Apolo de Belvedere: Diferenzas entre revisións

O '''''Apolo de Belvedere''''', tamén chamado o '''''Apolo pitio''''', é unha famosa [[escultura]] de [[mármore]] da [[Antigüidade clásica]]. Foi redescuberta a finais do [[século XV]], durante o [[Renacemento]]. Dende mediados do [[século XVIII]], foi considerada a mellor [[escultura]] antiga polos [[Neoclasicismo|neoclasicistas]] e durante séculos considerouse o epítome dos ideais de [[Estética|perfección estética]] da cultura europea e [[Occidente|occidental]].

Antes da súa instalación no ''[[Cortile del Belvedere]]'', o ''Apolo'', que parece ser descuberto en 1489,<ref>R. Weiss, ''The Renaissance Discovery of Classical Antiquity'' (Oxford University Press) 1969:103 sinala os asentos en 1489 e unha repetición en 1493 na algo caótica crónica de Cesena de Giuliano Fantaguzzi.</ref> aparentemente os artistas prestáronlle pouca atención.<ref>H. H. Brummer, ''The Statue Court in the Vatican Belvedere'' (Stockholm) 1970:44-71, que ofrece o máis conciso estudo do descubrimento da estatua e a súa historia.</ref> Foi descuberta na Vila de [[Nerón]] de [[Anzio]]. Aínda que se soubo sempre que pertencera a Giuliano Della Rovere antes de converterse en papa, como [[Xulio II, papa|Xulio II]], a súa localización é confusa até data tan recente como 1986:<ref>Deborah Brown, "The Apollo Belvedere and the Garden of Giuliano della Rovere at SS. Apostoli" ''Journal of the Warburg and Courtauld Institutes'' '''49''' (1986), pp. 235-238.</ref> O cardeal Della Rovere, que tiña o ''[[titulus]]'' de [[San Pietro in Vincoli]], permaneceu fóra de Roma durante unha década, durante o papado de [[Alexandre VI, Papa|Alexandre VI]], 1494-1503; no ínterim, o ''Apolo'' permaneceu no seu xardín nos Santos Apóstolos, segundo demostrou Deborah Brown, e non na igrexa da que era titular, tal como supúxose anteriormente.