Carlos de Anjou: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
ampliación |
ampliación |
||
Liña 11:
|nome completo =
|reinado = [[6 de xaneiro]] de [[1266]] - [[7 de xaneiro]] de [[1285]]
|data de nacemento = [[21 de marzo]] de [[
|lugar de nacemento = [[París]], [[Francia]]
|data de defunción = [[7 de
|lugar de defunción = [[Foggia]], [[Italia]]
|lugar de entierro = [[Basílica de Saint-Denis]]
Liña 41:
|nai = [[Branca de Castela]]
|escudo = Arms of Anjou-Jerusalem.svg
|lema = <small><small>''Escudo de armas de Carlos I xomo rei de Xerusalén''</small></small>
}}
'''Carlos I''',
Fillo do rei [[Luís VIII de Francia]] e de [[Branca de Castela]], e irmán menor de [[Luís IX de Francia]] (San Luís, rei de Francia, curmán de [[Fernando III o Santo]] de [[Reino de Castela|Castela e León]]). Carlos adquiriu o [[Condado de Provenza]] por matrimonio en [[1246]], e acompañou ao seu irmán Luís na [[Cruzadas|Cruzada de Exipto]] (1248-1254).<ref name=brita/>
Aliado co [[papado]], conquistou o [[Reino de Sicilia]] na década de [[1260]], derrotando a [[Manfredo de Sicilia|Manfredo I de Sicilia]] e a [[Conradino de Hohenstaufen]], [[Suabia|duque de Suabia]], rei de Sicilia (1254-1268), e [[Reino de Xerusalén|rei nominal de Xerusalén]], que eran os últimos representantes da dinastía dos [[Hohenstaufen]], nas batallas de [[Batalla de Benevento (1266)|Benevento]] (1266) e de [[Batalla de Tagliacozzo|Tagliacozzo]] (1268).
Posteriormente ampliou o seu poder nos [[Balcáns]], onde creou o [[Reino de Albania (medieval)|Reino de Albania]] (1271), e en [[1277]] interveu para apoderarse do [[Reino de Xerusalén]].
Baixo Carlos de Anjou o norte do terrotorio do Reino de Sicila foi favorecido en detrimento do sur, e Carlos trasladou a capital [[Palermo]] a [[Nápoles]]. Esta situación de dominación [[Anjou|anxevina]], coa introducción de funcionarios franceses, causou descontento en Sicilia, onde estalou a rebelión en [[1282]] (as chamadas [[Vésperas sicilianas]]).<ref>[http://ec.aciprensa.com/wiki/V%C3%ADsperas_Sicilianas I Vespri siciliani].</ref>
Coa axuda de [[Pedro III de Aragón]] (que estaba casado con [[Constanza II de Sicilia]], filla de Manfredo), os sicilianos expulsaron aos anxevinos da illa, derrotando á frota de Carlos na baía de Nápoles en xuño de [[1284]], o que conduciu á división do Reino de Sicilia no ''reino da Sicilia peninsular'' ou [[reino de Nápoles]], baixo dominio anxevino, e o ''reino da Sicilia insular'', baixo dominio [[Coroa de Aragón|aragonés]]. Carlos estaba preparando unha contraofensiva cando morreu en [[1285]].
== Traxectoria ==
=== Primeiros anos ===
Carlos naceu o [[21 de marzo]] de [[1227]] en [[París]], sendo o último dos sete fillos do rei [[Luís VIII de Francia]], ''o León'', e da súa esposa [[Branca de Castela]], filla do rei [[Afonso VIII de Castela]]. O nome de Carlos, inusual entre os [[Capetos]], fai referencia á súa ascendencia [[Carlomagno|carolinxia]]. Carlos estaba destinado nun principio a facer unha carreira [[Igrexa Católica|eclesiástica]], segundo a vontade do seu pai. Pero en [[1232]], a morte sen descendencia dos seus irmáns Xoán Tristán e Filipe Dagoberto, convertérono no herdeiro de vastos territorios no centro de [[Francia]].
En [[1237]], aos once anos de idade, Carlos estaba na Corte de seu irmán, [[Roberto de Artois]]. Aos trece anos tiña unha pequena Corte, un cabalo para cazar, criados, un profesor e un sacerdote ao seu servizo. Formose na atmosfera da Corte de Francia, mergullado nos torneos, na poesía cortesá e nas cancións. A diferenza do seu irmáno maior, Luís, non estaba imbuído nas exixencias relixiosas dos seus primeiros anos.
