Trío (música): Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
Engado sección de música culta ou académica |
||
Liña 1:
{{Outroshomónimos|Trío}}
{{en uso}}
Un '''trío''' é unha agrupación de tres instrmentistas ou intérpretes vocais<ref>{{Cita web|url=http://academia.gal/dicionario/-/termo/tr%C3%ADo|páxina-web=academia.gal|título=Definición da palabra trío|data-acceso=2016-12-11}}</ref>. Denomínase do mesmo xeito a unha peza musical composta para ser interpretada por un conxunto de tres intérpretes<ref name="Bennet">Bennet, Roy: [http://books.google.es/books?id=ccObP15w3LAC&pg=PA48 ''Léxico de música'']. Akal, 2003, pp. 48, 307.</ref>. É unha formación musical empregada en diferentes estilos musicais, como a [[música de cámara]], o [[jazz]], o [[Música rock|rock]] ou a [[música tradicional]].
== Música académica ==
Na [[música de cámara]] o formato de trío comeza a empregarse a partir do periodo barroco (1600-1750). Nesta época úsase o termo trío en referencia a unha composición para tres partes ou voces, independentemente do número de instrumentos. De feito, a [[sonata a trío]] barroca esta composta para catro instrumentos, dous instrumentos ´[[Melodía|melódicos]] solistas de tesitura aguda (comunmente [[Violín|violíns]], [[Frauta|frautas]] ou [[Óboe|óboes), acompañados por un contínuo ou baixo contínuo, formado por dous instrumentos de tesitura grave, un deles melódico ([[viola]], [[violoncello]] ou [[fagot]]) e outro [[Polifonía|polifónico]] ou [[Harmonía (música)|armónico]] ([[clave]], [[arpa]] ou [[laúde]]. Compre resaltar as obras [[Johann Sebastian Bach|Bach]]
Durante o periodo [[Música clásica|clásico]] o contínuo vai sendo gradualmente substituído por un novo instrumento, o [[piano]], de xeito que o [[trío para piano]] ([[violín]], [[violoncello]] e [[piano]]) pasa a ser a forma predominante, ainda que tamén houbo outros formatos, como o [[trío de corda]] ([[violín]], [[viola]] e [[violoncello]]). Ao longo do [[Música clásica|clasicismo]] obsérvase unha progresiva tendencia a equiparar o papel de cada instrumento, potenciando o caracter conversacional da [[música de cámara]]. Destacan as obras de [[Joseph Haydn|Haydn]], [[Wolfgang Amadeus Mozart|Mozart]] ou [[Ludwig van Beethoven|Beethoven]]
No [[século XIX] a popularidade do formato de [[trío para piano]] seguíu medrando, con importantes contribucións de [Felix Mendelssohn|Mendelssohn]], [[Robert Schumann|Schumann]], [[Johannes Brahms|Brahms]] ou [[Antonín Dvořák|Antonín Dvořák]], ademáis de arranxos de [[Sinfonía|obras sinfónicas]].<ref>* {{Cita libro|nome= Robert|apelidos= Ainsley|título= Enciclopedia de la música clásica|ano= 2002|ano-orixinal= 1995|editorial= Parramón Ediciones S.A.|lugar= Barcelona|lingua= castelan|isbn= 84-342-2427-5|páxinas=156-7}}</ref>
== Notas ==
| |||