Menendo II Gundisalviz: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Liña 6:
Denantes de 999, o rei [[Vermudo II]] mandou o seu herdeira, Afonso V, baixo a titoría do seu alférez Mendo{{Sfn|Prado-Vilar|1997|pp=33-34}}{{Sfn|Mattoso|1981|p=146}}. Afonso tiña tan só cinco anos cando o seu pai finou no mes de setembro de 999 e pasou os primeiros anos do seu reinado baixo o coidado de Mendo e maila súa esposa. O primeiro acto de Afonso coma rei data do 13 de outubro de 999, onde enumera como confirmantes primeiro o conde Mendo «''Menendus Gundisaluiz, comes''» e logo o «duque» (conde) [[Sancho García]] «''Santius, dux, Garsea prolis''». Mendo tamén aparece en documentos contemporáneos co título de duque, como en «''dux domnus Menendus proles Gundisalvi''»{{Sfn|Sáez|Sáez|2006|pp=78-80, doc. 261}}{{Sfn|Pallares Méndez|Portela Silva|1987|p=23, n. 6}}.
O mozo Afonso sempre aparece nas súas primeiras cartas a carón da súa nai, [[Elvira García]], unha irmá do conde de Castela e posibelmente exercendo a rexencia so a súa influencia. Despois de 1003, Elvira non aparece máis nas cartas reais; quizais foi retirada por un golpe palaciano de Mendo. Ao subscribir un acto real, Mendo foi tan lonxe como para chamarse a si mesmo «o que baixo a autoridade do mencionado rei ordena e guía todas as cousas» («''qui sub imperio iam dicti regis hec omnia ordinavit et docuit''»){{Sfn|Collins|2005|p=685}}. En 1004, Sancho cuestionou a rexencia de Mendo. Ambos os condes pediron ao ''[[hajib]]'' [[Califato de Córdoba|cordobés]] [[Abd al-Malik al-Muzaffar|al-Muzaffar]] que arbitrase a agarra{{Sfn|Martínez Díez|2005|pp=592-93}}. Segundo Ibn Khaldun, celebrouse unha audiencia e o substituto de al-Muzaffar, o ''qadi'' da comunidade [[Mozárabes|mozárabe]] de Córdoba, Asbag bin Abd Allah bin Nabil, estivo a favor de Mendo. Segundo algunhas fontes isto tivo lugar en [[Córdoba, España|Córdoba]] coa presenza dos dous condes contendentes{{Sfn|Collins|2005|p=685}}, mais segundo outras fontes a liorta ocorreu en [[León, España|León]]{{Sfn|Prado-Vilar|1997|pp=
No ano 1000, como rexente, Mendo confirmou o testamento de Hilal ou Hilaf, chamado Salvatus, o abade mozárabe de San Cipriano de Valdesalce, ante a raíña rexente Elvira e o mozo rei, amais de cinco bispos do reino{{sfn|Hitchcock|1981|p=585}}. Unha carta datada o 23 de decembro de 1001 rexistra a resolución dunha agarra sobre o [[Mosteiro de San Salvador de Celanova|mosteiro de Celanova]] por Afonso V e «o seu maior, o señor Mendo, fillo de Gonzalo» («''senatus sui domni Ermenagildi Gundisaluiz prolis''»). Outra carta datada o 11 de xaneiro de 1002 rexistra a doazón de Santo André de Congostro ao mosterio de Celanova e foi confirmado polo «duque Mendo, fillo de Gonzalo» («''Menendus dux prolis Gundisaluiz''»). Unha carta real do ano 1007 recoñece a Mendo como «o gran conde que posúe toda a terra de Galiza» («''comes magnus ... omnem terram Gallecie ... obtinebat''»{{sfn|Portela|2015|p=264}}.
| |||