En [[1242]], aos dezasete anos, acompaña ao seu irmán Luís a unha expedición militar contra o conde da Marche. Foi a primeira vez que se implicou nunha empresa militar.<ref name=T>[http://www.treccani.it/enciclopedia/carlo-i-d-angio-re-di-sicilia_%28Dizionario-Biografico%29/ Carlo I d'Angiò, re di Sicilia].</ref>
=== Conde de Provenza ===
En [[1246]] Carlos casou con [[Beatriz de Provenza]], filla do conde [[Ramón Berenger V de Provenza]] e de [[Beatriz de Savoia]].<ref name=brita/> Por este matrimonio converteuse en conde de Provenza e de Forcalquier (títulos conservaría despois de enviuvar e de contraer un segundo matrimonio). Con motivo do primeio matrimonio, o seu irmán Luís IX nomeouno [[Condado de Anjou|conde de Anjou]] e [[Condado de Maine|de Maine]], creando a segunda dinastía de anxevina.<ref name=T/>
[[Ficheiro:Mansura.jpg|miniatura|320px|Batalla de Mansura (1250). Miniatura da obra ''Vie et miracles de saint Louis''. (século XIV).]]
Ao principio do seu goberno como conde de Provenza, Carlos tivo que enfrontarse a un importante partido anti-francés. As grandes cidades, como [[Arles]], [[Aviñón]] e [[Marsella]], en pleno auxe da súa economía, eran case independentes e preten dían manter a súa autonomía. Pola súa parte, Carlos pretendeu fortalecer a administración. Pero a súa acción interromperíase pola [[Cruzada]] de [[1248]]-[[1254]], na que acompañou ao seu irmán Luís IX.<ref name=brita/>
Carlos aceptou a invitación do seu irmán de asistir á sétima Cruzada, a pesar da difícil situación do Condado de Provenza. Embarcou o [[28 de agosto]] de [[1248]], cos seus irmáns Luís e Roberto de Artois, en Aiges-Mortes (no actual [[departamentos franceses|departamento]] de [[Gard]]). Desembarcou o [[18 de setembro]] en [[Chipre]], onde Beatriz deu a luz a un fillo que morreu pouco despois. En [[Exipto]], Carlos loitou valentemente, pero foi feito prisioneiro na [[batalla de Mansura]] co resto dos cruzados en [[1250]]. Foi liberado un mes máis tarde mediante o pagamento dun forte rescate.<ref name=T/>
Debilitado pola [[malaria]] e preocupado polas desordes que se produciran no seu Condado, Carlos propuxo levar o seu exército a Francia. Luís IX permanceu en Terra Santa, pero permitiou que os seus dous irmáns regresaran a Francia. Carlos chegou á Provenza en [[abril]] de [[1251]]. Someteu a Arles e Aviñon, e sitiou Marsella, en agosto dese ano. Obtivo a submisión do líder da rebelión, Barral des Baux, e despois da cidade de Marsella en [[1252]].<ref name=T/>
