Cervexa: Diferenzas entre revisións

Actualmente, na elaboración en occidente da cervexa, o aditivo principal que se utiliza para facer de contrapeso (de equilibrante, se se prefire) ó sabor doce do malte é o [[lúpulo]] (''Humulus lupulus''). Desta planta utilízase, agás en Inglaterra, a flor femia sen fecundar, chamada "cono". Flores masculinas e femininas crecen en plantas distintas, polo que é usual suprimir as masculinas, co que se obteñen [[inflorescencia]]s femininas sen sementes. Porén, en Inglaterra é costume ter un lúpulo masculino por cada douscentos femininos, co que os “conos” teñen sementes. Isto parece proporcionar maior resistencia ás plantas.<ref>{{cita web |url=http://cervezadeargentina.com.ar/catado/catado.htm |título=Cata de cerveza. Manual práctico del cervecero |autor=Boris de Mesones |páxina-web=cervezadeargentina.com.ar |dataacceso=6 de outubro de 2015 |lingua=es}}</ref>

 

 

 

O lúpulo é moi delicado, soamente se pode utilizar fresco durante os poucos meses da súa colleita que coincide coa da viña, isto é, finais de agosto a outubro segundo as variedades e o sitio. Fóra deste intervalo temporal tense que condicionar, de maneira que o mercado presenta diversas formas que van desde o lúpulo deshidratado ata extracto de lúpulo. Loxicamente, en cada manipulación vanse perdendo características e non é o mesmo utilizar un lúpulo fresco ou conxelado que un aceite de concentrado de lúpulo. O efecto organoléptico sobre a cervexa é moi diferente. A variedade e o frescor do lúpulo inflúen moi sensiblemente na calidade final da cervexa.

{{AP|Lévedo}}

A maioría das clases de cervexa fanse usando unha das dúas especies unicelulares de [[microorganismo]]s do tipo ''[[Saccharomyces]]'', comunmente chamados [[lévedo]]s, [[Fungo (bioloxía)|fungo]]s que consumen azucre e producen [[alcohol]] e [[anhídrido carbónico]]. Existen dous tipos básicos de lévedos que definen os dous grandes grupos estilísticos de cervexas:

* O lévedo de ''baixa fermentación'' é unha variedade descuberta involuntariamente polos cervexeiros do sur de Alemaña que sometían as súas cervexas a unha maduración a baixas temperaturas nas covas dos [[Alpes]]. Esteos fungos, da especie ''[[Saccharomyces uvarum]]'', tamén denominada ''S. carlsbergensis''{{cómpre referencia}}, actúan a temperaturas de entre 7 13&nbsp;°C e adoitan situarse no fondo do fermentador. As cervexas que se elaboran con esta variedade son as chamadas de baixa fermentación ou ''[[lager]]''.<ref>{{cita web |url=http://www.guardian.co.uk/science/blog/2011/jul/29/science-magic-beer?intcmp=239 |título=The science and magic of beer |editor=[[The Guardian]] |dataacceso=7 de outubro de 2015 |lingua=en}}</ref>

 

* Final da maceración: cando o elaborador considera que a mestura contén tódolos elementos necesarios para a súa receita, detén tódalas operacións químicas levando dita mestura á temperatura de 82&nbsp;°C, o cal destrúe tódalas enzimas.

* Filtrado: precísase retirar o gran da mestura, que se fai por filtración. O resultado é, dunha parte o mosto, un líquido que contén todo aquilo que o elaborador extraeu do gran e que se encontra disolto na auga, e doutra o gran sobrante, o bagazo que normalmente se utiliza para alimentación animal.

* Refrigeración: ao non poderse inocular o lévedo a temperaturas máis altas que 35&nbsp;°C, e para evitar que calquera outro microorganismo entre no mosto, arrefríase o máis rapidamente posible.

* Inoculación do lévedo: o elaborador introduce o cultivo do lévedo que el mesmo desenvolveu ou que obtivo nun banco de lévedo.