Jean-Baptiste Lamarck: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Unhanova (conversa | contribucións)
http://academia.gal/dicionario/-/termo/busca/poder
Unhanova (conversa | contribucións)
Correccións. Revisalas.
Liña 20:
== Vida e obra ==
=== Infancia e formación ===
Naceu na vila de [[Bazantin]] nunha vella familia da nobreza, na que había numerosos militares<ref>Szyfman (1982): 4.</ref>, pero con poucos recursos económicos para manter a numerosa descendencia. Era o undécimo fillo de Pierre de Monet, que o animou a entrar no seminario dos [[xesuítas]] de [[Amiens]], coa intención de que se ordenaraordenase sacerdote, xa que naquela época a igrexa era unha boa opción para fillos de familias da aristocracia con poucos recursos, como noutras partes de Europa.
 
SenNon embargoobstante, Lamarck sentíase atraído polo exército (outra das opcións para a nobreza empobrecida), ao que pertencíapertencían xa tres dos seus irmáns. Aínda así, segue nos xesuítas de [[1755]] a [[1759]], cando seu pai morre. Chega a oficial na batalla de Villinghausen, o 16 de xullo do mesmo ano.
 
=== Vida no exército ===
Pero abandona os estudos e uníndose ao exército, para iniciar a carreira militar, en [[1761]], a pesar da súa xuventude, co nome de ''Cabaleiro de Saint-Martin''. Participou na [[Guerra dos Sete Anos]], uníndose ao exército francés na campaña de Alemaña preto de Willinghausen, [[Alemaña]], onde pouco despois da súa chegada tivo lugar a batalla que leva o nome desa cidade. Os franceses perden a batalla, e da compañía na que estaba encadrado Lamarck só sobreviviron catorce homes, entre eles os oficiais. O soldado máis vello do grupo suxeriu que Lamarck comandaracomandase a pequena tropa que quedara esquecida no medio da confusión. Lamarck acepta e ordena quedar naquel lugar até a chegada do seu exército, actitude que lle vale o ascenso a lugartenente.<ref>Estes feitos, aínda que son plausíbeis, non puideron comprobarse nos arquivos, e baséanse no testemuño dunha das fillas de Lamarck.</ref>
 
Mentres o rexemento entraba en [[Toulon]] e [[Mónaco]], unha compañía intenta rebelarse, deixar as armas. Como consecuencia do esforzo realizado no tumulto, Lamarck tivo unha importante lesión no pescozo (unha luxación da articulación temporomandibular) que o obrigaría a deixar o exército en [[1765]] e volver a París con unhacunha pensión mínima.
 
=== A volta a París ===
Unha vez instalado en París xunto co seu irmán Philippe-François, decide inicialmente comezar os estudos de [[música]], pero finalmente emprende o das [[Ciencia|ciencias naturais]], mentres traballa durante un tempo como contábel para un banqueiro. Comeza a estudar [[medicina]], pero pronto abandona estes estudos para concentrase na súa paixión pola [[botánica]], nunha época na que a influencia de [[Jean-Jacques Rousseau]] fixo que po estudo da botánica estivese de moda.
 
E [[1778]] bautízase a súa primeira filla, Rosalie-Joséphine, froito da súa unión con Marie-Anne-Rosalie Delaporte.
Liña 37:
 
=== A ''Flora francesa''. Académico das Ciencias ===
En [[1779]], cando Lamarck tiña 35 anos, a ''Imprimerie royale'' publica a súa primeira obra ''[[Flora francesa]]'' (en tres volumes). A partir da terceira edición [[Augustin Pyrame de Candolle]] achega especies de [[Suíza]]). O seu obxectivo é ordenar os vexetais segundo as súas estrutures reais e, ao mesmo tempo proporcionarproporcionarlle ao público unha maneira cómoda e segura de identificar as plantas.
 
Para facer isto, Lamarck adopta a clasificación [[binaria]] polo xénero e especie e, sobre todo, inventa o método [[dicotomía|dicotómico]] que consiste en poñer o que se trata de determinar dunha planta sucesivamente ante dous termos contrarios entre os cales debe decidirse antes de pasar áao seguinte parágrafo, onde se encontran outras dúas alternativas máis restrinxidas até que ao términotermo da operación se encontra o nome da planta, publicando así a primeira [[clave de determinación]]. Este procedemento dirixido ao non especialista, aínda se utiliza hoxe nas obras de [[botánica]].
 