Desde [[1256]] Carlos de Anjou, como conde de Provenza, emprendeu o engrandecemento do seu territorio nos confíns do [[Condado Venaissin]], de Haut-Folcaquiérois, os condados de [[Gap, Altos Alpes|Gap]] e [[Embrun, Altos Alpes|Embrun]], o [[Casa de Ventimiglia|condado de Vintimille]], territorios entre [[Mónaco]] e [[San Remo]], os vals de Vésubie e Roja, e os territorios en torno ao [[paso de Tenda]]; pero en [[1262]] tivo que ceder case a totalidade deses territorios. Así mesmo, a partir de [[1259]] estendeu a súa influencia no [[Piemonte]], ocupou [[Coni]], [[Alba, Cuneo|Alba]], o val da [[Maira]] e o val de [[Stura]], e foi proclamado [[señorío|señor]] de [[Provincia de Cuneo|Cuneo]] e de [[Borgo San Dalmazzo]]. Os marqueses de [[Saluzzo]], [[Ceva, Italia|Ceva]] e [[Cravansana]] declaráronse vasalos seus. En [[1260]] foi proclamado señor de [[Mondovi]] e de [[Sogliano]]. Dous anos máis tarde someteu as cidades de [[Aviñón]], [[Arlés]] e [[Marsella]], que se sublevaran. <ref>{{cita libro
| apelidos= Grenon
| nome= Michel
| título= Charles d'Anjou: Frère conquérant de Saint Louis
| url= http://books.google.es/books?id=dmPLPId1Jp8C&lpg=PA95&dq=&hl=es&pg=PA95#v=onepage&q=&f=false
| editorial= Paris: Editions L'Harmattan
|
|
| isbn= 9782296510593
| idioma = francés
}}</ref>
=== Conquista do Reino de Sicilia ===
{{VT|Reino de Sicilia|Güelfos e xibelinos#O Interregno|Pedro III de Aragón}}
Á morte do [[rei dos Romanos]] [[Guillerme de Holanda]] en xaneiro de [[1256]] produciuse un problema sucesorio pola elección do siguiente rei dos Romanos. En marzo, a cidade de [[Pisa]] enviou unha embaixada ao [[Reino de Castela|rei de Castela]] [[Afonso X o Sabio|Afonso X]] ofrecéndolle a súa sumisión e apoio como cabeza da [[Hohenstaufen|casa de Suabia]] e como xefe do partido [[xibelinos|xibelino]], oposto ao papa. Por outra parte, o rei castelán tamén fixo saber a súa intención de ser elixido rei dos Romanos, fronte ao cal, o [[reino de Inglaterra|rei de Inglaterra]] [[Henrique III de Inglaterra|Henrique III]] propuxo ao seu irmán [[Ricardo de Cornualles]] como candidato.
Tras gastar ambos os candidatos grandes cantidades de diñeiro para subornar aos [[electorado|electores]], o [[1 de abril]] os partidarios de Afonso, o arcebispo de [[Tréveris]] o [[Electorado de Saxonia|duque de Saxonia]], xunto cos poderes outorgados polo [[margrave]] de [[Brandeburgo]] e o [[Reino de Bohemia|rei de Bohemia]] [[Otakar I de Bohemia|Otakar I]], elixiron rei dos Romanos a Afonso en [[Frankfurt]], pero Otakar I, interesado en manter o reino a vacante deu o seu voto a ambos os candidatos. Pero en [[Italia]], o papa [[Alexandre IV, papa|Alexandre IV]] (o valenciano Roderic de Borja) deuse de conta de que a presenza dos casteláns favorecía a causa dos xibelinos, pois seu inimigo Ezzelino da Romano era partidario de Afonso.<ref>{{cita libro
| apelidos= Valdeón Baruque
| nome= Julio
| título= Alfonso X el Sabio: La forja de la España moderna
| url= http://books.google.es/books?id=xxb-sdibJGMC&lpg=PT68&dq=&hl=es&pg=PT68#v=onepage&q=&f=true
| editorial= Grupo Planeta
| ano= 2011
| páxina= 68
| isbn= 9788499980461
}}</ref> A pesar de todo, Alfonso X enviou unha embaixada ao papa para lograr a súa lexitimación, aquietando as suspicacias do papa acerca do seu xibelinismo, nada extremista.
