Trío (música): Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Viascos (conversa | contribucións)
Viascos (conversa | contribucións)
Liña 5:
== Música académica ==
 
Na [[música de cámara]] o formato de trío comeza a empregarse a partir do período barroco (1600-1750). Nesta época úsase o termo trío en referencia a unha composición para tres partes ou voces, independentemente do número de instrumentos. De feito, a [[sonata a trío]] barroca esta composta para catro instrumentos, dous instrumentos ´[[Melodía|melódicos]] solistas de tesitura aguda (comunmente [[Violín|violíns]], [[Frauta|frautas]] ou [[Óboe|<nowiki>óboes), acompañados por un continuo ou baixo continuo, formado por dous instrumentos de tesitura grave, un deles melódico (viola, violoncello ou fagot) e outro polifónico ou armónico (clave, arpa ou laúde. Compre resaltar as obras Bach.
 
Durante o período clásico o continuo vai sendo gradualmente substituído por un novo instrumento, o piano, de xeito que o trío para piano (violín, violoncello e piano) pasa a ser a forma predominante, aínda que tamén houbo outros formatos, como o trío de corda (violín, viola e violoncello). Ao longo do clasicismo obsérvase unha progresiva tendencia a equiparar o papel de cada instrumento, potenciando o carácter conversacional da música de cámara. Destacan as obras de Haydn, Mozart ou Beethoven.
 
No [[século XIX] a popularidade do formato de trío para piano seguiu medrando, con importantes contribucións de [Felix Mendelssohn|Mendelssohn</nowiki>]], [[Robert Schumann|Schumann]], [[Johannes Brahms|Brahms]] ou [[Antonín Dvořák|Antonín Dvořák]], ademais de arranxos de [[Sinfonía|obras sinfónicas]].<ref>* {{Cita libro|nome= Robert|apelidos= Ainsley|título= Enciclopedia de la música clásica|ano= 2002|ano-orixinal= 1995|editorial= Parramón Ediciones S.A.|lugar= Barcelona|lingua= castelan|isbn= 84-342-2427-5|páxinas=156-7}}</ref>