Fernando VII: Diferenzas entre revisións

En marzo de [[1808]], coa presenza de tropas francesas no territorio español, a corte real trasladouse a [[Aranjuez]], como parte dun plan de Godoy para trasladar a familia real a América. O día 17 dese mesmo mes, o pobo ataca o pazo do Príncipe da Paz. Aínda que Carlos IV salvou a vida do seu favorito, tivo que abdicar en Fernando o 18 de marzo, estes feitos son coñecidos como "Motín de Aranjuez".

Tras este motín, Fernando volveu á Corte, onde foi aclamado polo pobo de Madrid. Porén, as tropas francesas xa ocuparan Madrid o día anterior (23 de marzo). O destronado rei Carlos e a súa dona pasaron a estar baixo protección de [[Napoleón]]. Este invitou a Fernando a reunirse con el, ao que accedeu con esperanza de que o emperador o apoiase como rei de España. Nun principio a reunión ía ser en España, pero logo pasou a celebrarse en [[Baiona, Francia|Baiona]]. Chegaron a Baiona o 30 de abril, mentres que en Madrid o pobo comezaba a loitar contra os franceses. Os fitos do 2 de maio de [[1808]] marcan o inicio da [[Guerra da Independencia española]].

Durante a reunión en Baiona, Carlos IV afirma que a renuncia ao trono producida tras o "Motín de Aranjuez" era nula, polo que pedía que lle foran devoltos os seus dereitos como rei, pero logo cédellos a Napoleón a cambio de asilo político en [[Francia]] así como unha pensión de 30 millóns de reais anuais. Cando chegaron a Baiona as noticias de que Madrid se levantara en contra dos franceses, Napoleón ordenou a Fernando que recoñecese ao seu pai como lexítimo, a cambio dun castelo e 4 millóns de reais de pensión anual, aceptou. A coroa de España recaeu en Napoleón, o cal lla deu ao seu irmán José Bonaparte que reinaría como [[JoséXosé I de España|Xosé I]]. Este complicado traspase da coroa española coñécese como ''"Abdicacións de Baiona"''.

Estas abdicacións no son soamente un cambio político de dinastía, senón que Napoleón proclama que España encontraseencóntrase fronte a un cambio de réxime, cos beneficios dunha constitución sen necesidade dunha revolución. Napoleón convocou unha reunión de notables españois en Baiona (supuxo un fracaso para Napoleón xaposto que soamente acudiron á cita 75 dos 150 notables), esta reunión coñeceríase máis tarde como ''"La Junta española de Bayona"'', nas nove sesións desta xunta debateuse o proxecto de Napoleón para unha nova constitución española que se aprobou en xullo de [[1808]] denominada Constitución de Baiona.

Nada máis chegar a España atopa apoios e invitacións para gobernar como un rei tirano e absoluto: o do [[Xeneral Elio]], que puxo o exército ao seu dispor (é o primeiro pronunciamento da historia de España<ref>{{Cita libro|título=Ejército y sociedad en la España liberal (1808-1936)|apelidos=Payne|nome=Stanley G.|editorial=Akal|ano=1977|ISBN=84-7339-215-9|páxinas=14-15|ref=}}</ref>) e o dunha serie de deputados que lle presentan o ''Manifesto dos Persas'', no que os 69 deputados pedíanlle ó rei a volta ó absolutismo. Ademais disto, lembramos que Fernando VII contaba co apoio e simpatía do pobo.

Decrétanse medidas desamortizadoras e anticlericais como a expulsión dos [[Compañía de Xesús|xesuítas]], a desamortización eclesiástica e o peche dalgúns conventos e mosteiros. Tamén se continúan as reformas iniciadas en 1810: abolición dos privilexios de clase, señoríos, vinculeiros e a Inquisición, preparouse o Código Penal...<ref name="cervantesvirtual.com"/>

Desde 1713 estaba en vigor a [[Lei Sálica]], que impedía reinar ás mulleres. En 1789, as Cortes aprobaron unha Pragmática Sanción que a derrogaba, pero éstaesta no foi publicada ata 1830, cando o Rei, no seu cuarto matrimonio, con María Cristina de Borbón, esperaba un sucesor. Pouco despois, naceu a princesa Isabel. Na Corte formouse entón un grupo que defendía a candidatura ao trono do irmán do rei, Carlos María Isidro de Borbón, e negaba a legalidade da Pragmática, publicada en 1830.

En 1832, coa ocasión dunha grave enfermidade do Rei, cortesanoscortesáns carlistas convenceron ao ministro Francisco Tadeo Calomarde para que Fernando VII firmara un Decreto derrogatorio da Pragmática, que deixaba outra vez en vigor a Lei Sálica. Coa melloría do Rei, o Goberno, dirixido por [[Francisco Cea Bermúdez]], deu de novo vigor á Pragmática, co que á morte do Rei, o [[29 de setembro]] de [[1833]], quedaba, como herdeira, a súa primoxénita Isabel, que reinaría co nome de Isabel II<ref name="cervantesvirtual.com"/>. Aínda que a súa viúva María Cristina de Borbón, exerceu como rexente de España até que Isabel, chegase a maioría de idade para reinar.