Á morte de Ezzelino da Romano (1259), os xibelinos tenderon agora a unirse en torno a [[Manfredo de Sicilia|Manfredo]], recentemente coroado como [[Reino de Sicilia|rei de Sicilia]], sen que o papa estivera disposto a recoñecelo, posto que o excomungara. En [[Toscana]], unha insurrección levara de novo ao poder aos güelfos en [[1250]], que prentederon impoñerse aos xibelinos toscanos. En 1258 expulsaron aos xibelinos de Florencia, que se refuxiaron na xibelina [[Siena]], cuxo líder Farinata degli Uberti se aliou con [[Manfredo de Sicilia]], a quen animou para que, para protexer o seu Reino, debía asegurar Toscana aos xibelinos. Manfredo dirixiu as súas miras ao centro e o norte de Italia e, conxuntamente cos xibelinos, derrotou completamente aos güelfos, de forma que foi recoñecido protector de Toscana polos florentinos xibelinos, e foi elixido senador de Roma por unha facción da cidade, expulsando ao papa Alexandre IV. Mentres, os [[Reino de Aragón|aragoneses]] fixeron acto de presenza, ao acordar os esponsais do herdeiro do reino, [[Pedro III de Aragón|Pedro]], coa filla de Manfredo [[Constanza II de Sicilia]]. Neste momento, os xibelinos podían aspirar á hexemonía sobre toda Italia e calquera alivio á terrible presión que estes exercían sobre o papa era ben recibido: de aí que Alexandre IV acollese ben aos embaixadores casteláns prometéndolles que na querela imperial se atería á máis estrita xustiza. Tras unha sede vacante de tres meses, o [[Patriarcado Latino de Xerusalén|patriarca de Xerusalén]], Xacobe Pantaleón, de orixe francesa, foi elixido en setembro de 1261 como novo papa, como [[Urbano IV]] (1261–1264), que nunca pisaría Roma e, aínda que mantivo unha teórica actitude de neutralidade entre os dous candidatos, o casteláno e o inglés, non estaba disposto a que cualquera de ambos os candidatos puidera sumar as súas forzas ás dos seus inimigos os xibelinos. Ante isto, ideou unha arbitraxe que lle permitira demorar a súa sentenza o tempo que fora necesario.<ref>{{cita libro
| apelidos= Suárez Fernández
| nome= Luis
| título= Historia de España Antigua y Media
| url= http://books.google.es/books?id=oM93XvTFdPIC&pg=PA156&dq=&as_brr=3#v=onepage&q=&f=false
| editorial= Rialp
| ano= 1976
| páxina= 156
| volume= 2
| isbn= 9788432118821
}}</ref>
Porén, ante o avance irresistíbel dos xibelinos, e a pesar de que Afonso X intentaba que os güelfos se aderisen a súa causa mantendo hostilidade cara a Manfredo, o papa Urbano IV ignorou o acordo establecido por Alexandre IV con Edmundo, e púxose en mans de Francia, onde finalmente contou coa aprobación do rei [[Luís IX de Francia|Luís IX]] para que o seu irmán Carlos de Anjou asinara un acordo o [[15 de agosto]] de [[1264]] co papa, no que aceptaba a investidura do [[Reino de Sicilia]] e, mentres, Urbano IV seiguiu dilatando a súa arbitraxe sobre a disputa da coroa imperial. Carlos de Anjou iniciou unha empresa implicando á banca güelfa, especialmente a [[Orlando Bonsignori]], que se beneficiaría dos territorios do reino siciliano, o que ía en contra dos intereses cataláns.
[[Ficheiro:Coronation Charles I of Anjou 01.jpg|miniatura|Coroación de Carlos I de Anjou en Roma (1266).]]
[[Ficheiro:Battle of Benevento 2.jpg|miniatura|Batalla de Benevento (1266).]]
[[Ficheiro:Manfred-Charles.jpg|miniatura|Morte de Manfredo I de Sicilia (1266).]]
Mentres que o exército [[Casa de Anjou|anxevino]] avanzaba por Italia con apoio güelfo, faleceu o papa Urbano IV e foi elixido o tamén francés, [[Clemente IV, papa|Clemente IV]] (1265-1268), que tampouco entrou en Roma, quedando ben establecido en Viterbo. Este papa mantivo unha actitude abertamente favorábel a Carlos de Anjou e, cando este alcanzou Roma por mar, foi elixido senador e coroado como [[Reino de Sicilia|rei de Sicilia]] o [[6 de xaneiro]] de [[1266]] por cardenais designados polo papa. Cando o exército anxgevino chegou a Roma, Carlos emprendeu a campaña contra Manfredo, que saíu do seu letargo para encontrarse cos anxgevinos na [[Batalla de Benevento (1266)|batalla de Benevento]], o [[26 de febreiro]] de [[1266]], onde o exército siciliano foi derrotado e o propio Manfredo encontrou a morte. Desta maneira, Carlos de Anjou logrou facer efectivo o seu control sobre todo o reino. E deste xeito impulsou o güelfismo en Italia, como o establecemento de Filipe della Torre en Milán, o marqués de Este en Ferrara e, en Florencia, os xibelinos foron de novo expulsados.
Pola súa parte, a pesar de que Afonso X insistía en non favorecer o xibelinismo, co que se privou do único apoio do que puidera dispoñer, os embaixdores casteláns, aproveitando que o [[infante]] [[Henrique de Castela "O Senador"|Henrique]] apoiara a financiación da empresa de Carlos de Anjou e posto que estaba na Corte pontificia, presionaron a Clemente IV para que pronunciara a sentencia a favor do rei castelán. Porén, ao desaparecer a resistencia xibelina en Benevento, o papa non considerou necesario manter unha postura contemporizadora co rei castelán.
