Batalla de Okinawa: Diferenzas entre revisións

Á FlotaFrota Británica do Pacífico asignóuselle a tarefa de neutralizar os aeródromos xaponeses da illa Sakishima, o que fixo con éxito do [[26 de marzo]] até o [[10 de abril]]. O 10 de abril a súa atención desprazouse aos aeródromos no norte de [[Taiwán|Formosa]]. A forza retirouse á Baía de San Pedro o [[23 de abril]]. O [[1 de maio]] a FlotaFrota Británica do Pacífico volveu á acción e atacou de novo os aeródromos. Os portaavións sufriron varios ataques de kamikazes, pero grazas ás cubertas de voo blindadas, estes non sufriron danos irreparables e só experimentaron unha breve interrupción nas súas misións.<ref>Hastings (2007), p. 401.</ref>

Nos tres meses de batalla de Okinawa, os xaponeses voaron en 1900&nbsp;misións kamikaze, afundindo a ducias de barcos aliados e matando máis de 5.000 mariñeiros estadounidenses, a conta de 1465&nbsp;avións kamikaze perdidos (outros 2200&nbsp;avións xaponeses e 763&nbsp;avións de estadounidenses tamén foron destruídos, incluso durante a batalla en terra). Os buques que se perderon foron os máis pequenos, en particular os destrutores da primeira liña de defensa, así como destrutores de escolta e buques de desembarco. Se ben os aliados non perderon ningún dos seus portaavións, algúns deles resultaron severamente danados. [[Lancha motora|Lanchas motoras]] con base en terra tamén foron utilizadas nos [[Ataque suicida|ataques suicidas]] dos xaponeses. A prolongada duración da campaña baixo condicións de estrés forzou ao [[Almirante]] [[Chester W. Nimitz]] a dar un paso sen precedentes: relevou os principais comandantes navais para que puideran descansar e recuperarse. A flotafrota cambiou a súa denominación co relevo dos comandantes navais; así comezara a campaña como 5.ª FlotaFrota, comandada polo Almirante [[Raymond Spruance]], e finalizouna como 3.ª FlotaFrota comandada polo Almirante [[William F. Halsey]].