Na [[música de cámara]] o formato de trío comeza a empregarse a partir do período[[Música barroca|barroco]] (1600-1750). Nesta época úsase o termo trío en referencia a unha composición para tres partes ou voces, independentemente do número de instrumentos. De feito, a [[sonata a trío]] barroca esta composta para catro instrumentos, dous instrumentos ´[[Melodía|melódicos]] solistas de tesitura aguda (comunmente [[Violín|violíns]], [[Frauta|frautas]] ou [[Óboe|<nowiki>óboes]]), acompañados por un continuo ou baixo continuo, formado por dous instrumentos de tesitura grave, un deles melódico ([[viola]], [[violoncello]] ou [[fagot]]) e outro [[Polifonía|polifónico]] ou [[Harmonía (música)|armónico]] ([[clave]], [[arpa]] ou [[laúde]]. Compre resaltar as obras [[Johann Sebastian Bach|Bach]]
Durante o períodoperiodo [[Música clásica|clásico]] o continuo vai sendo gradualmente substituído por un novo instrumento, o [[piano]], de xeito que o [[trío para piano]] ([[violín]], [[violoncello]] e [[piano]]) pasa a ser a forma predominante, aíndaainda que tamén houbo outros formatos, como o [[trío de corda]] ([[violín]], [[viola]] e [[violoncello]]). Ao longo do [[Música clásica|clasicismo]] obsérvase unha progresiva tendencia a equiparar o papel de cada instrumento, potenciando o carácter conversacional da [[música de cámara]]. Destacan as obras de [[Joseph Haydn|Haydn]], [[Wolfgang Amadeus Mozart|Mozart]] ou [[Ludwig van Beethoven|Beethoven]]
No [[século XIX] a popularidade do formato de [[trío para piano]] seguiu medrando, con importantes contribucións de [Felix Mendelssohn|Mendelssohn</nowiki>]], [[Robert Schumann|Schumann]], [[Johannes Brahms|Brahms]] ou [[Antonín Dvořák|Antonín Dvořák]], ademais de arranxos de [[Sinfonía|obras sinfónicas]].<ref>* {{Cita libro|nome= Robert|apelidos= Ainsley|título= Enciclopedia de la música clásica|ano= 2002|ano-orixinal= 1995|editorial= Parramón Ediciones S.A.|lugar= Barcelona|lingua= castelan|isbn= 84-342-2427-5|páxinas=156-7}}</ref>