Tras a batalla de Benevento, Carlos puido estender a súa influencia por Lombardía, desde Vercelli até Treviso, e desde Reggio Emilia até Módena, e con Oberto Pelavicino sometido e reducido a Cremona e Piacenza, só resistían a Carlos as cidades de Pavía e Verona;<ref>{{cita libro
| apelidos= Runciman
| nome= Steven
| título= The Sicilian Vespers: a history of the Mediterranean world in the later thirteenth century
| url= http://books.google.es/books?id=0GsTqFtBIiUC&pg=PA100&dq=&as_brr=3#v=onepage&q=&f=false
| editorial= Cambridge University Press
| ano= 1958
| páxina= 100
| isbn= 9780521437745
}}</ref> o seu poder estaba consolidado no Piemonte, onde os pequenos nobres sometéronse a el para non caer baixo os máis poderosos condes de Savoia ou os marqueses de Montferrato, e Toscana foi sometida coa resistencia de Pisa e Siena. Porén, os xibelinos non se resignaron, e urxiron a vinda de [[Conradino de Hohenstaufen|Conradino]], o filo de [[Conrado IV]] e sobriño de Manfredo, que a pesar de ser excomungado en novembro de 1267, entrou en decembro en Verona,<ref>[http://www.storiadimilano.it/cron/dal1251al1275.htm www.storiadimilano.it ''Storia de Milano'' de Paolo Colussi e Maria Grazia Tolfo].</ref> proseguindo a súa campaña por Pavía e Pisa; o mesmo papa Clemente IV, pediu o apoio a Carlos de Anjou para derrotalo. Mentres, o seu parente, o infante castelán Henrique de Castela (''don Arrigo''), xa senador en Roma desde xullo de 1267, reclamaba a posesión do [[Reino de Sardeña]] como beneficio da súa participación na empresa anxevina. Ante a negativa, sublevouse en Roma, e aproveitando a ausencia do papa asaltouó a residencia papal e fixo prisioneiros a todos os cardeais presentes. Pasar ao bando xibelino, e foi excomungado o 5 de abril de 1268; e en xullo de 1268, Conradino foi recibido con grande entusiasmo en Roma.
Porén, o [[23 de agosto]] de [[1268]] as forzas xibelinas foron derrotadas na [[batalla de Tagliacozzo]], que supuxo o esmagamento dos xibelinos e o triunfo definitivo de Carlos de Anjou, e tanto ''don Arrigo'' como Conradino foron capturados.
O [[29 de outubro]] Conradino foi decapitado. Coa súa morte e a do seu tío Enzo de Sardeña anos despois, a descendencia masculina dos [[Hohenstaufen]] desapareceu.
Carlos de Anjou converteuse así nun soberano poderoso, cabeza do partido güelfo e, ademais de ser [[Reino de Sicilia|rei de Sicilia]], era [[Condado de Provenza|conde de Provenza]] e de [[Casa de Anjou|Anjou]], e senador da cidade de Roma; o papa Clemente IV nomeouno vigario imperial en Toscana durante el interregno,<ref>{{cita libro
| apelidos= Runciman
| nome= Steven
| título= The Sicilian Vespers: a history of the Mediterranean world in the later thirteenth century
| url= http://books.google.es/books?id=0GsTqFtBIiUC&lpg=PA119&dq=&lr=&as_brr=3&client=firefox-a&pg=PA119#v=onepage&q=&f=true
| editorial= Cambridge University Press
| ano= 1958
| páxina= 119
| isbn= 9780521437745
}}</ref> título co que tratou de beneficiarse dos dereitos imperiais nas cidades, e no interregno de 33 meses que seguiron á morte de Clemente IV interveu activamente nos [[Estados Pontificios]], asegurou o seu poder en [[Toscana]] sometendo a Siena e Pisa, o que prexudicaba comercialmente a Xénova, e asegurou na Dieta lombarda de Cremona (1269) o control ou o apoio das cidades güelfas no norte de Italia, e así foi recoñecido señor de Piacenza, Cremona, Parma, Módena, Ferrara e Reggio, e estableceu unha alianza coas cidades de Milán, Como, Vercelli, Novara, Alessandria, Tortona, Turín, Pavía, Bérgamo e Boloña.<ref>{{cita libro
| apelidos= De Sismondi
| nome= Jean-Charles-Léonard
| título= A history of the Italian republics: being a view of the origin, progress and fall of Italian freedom
| url= http://books.google.es/books?id=ZdoVAAAAYAAJ&pg=PA94&dq=&as_brr=3#v=onepage&q=&f=false
| editorial= Harper
| ano= 1864
| páxina= 94
| isbn=
}}</ref> <ref>{{cita libro
| apelidos= Zeller
| nome= Jules
| título= Historia de Italia: desde la invasión de los bárbaros hasta nuestros días
| url= http://books.google.es/books?id=uGvXIaLbm4cC&pg=PA273&as_brr=3#v=onepage&q=&f=false
| editorial= Librería española
| ano= 1858
| páxina= 273
| volume= 1
| isbn=
}}</ref> Ademais de todo isto, tivo as súas miras postas en recobrar o [[Imperio Latino]], o que produciu os temores do emperador [[Miguel VIII Paleólogo]], que propuxo a unión das igrexas romana e grega.
