seo: a dereita, que desconfiaba da institución do [[Soviet de Petrogrado]], e a esquerda, temerosas das posibles accións do alto mando militar.<ref name="gill253"/> As tensións internas levaban continuamente a compromisos de mínimos para lograr un acordo interno.<ref name="gill254">[[#Bibliografía|Gill (1978)]], p. 254</ref> O empeño dos socialistas moderados en manter a coalición cos liberais a pesar das diferenzas levou ademais á parálise do Goberno e ao desprestixio dos socialistas.<ref name="wade36">[[#Bibliografía|Wade (1968)]], p. 36</ref> Os diversos Gobernos non lograron tampouco acabar coa guerra, un dos principais intereses da poboación, esgotada polo conflito.<ref name="wade37">[[#Bibliografía|Wade (1968)]], p. 37</ref> O programa liberal, constituído fundamentalmente pola promulgación dunha amnistía e da extensión de dereitos e liberdades civís á poboación, cumpriuse practicamente nos dous primeiros meses do período revolucionario, pero os obxectivos máis desexados polas masas (o fin da guerra, a recuperación económica e o repartimento de terras) non foron alcanzados polo Goberno.<ref name="uldricks614">[[#Bibliografía|Uldricks (1975)]], p. 614</ref><ref name="pethybridgeIX">[[#Referencias|Pethybridge (1972)]], p. IX</ref> A maioría da poboación non cifraba as súas esperanzas en cambios políticos, senón noutros, sociais e económicos, que os bolxeviques souberon sintetizar nos seus lemas favorables ao control obreiro das fábricas, o repartimento das leiras dos terratenentes e o fin da guerra mundial.<ref name="pethybridgeX">[[#Referencias|Pethybridge (1972)]], p. X</ref> Os liberais entorpeceron en gran medida a súa consecución ao defender a continuación dos combates ata a vitoria, manter os obxectivos de guerra imperialista do antigo réxime, opoñerse á reforma agraria ou rexeitar control obreiro da industria. Lograron ademais pospoñer a reunión da [[Asemblea Constituínte Rusa|Asemblea Constituínte]]. A insistencia gobernamental en pospoñer calquera medida fundamental —a reforma agraria, a situación das minorías…— ata a reunión da Asemblea Constituínte, e o continuo atraso da súa convocatoria minaron a súa posición.<ref name="wade277">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 277</ref> Estes atrasos permitiron duras críticas da oposición, causaron o temor da poboación a unha contrarrevolución que terminase por impedir a súa reunión, e favoreceron aos partidarios de que os soviets tomasen o poder como salvagarda da Asemblea.

Os socialistas moderados, convencidos da natureza burguesas da revolución que acabara coa autocracia tsarista, rexeitaron tomar o poder.<ref name="uldricks614"/> Temían ademais que unha radicalización da revolución levase á alianza das forzas liberais e as reaccionarias que conducise á contrarrevolución, como entendían que sucedera na [[Revolución Rusa de 1905|revolución de 1905]].<ref name="uldricks615">[[#Bibliografía|Uldricks (1975)]], p. 615</ref> A moderación da súa posición privounos paulatinamente do apoio das masas, cada vez máis radicais<ref name="uldricks615"/> ante a deterioración da situación económica causado pola guerra e a propia revolución.<ref name="uldricks616"/> Opostos unha e outra vez á toma do poder a pesar das crecentes peticións das masas, membros menores da coalición e incapaces de aplicar as reformas exixidas por campesiños, soldados e obreiros, os socialistas moderados acabaron por perder o respaldo inicial e facilitar o auxe dos [[bolxevique]]s, única oposición disposta a defender os obxectivos da poboación.<ref name="uldricks618"/> A esquerda radical viuse favorecida por unha crecente crise económica que xerou descontento e agudizou os problemas políticos e sociais.<ref name="wade186">[[#Bibliografía|Wade (2000)]], p. 186</ref>

 

* [[Georgii Lvov|Príncipe Georgii Ievgenievich Lvov]] (23 de marzo - 21 de xullo)

* [[Aleksandr Kerenskii]] (21 de xullo – 8 de novembro)