Hydrodamalis gigas: Diferenzas entre revisións

* ''[[Trichechus senegalensis]]''

}}

 

Este sirénio era considerábelmente maior que os membros actuais da súa orde, o [[dugongo]] e o [[manatí]], medindo até 8 metros de lonxitude e pesando entre 5 a 11 toneladas. O seu corpo era macizo, con cabeza pequena e pescozo indiferenciado. Os ollos eran pequenos, así como as narinas, e non tiña orellas. Os adultos non tiñan dentes. A cauda era en forma de abano e os membros dianteiros modificados como [[barbatana]]s tiñan a forma de gancho. Por causa do seu peso e estrutura corporal, o dugongo-de-Steller era un animal bastante lento.

A extinción do dugongo-de-steller está claramente asociada á chegada ao mar de Bering de pescadores e colonos occidentais. O animal foi de inmediato identificado como fonte de alimento e cazado pola súa carne, que é descrita como de textura e sabor semellantes ao bisté de [[vaca]]. A graxa era aproveitada para cociñar ou para as lámpadas a óleo, e o leite das femias era consumido directamente ou transformado en [[manteiga]]. O coiro era usado para fabricación de vestiario. No entanto, a caza excesiva non foi o único motivo de extinción. Xuntamente cos dugongos, os pescadores damnificaron tamén as poboacións de [[lontra mariña|lontras mariñas]] que se alimentaban, entre outras cousas, de [[ourizo de mar|ourizos do mar]]. Cos seus predadores en declínio, a poboación de ourizos estourou e, como se alimentaban da mesma vegetación mariña, tornáronse competidores do dugongo-de-steller. En [[1755]] foi emitida unha orde nos portos piscatórios do mar de Bering que prohibía a caza do dugongo-de-steller. Porén nesta altura a especie xa se encontraba en declínio acentuado e un dos últimos animais foi cazado en [[1768]].

 

 

* [[Mamíferos extintos]]

* [[Mamíferos mariños]]

* [[Mamíferos]]

 

{{Control de autoridades}}