Padres da Igrexa: Diferenzas entre revisións

'''Padres da Igrexa''' ou '''Paispais da Igrexa''' é a denominación que se lles dá aos autores da antigüidade [[Cristianismo|cristiá]] que a [[Igrexa ortodoxa]] e a [[Igrexa católica]] consideran referencias fundamentais para a definición das verdades en materia de fe e de moral.

Así, o xeito de entender a figura de [[Xesús de Nazaret]] como Salvador da humanidade, a súa morte e [[resurrección]] e a articulación paulatina do [[dogma]], a través das definicións conciliares, teñen nos Paispais da Igrexa fonte de inspiración e criterio de interpretación.

Adoitan dividirse entre Paispais gregos e Paispais latinos, os primeiros son especialmente venerados polas Igrexas orientais, pero tamén pola Igrexa católica. Os segundos forman tamén parte da gran corrente de pensamento que abranguía a Igrexa indivisa de Oriente e Occidente, se ben é neste onde manteñen a súa autoridade doutrinal. A teoloxía ortodoxa e especialmente a católica insisten na necesidade de comprendelos e interpretalos no contexto cultural da súa época, especialmente imbuído pola [[Platón|filosofía platónica]], e o seu desprezo da materia e do terreo. Os Paispais da Igrexa empregaron o aparello conceptual propio daquel mundo, pero dándolle un novo sentido e preservando o que entendían que era a novidade profunda de Xesús de Nazaret como Cristo e redentor de todos e cada un dos homes.

*[[Irineo de Lión|Santo Irineo]] (130-200): combateu ao [[gnosticismo]], fronte ao cal defendeu que Deus é o Creador do mundo material, incluído o corpo humano. Estes non son malos por natureza; o mal é froito da liberdade. A Gloria de Deus é que o home viva. Foi executado morrendo como [[mártir]].

*[[Oríxenes]] (186-254): busca o significado espiritual das sagradas escrituras superando o teor literal. Defende a esencia espiritual do home e considera que, mediante un proceso purificador, todos os homes, a creación enteira e o mesmo [[Satán]] acadarán a unión con Deus. É a restauración universal ou [[apokatástasisapocatástase]]. Morreu a consecuencia das duras torturas ás que foi sometido durante a persecución de [[Decio]].

*Santo [[Atanasio de Alexandría]] (298-373): Bispo de [[Alexandría]]. Combateu a herexía de [[Ario]] defendendo a divindade do Verbo de Deus. Segundo el, O Verbo de Deus, compadecido da debilidade do home, e condescendente coa súa corrupción, fíxose home, para que o home se fixera Deus. Trátase da fe do [[Primeiro Concilio de Nicea|Concilio de Nicea]], e o xermolo de espiritualidade ortodoxa que pretende acadar a divina humanidade. Foi desterrado cinco veces nos períodos nos que o poder civil apoiaba o [[arianismo]].

*San [[Basilio o Grande]] (331-379): infatigable pastor na defensa dos pobres e os enfermos. Aberto á cultura pagá, recomendou á xente nova a lectura dos clásicos gregos. No terreo da [[teoloxía]], defendeu a divindade do [[Espírito Santo]]. Puxo as bases do monacato, buscando superar o individualismo eremítico a través da vida compartida e aberta ao servizo de todos. Desafiou aos emperadores [[Xuliano o Apóstata]] e [[Valente]] o ariano. É un dos pais da [[Capadocia]].

*San [[Gregorio Nacianceno]] (330-390): defendeu, fronte ao [[apolinarismo]], a integridade da natureza humana de Cristo. Por amor á concordia renunciou ao bispado de [[Constantinopla]]. É un dos pais da [[Capadocia]].

*San [[Gregorio de Nisa]] (335-395): segundo o seu pensamento, o home é o cume de Creación e é froito do amor sobreabondante de Deus. Pola redención de Cristo, todos os homes, a natureza enteira e o mesmo [[demo]] serán reconstituídos para unha vida eterna feliz (''apokatástasis''apocatástase). É un dos pais da [[Capadocia]].

*San [[Xoán Crisóstomo]] (347-407): proclamado polo pobo de Constantinopla bispo da cidade. Defendeu ao seu pobo fronte ao Emperador, solidarizouse cos pobres e fustrigou o luxo da Corte imperial, morrendo por isto no desterro. Foi moi famoso polos seus sermóns ao tempo claros e elocuentes. Neles predicou o amor desinteresado e o senso da xustiza. Consideraba ao home como o maior prodixio do Universo, máis prezado para Deus que a Creación enteira.

*San [[Xoán Damasceno]] (675-749): defendeu a veneración ás [[Icona (arte)|icona]]s, fronte ao Emperador [[León III, Emperador|León III]] e os [[iconoclastia|iconoclastas]]. Cristo é a Icona de Deus por antonomasia. Deus, pola encarnación do seu fillo, redimiunos a través da materia. As iconas, en canto imaxes materiais, elévannos ao transcendente. A ordenación do Cosmos evoca unha Intelixencia persoal ordenadora. De tódolos xeitos, a mellor maneira de falar de Deus é en negativo, porque todo o que lle atribuamos é máis desigual ca igual a El, debido a súa infinitude insondable.