|
}}
{{Contén texto siríaco}}
A '''Igrexa Siríacasiríaca Maronitamaronita de Antioquía''' (en [[lingua siríaca]]: ܥܕܬܐ ܣܘܪܝܝܬܐ ܡܪܘܢܝܬܐ ܕܐܢܛܝܘܟܝܐ, ''ʿīṯo suryoiṯo morunoiṯo d'anṭiokia''; {{lang-ar|الكنيسة الأنطاكية السريانية المارونية}}, ''al-Kanīsa al-Anṭākiyya al-Suryāniyya al-Māruniyya''; {{lang-la|Ecclesia Maronitarum}}), máis coñecida simplemente como '''Igrexa Católicacatólica Maronitamaronita''', é unha [[igrexaIgrexa particular]] [[Catolicismo|católica]], en comuñón coa [[Santa Sé]] de Roma. Ten a súa orixe na comunidade fundada por [[Marón]], un monxe siríaco do século IV venerado como santo. O primeiro patriarca maronita, san [[Xoán Marón]], foi elixido a finais do século VII.
Malia ser reducidos en número, os maronitas continúan a ser un dos principais grupos etno-relixiososetnorrelixiosos do Líbano. A diferenza doutras [[igrexasIgrexas católicas orientais]], dende a súa orixe os maronitas sempre teñen estado en comuñón coa [[Santa Sé|Igrexa de Roma]] e co [[Papapapa]].
== Historia ==
A Igrexa Maronitamaronita toma o seu nome do seu fundador, [[san Marón]] († 410), un asceta siríaco amigo de [[Xoán Crisóstomo]] que a instituiu no [[século IV]]. Logo da súa morte os seus discípulos fundaron un [[mosteiro]] preto do seu túmulo, en Apamea, á beira do [[río Orontes]]. Dende os seus inicios, a comunidade maronita seguiu ao Patriarcapatriarca de Antioquía.
No [[século VII]] a comunidade maronita foi refundada e organizada por un monxe, o abade do mosteiro de Brad, en [[Siria]]. [[Xoán Marón]] foi o primeiro maronita en ter a dignidade episcopal; a súa ordenación tivo lugar en [[676]], e máis tarde (en [[685]]) foi elixido [[Patriarcapatriarca de Antioquía]]. El foi o primeiro maronita en ter este encargo. Para escapar dunha persecución, decidiu deixar Siria e ir ao Líbano. Estabeleceuse en [[Bkirki]], onde construíu un novo mosteiro no que depositou a máis valiosa [[reliquia]] para os maronitas: o cranio de San Marón. Dende aquela época, o mosteiro é a [[Patriarcado de Antioquía dos Maronitas|sé patriarcal.]]
[[Ficheiro:AleppoMaroniteCathedral.jpg|thumb|A catedral maronita de [[Alepo]].]]
[[Ficheiro:HarissaVirginOfLebanon.jpg|thumb|Estatua do santuario de [[Nosa Señora do Líbano]].]]
En [[685]] a [[Patriarcado de Antioquía|Igrexa de Antioquía]] dividiuse entre os [[Concilio de Calcedonia|calcedonianos]] e os non calcedonianos, que se convertiron na maioría. A comunidade maronita elixiu permanecer calcedoniana, e non se recoñeceu máis no patriarca Teófanes. Iniciou un período de autonomía, e os mosteiros tornáronse bispados.
Na época das [[Cruzadascruzadas]] a Igrexa Maronitamaronita retomou relacións coa [[Igrexa Latinacatólica latina|Igrexa latina]], da que nunca se separara formalmente. A unión foi selada algúns séculos máis tarde, en [[1584]], coa fundación, durante o pontificado de [[Gregorio XIII, papa|Gregorio XIII]], do Colexio maronita de Roma.
Os maronitas foron protexidos por [[Francia]], durante o dominio [[Imperio Otomán|otomán]] de [[Oriente Medio]].