Lamarck ordena os vexetais nunha serie que comporta seis graos: polipétalas, monopétalas, compostas, incompletas, unilobadas e critógamas.
 
Esta obra dálle unha notoriedade inmediata, converténdose nunha obra de referencia, e consigueconsegue merecer a confianza de [[Georges-Louis Leclerc]], [[conde de Buffon]]. O patrocinio de Buffon ábrelle a Lamarck as portas da [[Academia das Ciencias]] en [[1775]], en principio membro adxunto.
 
En [[1781]] naceu o seu segundo fillo, André, e o mesmo ano Buffon conseguiu que Lamarck forafose nomeado Botánico do Rei, e como tal acompañouno nas súas viaxes entre 1781 e [[1782]] onde visitaron os principais centros científicos europeos na busca de novas especies botánicas para arrequecer as coleccións do Herbario Real do [[Xardín do Rei]].
 
Desde [[1783]] a [[1786]] foi membro asociado da Academia das Ciencias e dirixiu os dous primeiros volumes de Botánica da [[Enciclopedia Metódica]]. O ano [[1786]] nace o seu terceiro fillo, Antoine.
Liña 54:
 
=== A Revolución Francesa ===
A [[Revolución Francesa]] supuxo cambios importantes na vida de Lamarck. As Academias son suprimidas, e Lamarck deixa de percibir a pensión como membro da de Ciencias. Pero participa na transformación do Xardín do Rei en [[Museo Nacional de Historia Natural]], baixo o impulso de [[Lakanal]]. Nel créanse doce cátedras, unha das cales, a de animais inferiores, confíase a Lamarck que, en [[1793]], é ''Profesor de Historia Natural dos insectos, os vermes e os animais microscópicos'', con uncun soldo inicial de 2.500 francos, non dubidando en reconverterse (con éxito), e á súa xa algo avanzada idade, de prestixioso botánico en profesor de [[zooloxía]].
 
Lamarck ocúpase, ademais, da biblioteca do Museo. O mesmo ano volve casar, con Victoire-Charlotte Reverdy, coa cal tería dúas fillas máis: Aristide, nacida en 1794, re Eugénie, nacida en 1797. Victoire morre a finais de 1797 aos 24 anos, e oao ano seguinte Lamarck a casa por terceira vez con Julie Mallet.
 
E [[1797]] créase un Instituto Nacional para substituír as anteriores Academias e Lamarck é nomeado membro da sección de Botánica, na que asistirá a todas as sesións durante os seguintes 34 anos. Durante estes anos participa na elaboración do [[calendario|calendario republicano]], baseado nos ciclos da natureza, e comeza a dar as súas clases no Museo, clases que darían lugar á creación da súa obra capital, ''Filosofía zoolóxica''.
Liña 67:
Dúas obras lle fan ser considerado como o fundador do transformismo: ''Filosofía zoolóxica'' ([[1809]]) e a introdución da ''Historia natural dos animais sen vértebras'' ([[1815]]-[[1822]]).
 
A propósito da recepción da ''FilosodíaFilosofía zoolóxica'' polo emperador Napoleón, Arago<ref>Arago, ''Histoire de ma jeunesse'', 1846, capítulo 46.</ref> relata a seguinte anécdota:
{{cita| ''O Emperador […] pasou a outro membro do Instituto. Non era un recén chagado: era un naturalista coñecido por fermosos e importantes descubrimentos, era M. Lamarck. O vello presenta un libro a Napoleón''.
 
Liña 83:
Durante esta época faise manifesta a contraposición entre [[Georges Cuvier]] e Lamarck. Lamarck xa se opuxera en 1794 a que Cuvier obtivese unha praza de naturalista no Museo e, anticipándose a [[Lyell]], manifestara a súa oposición ás teses [[catastrofismo|catastrofistas]] que defendía Cuvier. Pola súa parte, Cuvier critica con violencia e ridiculiza as ideas de Lamarck, especialmente as relacionadas coa formación dos seres vivos, mentres Lamarck o ataca nos discursos de abertura dos cursos do Museo.
 
