==Causas da sensibilidade do ril aos axentes tóxicos==
Polas súas caracteristicascaracterísticas, os riles entran en contacto cunha grande cantidade de [[fármaco]]s e [[substancia química|substancias químicas]] que circulan polo [[sangue]]. Os procesos que interveñen na concentración dos [[ouriños]] serven tamén para concentrar os [[tóxico]]s, que chegan finalmente ó líquido tubular, pois favorecen a súa penetración por [[difusión pasiva]] nas [[célula tubular|células tubulares]]. Polo tanto, pode ocorrer que un axente químico cuxa concentración non chega a ser tóxica no [[Plasma sanguíneo|plasma]] alcance concentracións tóxicas nos riles. Finalmente o transporte, o depósito e o [[metabolismo xenobiótico|metabolismo dos xenobiótico]]s contribúen notablemente á predisposición do ril para sufrir lesións tóxicas.<ref>Gisbert Calabuig, Juan Antonio. MEDICINA LEGAL Y TOXICOLOGIA. 4ª Edición. Madrid: Editorial Diaz de Santos, 2009.{{es}}</ref><ref>Manuel Repetto Jiménez, Guillermo Repetto Kuhn. TOXICOLOGIA FUNDAMENTAL. Barcelona: Científico-Médica, 1988{{es}}</ref>
==Axentes nefrotóxicos específicos==
Liña 21:
*[[Antineoplásicos]], como o [[Cisplatino]]. Durante algúns anos utilizouse como axente antineoplásico para o tratamento de tumores canceríxenos, de útero e de testículos, pero as súas aplicacións clínicas víronse limitadas pola súa nefrotoxicidade.
*[[Contrastes radiopacos]], como o Iodo hipuramato, utilizado para visualizar imaxes dos tecidos, en determinados estudos radiolóxicos
*[[Inmunosupresores]], como a [[Ciclosporina A]], que permitiu levar a cabo o transplante de órganos con certo éxito, sen embargoporén a súa nefropatoxicidade é un efecto secundario.
