Encarnación: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
Sen resumo de edición |
||
Liña 1:
Crenza común á maioría das confesións do [[cristianismo]] que
==Evolución da crenza==
Dos primeiros textos cristiáns: as cartas de San [[Paulo de Tarso]] e dos [[evanxeos sinópticos]], despréndese a convicción de que no home Xesús se manifestou dun xeito pleno a Palabra de Deus e o seu [[Amor]] por todos e cada un dos homes. Na propia carta aos Efesios, chégase a afirmar que Xesús, sendo Deus, non retivo con cobiza a súa dignidade senón que se alienou da súa condición divina para facerse home e tomar a condición de escravo ata a súa entrega na cruz.▼
▲Dos primeiros textos cristiáns: as cartas de San [[Paulo de Tarso]] e dos [[evanxeos sinópticos]], despréndese a convicción de que no home Xesús se manifestou dun xeito pleno a Palabra de Deus e o seu [[Amor]] por todos e cada un dos homes. Na propia carta aos Efesios de Paulo de Tarso, chégase a afirmar que Xesús, sendo Deus, non retivo con cobiza a súa dignidade senón que se alienou da súa condición divina (''kenosis'') para facerse home e tomar a condición de escravo ata a súa entrega na cruz. Tal acontecemento concíbese como misterioso e insólito, pero deféndese como irrenunciable e nuclear para a fe da primeiras comunidades que acaban rexeitando o gnosticismo que afirmaba que a humanidade de Xesús era mera apariencia, e que non podía haber contacto entre a divinidade e a carne, concibida como corrupción e impureza.
No capítulo primeiro de Xoán, o derradeiro dos [[evanxeos canónicos]] en escribirse, xa se afirma que no principio era o Verbo (o Logos), o Verbo estaba en Deus e o Verbo era Deus. Identificando ao Verbo coa persoa de Xesús.▼
▲No capítulo primeiro de Xoán, o derradeiro dos [[evanxeos canónicos]] en escribirse, xa se afirma que ''no principio era o Verbo (o [[Logos]]), o Verbo estaba en Deus e o Verbo era Deus'', engadíndose que o ''Verbo se fixo home e habitou entre nós''. Identificando ao Verbo coa persoa de Xesús.
A maneira de interpretar esta convicción da presencia misteriosa do Logos en Xesús, a condición divina do Logos e da propia da persoa do home Xesús constitúen a historia central da dogmática e a [[teoloxía]] cristiá. Esta concepción marca unha diferenciación fundamental co resto das relixións, mesmo coas de raíz común: o [[xudaísmo]] e o [[islam]]. Para o primeiro, Xesús é un falso [[Mesías]] e asocialo a [[Deus]] unha [[blasfemia]]; para o segundo, Xesús é un dos grandes profetas que aparecen no [[Corán]] ata o punto en que Deus non permitiu que morrera na cruz, pero que en modo algún pode ser considerado igual a El.▼
A maneira de interpretar esta convicción da presencia misteriosa do Logos en Xesús, a condición divina do Logos e da propia da persoa do home Xesús constitúen a historia central da dogmática e a [[teoloxía]] cristiá.
A través do home Xesús,( consonte a crítica histórica, un campesiño da aldea de [[Nazareth]], que anunciou o reino de Deus e foi crucificado polos romanos), as confesións cristiáns afirman que Deus entrou na dimensión espazo-temporal, compartiu plenamente a nosa natureza e experimentou humanamente o amor, o sufrimento moral e físico ata a mesma morte. Deste xeito, a encarnación é a base da doutrina da [[redención]] mediante a cal Deus mesmo da un sentido á vida dos homes e abre para eles un destino trascendente. Estas ideas foron maduradas polas reflexións dos [[Pais da Igrexa]] e definidas nos primeiros concilios ecuménicos, particularmente o [[Concilio de Nicea]] (non aceptado polos arianos), o [[Concilio de Efeso]] (non aceptado polos nestorianos) e o [[Concilio de Calcedonia]] (non aceptado polas igrexas monofisistas).
==A Encarnación no contexto das relixións==
Esta concepción marca unha diferenciación fundamental co resto das relixións da antigüidade, onde o home a través do culto, a ofrenda e os sacrificios tenta achegarse á divinidade e acadar o seu favor. No cristianismo a encarnación supón o movemento inverso: é o amor de Deus quen descende materilizándose a través da concepción dun home nacido de muller, Deus adéntrase na súa propia Creación e renova nela todas as cousas.
Afástase tamén aquí o cristianismo das relixións e filosofías que condenan a Creación e, xa que logo, a materia e a carne, como intrínsecamente malas ([[gnosticismo]], [[Platón|planonismo]], [[hinduismo]], [[budismo]], [[maniqueismo]]). Fronte a isto a Creación e o corpo reciben unha promesa, actuante xa, de renovación e plenitude.
▲
[[Category: cristianismo]]
| |||