El [[1809]] publica ''Filosofía zoolóxica'', unha obra que non alcanzaría a celebridade até a saída á luz das ideas [[darwinista]]s (1859). A partir dese momento sería reimprimidasreimprimida e traducida a numerosas linguas. De feito, o mesmo Charles Darwin, na terceira edición do seu libro ''A orixe das especies'', agradece a contribución científica de Lamarck, e recoñece que Lamarck foi o primeiro científico que expuxo a idea de que os seres vivos seguían leis naturais. Darwin manifestou tamén a influencia que sobre el tiveran as obras ''Filosofía zoolóxica'' e ''Historia Natural dos animais sen vértebras'', que se publicaran entre os anos [[1815]] e [[1822]] e que recollen as concepcións de Lamarck sobre a evolución dos seres vivos.
 
=== Os derradeiros anos ===
Liña 90:
A pesar dos seus problemas de saúde, Lamarck continuou traballando nas súas obras con persistencia: publícanse os derradeiros volumes da ''Historia Natural dos animais sen vértebras''. En [[1820]], o "Sistema analítico dos coñecementos positivos do home", que constitúen o seu testamento espiritual, e onde defende que a moral humana está determinada pola ciencia e non pola tradición.
 
Nestes últimos anos a súa filla Rosalie coida del e o axudaaxúdao no seu traballo. Cada vez ten máis problemas de mobilidade que non lle permiten asistir ás reunións do Instituto, no que os seus colegas deciden contabilizalo como presente.
Lamarck morre o 18 de decembro de 1829, á idade de 85 anos, na súa vivenda do Museo. Os funerais celébranse na igrexa de St. Médard, e os seus restos depositáronse nunha fosa común do cemiterio de [[Montparnasse]]. Como se menciona máis abaixo, este feito foi para certos autores o signo da súa miseria. Para Laurent <ref>Laurent (2001): 136.</ref>, habería que atribuílo "á falta de piedade filial" do seu fillo Auguste.
 
Efectivamente, durante máis de undun século, a maior parte dos textos históricos mencionan a miseria dos últimos tempos da vida de Lamarck. Para [[Jean-Henri Humbert]] (1887-1967)<ref>Humbert (1946): 21.</ref>, Lamarck "despropvistodesprovisto de recursos" dobeudebeu ceder o seu herbario ao botánico alemán [[Johannes August Christian Roeper]] (1801-1885). Máis preto de nós, para Jaussaud e Brygoo <ref>Jaussaud et Brygoo (2004): 324.</ref>, "[Lamarck] morreu pobre na súa vivenda do Museo". O estudeoestudo de Michel Guédès<ref>Citado por Laurent (2001): 134-136.</ref> sobre as rentasrendas de Lamarck demostra que acumulaba diversas rentasrendas (como profesor do Museo, as súas rentasrendas da Academia das Ciencias, da venda das súas obras etc.) que alcanzaban a suma de 9.500 francos da época<ref>O salario medio dun obreiro era de 1.000 francos. Citado por Laurent (2001): 135.</ref>. As súas rentasrendas non igualaban certamente as de [[Georges Cuvier|Cuvier]] (xa que estas chegaban aos 41.200 francos), pero permitíanlle vivir dunha forma máis que correcta.
 
== Bioloxía e transformismo ==
Liña 110:
Na súa obra ''[[A orixe das especies]]'' (1859), Darwin non propón ningunha teoría dos seres vivos,<ref>(véxase [[A orixe das especies#Darwin e a noción de vida|Darwin e a noción de vida]])</ref> non busca máis que explicar a [[adaptación biolóxica|adaptación]] dos seres vivos ás súas condicións de existencia pola [[selección natural]], mecanismo que se aplicará en seguida a toda a evolución do vivente e a partir da cal os científicos elaborarían a [[evolución|teoría sintética da evolución]] na segunda metade do [[século XX]].
 
A oposición entre as concepcións de Lamarck e Darwin sitúase en realidade na tendencia ao ''aumento da complexidade dos seres vivos no curocurso da evolución''.
 