Até o [[século XVIII]] a Igrexa Maronitamaronita estaba só formalmente dividida en [[eparquía]]s: en realidade, todos os bispos eran considerados como [[Bispo auxiliar|auxiliares]] do patriarca, o único e verdadeiro guía dos maronitas. En varias ocasións [[Propaganda Fide]] interveu para pedir a subdivisión canónica do patriarcado, pero os seus decretos non chegaron a ter efecto. O [[sínodo]] do Monte Líbano de [[1736]] instituiu canonicamente 8 eparquías, ademais da sñesé patriarcal, definindo para cada unha a súa xurisdición territorial: [[Arquieparquía católica maronita de Alepo|Alepo]], [[arquieparquía católica maronita de Beirut|Beirut]], [[eparquía católica maronita de Biblos|Biblos]] e [[eparquía católica maronita de Batrun|Batrun]], [[arquieparquía católica maronita de Chipre|Chipre]], [[arquieparquía católica maronita de Damasco|Damasco]], [[eparquía católica maronita de Baalbik-Dair al-Ahmar|Baalbik]], [[arquieparquía católica maronita de Trípoli|Trípoli]] e [[arquieparquía católica maronita de Tiro|Tiro]]-[[Eparquía católica maronita de Sidón|Sidón.]] A [[Santa Sé]] aprobou as decisións do sínodo coa [[bula papal|bula]]'' Apostólica praedecessorum'' do [[papa]] [[Bieito XIV]] do 14 de febreiro de [[1742]]. Esta división permaneceu sen variacións até o inicio do [[século XX]], cando foi creada a [[vigairía patriarcal católica maronita de Exipto|vigairía patriarcal de Exipto]] ([[1904]]), e foron separadas as de Tiro e Sidón ([[1906]]).
Cando o Líbano obtivo a independencia en [[1943]], os poderes do novo estado foron divididos entre as principais comunidades relixiosas. Os maronitas, que constituían a maioría da poboación, recibiron a Presidencia da República, cargo que continúan a manter hoxe.
[[Ficheiro:Peshitta464.jpg|thumb|left|A [[Peshitta]] é a Biblia siríaca estándar, empregada pola Igrexa Maronita e outras igrexas. A imaxe é o texto de [[Libro do Éxodo|Éxodo]] 13:14-16, do ano 464.]]
A cabeza da Igrexa Maronitamaronita é o [[Lista dos Patriarcaspatriarcas de Antioquía dos Maronitasmaronitas|Patriarcapatriarca de Antioquía dos Maronitasmaronitas]], quen é elixido polos bispos maronitas e reside en [[Bkirki]], ao norte de [[Beirut]]. Dende marzo de 2011 o patriarca é o [[cardeal]] [[Bixara Pedro al-Rai]]. Cando un novo patriarca e elixido e entronizado, pide o recoñecemento eclesiástico do [[Papa]], mantendo deste xeito a comuñón coa [[Santa Sé]]. Como un dos patriarcas orientais, o patriarca a miúdo é creado cardeal polo papa, co rango de cardeal-bispo.
Os maronitas comparten co resto de [[Igrexa Católica|católicos]] a doutrina, mais teñen as súas propias tradicións en canto á [[liturxia]], [[teoloxía]] e [[espiritualidade]]; amais de manter unha [[disciplina eclesiástica|disciplina]] e [[xerarquía]] diferenciadas das do resto de [[Igrexa particular|Igrexas particulares]]. A Igrexa Maronotamaronota pertence á tradición [[tradición antioquense|antioquense]] e é de [[rito siro-antioquense occidental]]. A [[lingua siríaca]] é a súa [[lingua litúrxica]] propia. Porén, considéranse unha das [[igrexasIgrexas católicas orientais]] máis fortemente [[latinización litúrxica|latinizadas]], aínda que hai esforzos na recuperación de prácticas orientais.
O cardeal [[Nasrala Pedro Sufair|Sufair]] acelerou persoanlmente as reformas litúrxicas nos oitenta e noventa, que levaron á publicación en 1992 do novo misal maronita. O misal é unha viraxe ás formas orixinais da liturxia antioquense, eliminando a latinización litúrxica dos séculos pasados.
| 