Alfonso X, así e todo, seguía reclamando os seus dereitos ao trono alemán a través de reclamaciones xurídicas. Desenganado da súa colaboración cos güelfos, e de acordo co seu cuñado [[Pedro III de Aragón]], fillo do rei [[Xaime I de Aragón|Xaime I]], enviou un embaixador, Raimundo de Mastagii, para reavivar a resistencia volvendo a crear unha nova Liga urbana contra os anxevinos e concertou o matrimonio da súa filla Beatriz co marqués [[Guillerme VII de Montferrato]] en 1271, ao que nomeou vigario imperial en Lombardía. O rei de Sicilia emprendeu unha guerra coa xibelina Xénova a finais de 1273, de modo que a cidade aliouse co rei castelán. Guillerme de Montferrato logrou formar unha Liga xibelina con Pavía, Lodi, Parma, Novara, Piacenza, Mantua, Tortona, Xénova e Verona, e tamén co seu primo o marqués de Saluzzo [[Tomás I de Saluzzo|Tomás I]], e incluso coa súa tradicional inimiga a cidad de Asti, e cunha exigua axuda do rei castelán derrotou aos anxevinos na batalla de Roccavione (10 de novembro de 1275), o que desfixo a autoridade de Carlos de Anjou no Piemonte,<ref name=rodolfo>{{cita libro
| apelidos= Previté-Orton
| nome= Charles William
| título= The shorter Cambridge medieval history
| url= http://books.google.com/books?id=53I5AAAAIAAJ&lpg=PA764&dq=&hl=es&pg=PA764#v=onepage&q&f=false
| editorial= Cambridge University Press
| ano= 1975
| páxinas= 764-765
| volume= 2
| isbn= 9780521099776
}}</ref> <ref>{{cita libro
| apelidos= Giraud
| nome= François
| título= La croix d'Anjou au coeur de la Provence
| url= http://books.google.es/books?id=aKh8ZVe0scgC&pg=PA83&dq=&as_brr=3#v=onepage&q=&f=false
| editorial= Editions Le Manuscrit
| ano= 2007
| páxina= 83
| volume=
| isbn= 9782304007862
}}</ref> e o marqués Guillerme de Montferrato ampliou temporalmente o seu poder e influencia en Piemonte e Lombardía, e encabezou unha Liga xunto con Vercelli, Novara, Tortona, Alessandria, Asti, Como e Pavía, e apoiando aos Visconti,<ref>{{cita libro
| apelidos= Singleton
| nome= Charles Southward
| título= Dante Alighieri, The divine comedy, Purgatorio. 2:commentary
| url= http://books.google.es/books?id=_Ao5ygx-6YoC&lpg=PA158&dq=&lr=&as_brr=3&pg=PA158#v=onepage&q=&f=false
| editorial= Princeton University Press
| ano= 1991
| páxina= 158
| isbn= 9780691019109
}}</ref> sendo nomeado señor da cidade en 1278, até que foi expulsado polo mesmo que o nomeara, o arcebispo Otón Visconti, en 1282.