=== A invención da bioloxía ===
Liña 119:
Jean-Baptiste Lamarck é o fundador da [[bioloxía]] en tanto que ''ciencia da vida'' ou ciencia dos seres vivos. Está entre os que inventaron a palabra pero, sobre todo, comprende a bioloxía como unha ciencia á parte, como unha ciencia autónoma, é dicir, unha ciencia diferente non só da [[física]] e da [[química]], senón tamén da [[taxonomía]], da [[anatomía]], da [[fisioloxía]] e da [[medicina]]. Para Lamarck, a bioloxía ten por obxecto estudar os caracteres comúns aos [[animal|animais]] e aos [[vexetal|vexetais]], caracteres polos cales se distinguen dos obxectos inanimados.
 
Durante moito tempo —e mesmo aínda hoxe en día— reduciuse o sistema de Lamarck unicamente aá herdanza dos [[carácter|caracteres adquiridos]] e aos efectos do uso e do non-uso dos órganos dos seres vivos; outramente, fálase só dunha teoría da [[adaptación biolóxica|adaptación]].
 
Isto débese probabelmente ao "máis grave defecto do plan da ''Filosofía zoolóxica''" <ref>Presentación de André Pichot da ''Philosophie Zoologique'' de Lamarck, éd. Flammarion GF, 1994.</ref>, a súa principal obra. Na primeira parte, Lamarck expón o seu transformismo, que non pode comprenderse sen a ''bioloxía xeral'' exposta na segunda parte. Para comprender ben o seu sistema, sería preciso que comezar pola segunda parte. Pero moi frecuentemente só a primeira parte da obra foi publicada e lida.
 
É tamén isto o que probabelmente lle valeu á tese de Lamarck o ser asimilada ao [[vitalismo]], mentres que, ao contrario, coa súa teoría dos seres vivos, trata de comprendelos unicamente en tanto que ''fenómenos físicos'', sen facer intervir ningunha "[[forza vital]]", misteriosa e descoñecida. Nela, oponse ás concepcións de [[Xavier Bichat]].
 
=== Teoría dos seres vivos ===
Lamarck comeza parpor constatar que existe un "hiato inmenso" entre os "corpos físicos" e os "corpos vivovivos". A partir diso, trata de determinar a especificidade dos seres vivos con relación aos obxectos inanimados que estuda a física.
 
Esta especificidade reside segundo el na ''organización'' da materia que constitúe os seres vivos. Pero este "orde de cousas" non é fixo e determinado dunha vez por todas (como en unanunha [[máquina]]), porque o ser vivo nace, desenvólvese e morre. Esta organización é, pois, máis que unha ''[[autoorganización]]'' da materia baixo o efecto das condicións exteriores (como por exemplo na formación dun cristal de neve), é tamén ''autocatalítica'', é dicir, que enxendra ela mesma as condicións propias para o seu desenvolvemento. Lamarck explica esta ''dinámica interna'' como o produto de que os fluídos que se solidifican constitúen os órganos que canalizan e aceleran a circulación dos fluídos e así permiten o desenvolvemento do organismo en na súa integridade.
 
A súa teoría neste punto comprende tres elementos esenciais, tirados da bioloxía mecanicista dos séculos XVII e XVIII: as "partes continentes" (os tecidos), dos "fluídos contidocontidos" (o sangue, a linfa etc.), e unha "cause excitatriz" que provoca o movemento dos fluídos nas partes continentes. Esta división en partes continentes e fluídesfluídos contidos (o que [[Claude Bernard]] denominará máis tarde o "[[medio interno]]" do ser vivo) significa que un ser vivo é esencialmente unha masa de materia máis ou menos flexíbel. A novidade está en que, en lugar facerse nos tubos xa no seu sitio, o movemento dos fluídos organiza en partes diferenciadas o tecido orixinalmente indiferenciado.
 
A [[organoxénse]] faise polo movemento dos fluídos quique se mesturan ao seu paso polo seo do "tecido celular" (é dicir, o que hoxe chamamos ''tecido conxuntivo''), comprímeno e provocan a formación de membranas. ÁAo final, esta organización facilita e activa o movemento dos fluídos; activación que aumenta a organización e a diferenciación das partes, e así sucesivamente (ao que se engade unha excitabilidade do tecido que, entre os animais, exacerba o movemento organizador) <ref>André Pichot, ''Histoire de la notion de gène'', éd. Flammarion, 1999, p. 251.</ref>.
 
