Celestino I, papa: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Breogan2008 (conversa | contribucións)
Sen resumo de edición
Unhanova (conversa | contribucións)
http://academia.gal/dicionario/-/termo/busca/sentenza
Liña 15:
Co andar do ano [[429]], Celestino dedícase a enviar unhas cartas a San Xermán de Auxerre e San Lupo de Troyes que, naquel momento, estaban en [[Bretaña]] (terra nai de [[Pelaxio]]), pero tampouco desperdiciou a ocasión de enviar cartas a uns cantos bispos da [[Galia]], os cales, xunto cos primeiros, logran ir erradicando as herexías da rexión. Non deixa por iso Celestino de coida-los aspectos da Igrexa Romana, centrándose nos santuarios, sendo a máis favorecida a igrexa de Santa María (na zona de [[Trastevere]]) que fora vítima do saqueo bárbaro de Roma; tamén dedicou atención á igrexa de Santa Sabina e decorou o cemiterio de Santa Priscila. Home incansábel que aproveita o resto do tempo para escribir, deixou unhas 16 cartas e un fragmento do discurso sobre a herexía nestoriana. Coa entrada do ano 430, Celestino ordena o [[Sínodo de Roma]] polo cal pide que Nestorio se retracte das súas herexías, non vendo a comparecencia deste; Celestino decide condenar de forma solemne o erros de Nestorio e ordena a San Cirilo que o deixe incomunicado e deposto co aviso de que dispuña de 10 días para retractarse dos seus erros mediante escrita, baixo anatema de non o facer. Cirilo, que xa levaba dende a primavera de [[429]], realizando o seu labor de reconversión na prol de Celestino, nese tempo ata o comunicado presente do [[Papa]], de rebate-la dualidade das persoas en [[Cristo]] e a negación da maternidade divina de María; polo que, en media provisoria, ademais escribe unha carta longa os monxes de [[Exipto]] sobre do tema.
 
O mesmo día que Celestino fai a escrita a [[Nestorio]], tamén aproveita a facer unha misiva para os clérigos, a xente de Constantinopla e personalidades importantes da época (Xoán de Antioquia, Xuvenal de Xerusalén, Flaviano de Filipi, Rufo de Tesalónica e outros) nos que anuncia a sentenciasentenza contra Nestorio e lle indica a Cirilo a execución da súa decisión. Como Nestorio non responde, Cirilo envíalle a sentenza papal e o seu propio anatema. Entón o emperador [[Teodosio II]], a petición de Celestino e apoiado por [[Valentiniano III]], convoca o [[Concilio de Éfeso]] para o día de Pentecoste. Entramos así no ano [[431]]; Celestino non pode acudir ao concilio por mor de outros traballos pendentes de grao maior, polo que envía (con plenos poderes) a tres persoas: os bispos Arcadio (ou Arcadius) e Proxecto (Projectus) coma delegados do Papa e o crego, Filipo, que deberán actuar en coordinación con Cirilo, que abrirá a sesión do Concilio de Éfeso o [[22 de xuño]] (exercendo coma delegado do Papa). Así mesmo decide enviar o bispo [[Paladio]] (ou Palladius) para evanxeliza-los recunchos de [[Irlanda]], facéndose cargo do "Scots" (escotos) (que xa crían en Xesús).
 
Seguen a xurdir máis cartas de Celestino nas que se abordan os temas da Igrexa Romana, das que se pode resumir un endurecemento das penas. Non se debía rexeitar ou admiti-las penas das xentes que o desexasen no momento da súa morte; os bispos non debían levar vestimentas de monxes, os cregos non debían ter vetadas as informacións dos canons, e tampouco as do episcopado lle debían estar cerradas de cara aos cregos. Non se trataba da vontade popular, fose por onde quixese (''populus docendus non sequendus''); destes escritos translúcese unhas penas non gratas aos futuros transgresores. As escritas de Celestino tiveron unha experiencia aplicada do fruto en accións severas que se tomaron na contra dun monxe de Oriente (ao parecer, de nome Daniel) que foi causante de serios desordes na Igrexa de Gaul. No tocante aos vetos da información dos clérigos, as misivas estiveron dirixidas aos bispos de [[Apulia]] e [[Calabria]]; a pesares das diversas apelacións non puido evitar ter conflitos coa Igrexa de [[África]] (cuxa cabeza estaba rexida polo bispo Apiario ou Apuarius). Mais os bispos africanos, con algunhas reticencias, xamais cuestionaron a divina supremacía da Santa Sede, e as súas queixas foron ben dirixidas e, mesmamente consideráronse como un indiscreto uso das prerrogativas papais.