[[Gregorio X]] (1271–1276), o novo papa elixido en setembro de 1271, mostrou unha postura máis contemporizadora coa unión das Igrexas e reconciliadora cos xibelinos. Pouco despois da súa coroación en marzo de 1272, morreu o rei rival dos Romanos Ricardo de Cornualles ([[2 de abril]]), e o papa, nada favorábel ás pretensións de Afonso X, posicionado entón a favor dos xibelinos, e alarmado polo excesivo poder da [[casa de Anjou]] en Italia,<ref>{{cita libro
| apelidos= Lodge
| nome= Richard
| título= The Close of the Middle Ages 1273 to 1494
| url= http://books.google.es/books?id=PmABeelKRDAC&lpg=PA9&dq=&as_brr=3&pg=PA7#v=onepage&q&f=false
| editorial= Kessinger Publishing
| ano= 2005
| páxina= 7
| volume= 3
| isbn= 9781417901241
}}</ref> recomendou aos electores alemáns elixir un novo rei, e o [[1 de outubro]] de [[1273]] foi elixido [[Rodolfo I de Habsburgo]],<ref>{{cita libro
| apelidos= Runciman
| nome= Steven
| título= The Sicilian Vespers: a history of the Mediterranean world in the later thirteenth century
| url= http://books.google.es/books?id=0GsTqFtBIiUC&lpg=PA119&dq=&lr=&as_brr=3&client=firefox-a&pg=PA155#v=onepage&q=&f=true
| editorial= Cambridge University Press
| ano= 1958
| páxina= 155
| isbn= 9780521437745
}}</ref> finalizando así o interregno.
[[Ficheiro:Enthauptung Konradins.jpg|miniatura|Execución de [[Conradino]] (1268).]]
Para obter a aprobación do papa, o novo rei dos Romanos renunciou a todos os dereitos imperiais en Roma, os territorios pontificios e Sicilia, ademais de prometer emprender unha nova Cruzada. Deste modo, Rodolfo de Habsburgo foi finalmente recoñecido polo papa, o [[26 de setembro]] de [[1274]], tras invitar a Afonso a renunciar o [[11 de xuño]]. Sen resignarse aínda, Afonso dirixiuse ao encontro do papa en [[Beaucaire, Gard|Beaucaire]], onde non obtivo concesións, renunciando aos seus dereitos en maio de [[1275]].
En [[1268]] numerosos nobres sicilianos levantáronse contra Conradino. Este saíu de Roma o [[1 de agosto]] e derrotou a Carlos en Ponte de Valla mentres a súa frota derrotaba á de Carlos en [[Milazzo]], na costa siciliana. Pero no combate decisivo de [[Batalla de Tagliacozzo|Surcola]], ás beiras do río Salto, librado o [[23 de agosto]] de [[1268]], Carlos saíu vitorioso e Conradino foi feito prisioneiro xunto a [[Federico de Baden]], un dos seus aliados. Ambos os prisioneiros foron executados o [[29 de octubre]]. Antes de morrer, Conradino cedeu os seus dereitos á súa prima Constanza, esposa de Pedro de Aragón.
=== Expansión no Mediterráneo ===
O [[27 de maio]] de [[1267]], Carlos asinou un [[Tratado de Viterbo|acordo]] con [[Guillerme II de Acaia]] e [[Balduíno II de Constantinopla|Balduíno II]], [[imperio Latino|emperador latino]]. Guillerme renunciaba aos seus dereitos en Acaia e Balduíno ao [[Imperio Latino]] en favor de Carlos. Guillerme acordou nomear herdeira á súa filla [[Isabel de Villehardouin]] e que esta casara con [[Filipe de Anjou (príncipe de Acaia)|Filipe]], fijo de Carlos, con dereitos de rexencia para este (os dous fillos eran menores de idade). Tamén se concertou o enlace de [[María de Hungría, raíña de Nápoles|María de Hungría]] co seu fillo [[Carlos II de Anjou]], coñecido como ''o Coxo'', e que a súa filla [[Isabel de Anjou|Isabel]] casaría con [[Ladislao IV de Hungría]].
En [[1270]] partiu nuna nova [[cruzada]] (a oitava) xunto a Luís IX de Francia a [[Túnes]]. O rei Luís morreu de [[peste]] antes de que chegara Carlos, que negociou co emir tunesino a retirada. En [[1271]], como dominador de Durazzo, foi recoñecido como rei de Albania polos señores locais tras a morte de [[Miguel II Comneno Ducas|Miguel II]]. Miguel, sen embargo, repartira os ses dominios entre os seus dous fillos, [[Nicéforo I Comneno Ducas|Andrónico Nicéforo]] ([[Despotado de Epiro]]) e [[Xoán I Ducas|Xoán]] (norte de [[Tesalia]]), así que Carlos non foi realmente rei até a renuncia ([[1273]]) de Nicéforo.