Recupera nisto a [[embrioxénese]] de [[Descartes]] —a cal está radicalmente en opossición da súa idea de [[animal-máquina]]— que acrecenta os coñecementos fisiolóxicos do seu tempo. Lamarck, antes de calquera cousa expón deste xeito unha ''teoría física dos seres vivos'' a partir da cal elabora en seguida unha teoría da transformación e da evolución dos seres vivos.
Liña 138:
=== Unha teoría da evolución ===
{{Artigo principal|Lamarckismo}}
Esta última consiste en dúas tendencias opostas. Por unha parte a ''complexidade'' baixo o efecto da dinámica interneinterna, que arrequece os organismos con órganos e funcións novas e, por outra, unha tendencia á ''diversificación'' dos organismos en función das circunstancias nas que se encontran, é dicir, unha forma de [[adaptación biolóxica|adaptación]] do ser vivo ao seu medio.
 
==== A tendencia á complexidade ====
Liña 145:
Pódese comprender a tendencia á complexidade das especies, é dicir, a aparición das ordes, clases e ramificacións, como unha consecuencia do crecemento autocatalítico do movemento dos fluídos, primeiro no individuo, despois a través das xeracións sucesivas. Este movemento que é responsábel da organización do ser vivo, e do seu crecemento, sendo a causa do aumento da complexidade desta organización no curso do [[desenvolvemento embrionario]] do individuo, non fai máis que prolongar este principio a través das xeracións, á favor da herdanza dos caracteres adquiridos. A [[reprodución]] serve de enlace entre as etapas sucesivas necesarias á natureza nas súas producións a falta dunha ''complexificacion'' continua dun só ser (el mesmo ligado ao endurecemento dos tecidos no momento do desenvolvemento). O aumento da complexidade das especies reponse entón no mesmo principio que a complexidade progresiva do organismo no curso do desenvolvemento; un prolóngase no outra a través das xeracións.
 
Lamarck diferencia o [[animal]] do [[vexetal]] polo feito de que os tecidos do primeiro son ''irritábeis'', mentres que os do segundo nonon o son. A irritabilidade é a facultade de resposta, por unha contracción, a calquera estimulación. Entre os animais, a principal consecuencia da irritabilidade dos tecidos é unha ''interiorización da causa excitante dos movementos de fluídos'', sobre todo nos animais superiores. Estes son entón moito menos dependentes do medio exterior que os animais inferiores e que os vexetais, para todo o que concirne aos movementos de fluídesfluídos. Así a vida dos animais superiores adquire unha maior [[Bioloxía|autonomía]] con relación ao medio, o que ten consecuencias importantes para a transformación das especies.
 
Se Lamarck emprega as expresións "progreso na organización" e "perfeccionamento dos organismos", non hai que equivocarse sobre o seu sentido alí proxectando a [[ideoloxía]] do [[progreso]] actual <ref>Como o fai, por exemplo, [[Stephen Jay Gould]] no ''L'Éventail du vivant: le mythe du progrès'', 1996.</ref>. Lamarck conténtase con constatar empiricamente esta escala de complexificación dos seres vivos, desde os "infusorios" ao home; emprega o termo "progreso" no sentido dunha progresión a través dunha serie gradual de complexidade, non como tensión cara a un fin ideal, e o termo "perfeccionamento" no sentido de adquirir facultades máis elevadas, novas funcións e órganos diferenciados, non como unha argumentación de probas extraordinarias ou dunha mellor adaptación ao medio. Cómpre evitar proxectar sobre iso un xuízo de valor inspirado pola analoxía co progreso técnico.
 
Para Lamarck, esta complexificación dos seres vivos non é pois atribuíbel unicamente ao [[azar]], non é un accidente, é un produto necesario da ''dinámica interna'' disdos seres vivos; só a súa forma é continxente, sendo o produto das circunstancias.
 
Unha interpretación errónea desta tendencia á complexificación dos seres vivos no curso da evolución consiste en amalgamar a idea mística da [[escala dos seres]] <ref>Véxase por exemplo Guillaume Lecointre (dir.), ''Guide critique de l'évolution'', éd. Belin, 2009, pp. 37 e 103.</ref>. Ora, na introdución da súa ''Histoire naturelle des animaux sans vertèbres'', Lamarck oponse explicitamente a unha tal amálgama <ref>Véxase igualmente a análise de Jacques Roger en "L’histoire naturelle au XVIIIe siècle: de l’échelle des êtres à l’évolution", artigo reproducido en ''Pour une histoire des sciences à part entière'', éd. Albin Michel, 1995:</ref>
Liña 156:
 
==== A tendencia á diversificación ====
Lamarck dixo claramente: se a tendencia á complexificación forafose a única a actuar, a progresión da composición dos animais sería regular. É unha cuestión sobre a cal se volve moitas veces; especialmente para explicar que na natureza non hai unha ''escala regular dos seres'', senón unicamente unha gradación por "grandes masas"; no interior destas "grandes masas" os seres non respectan unha gradación lineal, pero teñen unha diversidade que é consecuencia da diversidade das circunstancias coas que topa a tendencia á complexificación. As circunstancias son pois responsábeis da diversidade das especies e, ao mesmo tempo, son perturbacións da regularidade da "orde natural", que non aparece maísmáis que nas súas grandes liñas.
 
A influencia das circunstancias é máis ou menos marcada segundo as partes do ser que toca. Canto menos esencial sexa un órgano para a vida, máis facilmente poderá variar segundo as circunstancias, e máis aas súas transformacións se alnogarán nunha complexificación lineal. Especialmente no caso de órganos que están en relación directa coas circunstancias exteriores. Os órganos nos que o funcionamento é puramente interno, sen relación directa co medio exterior, serán menos facilmente modificados polas circunstancias. Como frecuentemente estes órganos son os máis importantes, esta constatación é útil para a [[clasificación]] das formas vivas, porque permite determinar o que nelas é esencial e o que é accidental.
 
Nos animais, polo menos nun animal un pouco evolucionado, as circunstancias externas non actúan directamente. As novas circunstancias crean novas necesidades; estas promoven novas accións do animal, que acaban sendo novos hábitos e modifican o sueseu corpo segundo o principio "a función fai ao órgano" (aínda que Lamarck non o formularaformulase así nunca); esta modificación chega a ser hereditaria en certas condicións. As circunstancias non poden pois máis que poñer en funcionamento unha acción, pero non modificar directamente a organización corporal (como entre os vexetais); e é esta acción a que, repetida, modifica o corpo. Inversamente, a pouca oou nula utilización dun órgano, non só o debilita, senón que o fai desaparecer. Lamarck dá, pois, a prioridade ás necesidades, non aos órganos.
 
Dá algúns exemplos que chegaron a ser célebres e que se citan en xenalxeral con ironía, especialmente o do pescozo da [[xirafa]]. Véxase o que escribiu Lamarck a propósito da xirafa:
 
{{Cita|''Con respecto aos hábitos, é curioso observar o que produciu na forma particular e a talle da xirafa (camelo-pardalis): sábese que este animal, o máis grande dos mamíferos, habita no interior de África, e que vive en lugares nos que a terra, case sempre árida e sen herba, a obriga a comer a follaxe das árbores, e de esforzarse continuamente para chegar a el. Resultou de este hábito, sostido moito tempo, en todos os individuos da súa raza, que as súa patas dianteiras chegaron a ser máis longas que as traseiras, e que o seu pescozo é tan alongado, que a xirafa, sen apoiarse nas patas posteriores, eleva a súa cabeza e chega aos seis metros de altura (case vinte pés)''.|Lamarck| (P. Z., p. 256).}}
Liña 169:
 
=== A necesidade teórica da evolución ===
Lamarck trataba de comprender o que diferencia aosos seres vivos dos obxectos inanimados estudados pola física. En efecto, a existencia mesma de seres vivos atestiguatestemuña o feito da evolución, porque a súa presenza non podería resultar unicamente do ''xogo actual'' dos fenómenos físico-químicos. Por exemplo, unha folerpa de neve non importa en que cristal de ventá estea, prodúcena circunstancias atmosféricas particulares (humidade do aire, temperatura etc.) nun instante dado, e desaparecerá con elas. A folerpa é o produto só do ''xogo actual'' das condicións atmosféricas, e cando estas se modifican, transfórmase en consecuencia; eventualmente comeza a fundirse. A folerpa de neve é ''o xoguete das circunstancias'' que a rodean, non posúe ningunha actividade autónoma que poida manter a súa organizacion, ao contrario dun ser vivo.
 
Non importa que ser vivo, mesmo os máis simples actualementeactualmente coñecidos non poden formarse espontaneamente a partir de circunstancias actuais. Non só non hai [[xearciónxeración espontánea]] de mamíferos evolucionados, como os ratos a partir de lixo, como se pensaba aínda no [[século XVIII]], pero tampouco das bactweriasbacterias máis simples, como [[Louis Pasteur|Pasteur]] estableceu máis tarde.
 
''Todo ser vivo nace a partir doutro ser vivo''. Por iso, se existen organismos máis complexos que outros é necesario que houberahoubese unha ''historia'' para chegar a eles, é dicir, unha ''evolución das especies''.
 
Dito doutra maneira, a idea de evolución áé ante todo unha ''necesidade teórica'' para comprender a presenciapresenza de seres vivos complexos, é dicir, seres vivos que non sexa só o produto do ''xogo actual'' dos fenómenos físico-químicos, senósenón o produto dunha construción e dunha elaboración histórica de estes fenómenos nunha organización cada vez máis complexa e diferenciada.
 
Lamarck foi o primeiro en comprender este punto <ref>Cf. André Pichot, ''Histoire de la notion de vie'', 1993.</ref>. Darwin, a quen se lle opón frecuentemente fronte a Lamarck, buscaba sobre todo descoubrirdescubrir a ''[[Orixe das especies]]'', é dicir, comprender como os seres vivos se adaptan ás súas condicións de existencia sen facer intervir as "creacións especiais", as explicacións creacionistas de [[William Paley]]; e é curioso voirvisto que aínda hoxe este argumento potente en favor da evolución non é sempre comprendido pola maior parte dos evolucionistas.
 
=== A teoría da transmisión dos caracteres adquiridos ===
{{Artigo principal|Transmisión dos caracteres adquiridos}}
A historia da bioloxíebioloxía fixo de Lamarck o autor dunha "teoría da transmisión dos caracteres adquiridos". A transmisión dos caracteres adquiridos foi senporén embargo adnmitidaadmitida desde [[Aristóteles]] até [[August Weismann]] quen, á fin do [[século XIX]], a rexeitará máis por razóns teóricas que por experiencias, que non fixo.
 
Lamarck, en toda a súa obra, non propuxo ningunha teoría da herdanza, non fixo máis que retomar as ideas correntes entre os sabios da súa época sobre o tema. Lamarck non teorizou, máis do que os seus predecesores, esta transmisión, non fixo máis que integrala, sen discutila, na súa propia teoría da evolución, como amosa nesta cita:
Liña 202:
 
== Abreviaturas ==
As abreviaturas '''Lam.''' ou '''Lamk.''' empréganse para indicar a Jean-Baptiste Lamarck como autoridade na descrición, e na taxonomía en botánica. (Ver listadolistaxe de especies descritas por este autor en IPNI)
 
A abreviatura '''Lamarck''' emprégase para indicar a Jean-Baptiste Lamarck como autoridade na descrición, e na taxonomía en zooloxía.
Liña 287:
=== Ligazóns externas ===
* [http://www.lamarck.cnrs.fr/ Jean-Baptiste Lamarck] {{fr}}
* [http://www.gloubik.info/sciences/spip.php?article116 A orixe bearnesa da familia de Lamarck] (Artigo aparecido o 10 de outubreoutubro de 1909 na ''[[Revue scientifique (France)|Revue Scientifique]]'').
* [http://www.gloubik.info/sciences/spip.php?article117 De l’origine des espèces. Examen des théories de Lamarck et de Darwin], F. Taule, ''Revue Scientifique'' 7 e 20 de maio de 1864.
* [http://www.lecourrier.ch/index.php?name=NewsPaper&file=article&sid=442909 Lamarck, fondateur de la biologie et précurseur du transformisme] por Ivo Rens dans ''[[Le Courrier]]'' (diario suízo) do martes, 7 de xullo de 2009