Por eses tempos, os xibelinos recuperaron posicións en Italia: [[Xénova]], [[Montferrato]], [[Pavía]], [[Novara]], [[Verona]] e [{[Mantua]]. O gobernador (''senescal'') de [[Lombardía]], designado por Carlos, foi derrotado en [[1275]] e os anxevinos evacuaron o [[Piemonte]], a Lombardia e, finalmente, [[Milán]], en [[1277]]. O novo papa [[Nicolao III, papa|Nicolao III]], pertencente á casa de [[Orsini]], rival tradicional da [[casa de Anjou]], non axudou a mellorar a situación, senón que fixo perder a Carlos [[Boloña]] e outras cidades (até [[1280]] non chegou ao papado [[Martiño IV, papa|Martiño]], que era francés).
En [[1277]] comprou os dereitos ao título de [[Reino de Xerusalén|rei de Xerusalén]] a [[María de Antioquía (pretendente)|María de Antioquía]] e mandou a [[Roger de San Severino]] para tomar posesión do Reino, obtendo a conquista de [[Acre, Israel|Acre]] a [[Hugo III de Chipre]]. En [[1280]], o papa Martiño IV, era favorábel para que Carlos conquistara [[Constantinopla]], da que Carlos reclamaba o trono como emperador latino fronte ao emperador [[Bizancio|bizantino]] [[Miguel VIII Paleólogo]]. Carlos declarou unha cruzada contra Bizancio alegando incumprimento da unión das Igrexas graga e latina (Miguel prometera someter a igrexa oriental ao papa).
Carlos empezou a reunir un exército en [[Berat]] ([[Albania]]) o mes de agosto, disposto a conquistar Constantinopla. Mentres, o rei [[Pedro III de Aragón]] e os bizantinos repartían fondos para conseguir o apoio dos sicilianos contra Carlos. En [[1281]], o exército de Carlos, no que figuraban tropas papais, de [[Serbia]], [[Bulgaria]], [[Acaia (provincia romana)|Acaia]], [[Tesalia]], [[Epiro]], [[Atenas]] e [[Venecia]], foi derrotado polos bizantinos, aliados de [[Hungría]], [[Egixto]], a [[Horda de Ouro]] e [[Reino de Aragón|Aragón]].
=== Perda de Sicilia ===
{{AP|Vésperas sicilianas}}
En [[1282]],
En [[1283]], Carlos de Anjou
=== Final do reinado ===
A frota aragonesa atacou Nápoles e recuperou Ischia, conquistando tamén [[Capri]]. A flota de [[Roger de Lauria|Roger]] foi atacada cerca de Nápoles pola anxevina, baixo o mando de Carlos o Coxo. Despois dun primeiro contacto, Roger de Lauria finxiu retirarse cara a [[Castellamare]] pero parou en seco e iniciou o combate en pleno golfo de Nápoles, conseguendo destruír á tropa anxevina o [[5 de xuño]] de [[1284]]. Carlos o Coxo foi feito prisioneiro.
[[Ficheiro:Charles I of Anjou.JPG|miniatura|300px|Sepulcro de Carlos de Anjou.]]
Carlos de Anjou morreu o [[7 de xaneiro]] de [[1285]] en [[Foggia]]. O sue corpo foi trasladado a [[Nápoles]] e enterrado na catedral.<ref name=T/>
O seu fillo Carlos II o Coxo ([[Carlos II de Anjou]]) foi proclamado sucesor.
Ao estar prisioneiro dos aragoneses, designáronse rexentes ao seu sobriño, o conde [[Roberto II de Artois]] e a [[Xerardo de Parmo]].
== Escudos de armas ==
<center><gallery>
Ficheiro:Arms of Charles of Anjou before 1246.svg|Armas de Carlos de Anjou até 1246. Os castelos do borde fan referencia a [[Reino de Castela|Castela]], reino de orixe da súa nai.
Ficheiro:Arms of the Kingdom of Naples.svg||Armas de Carlos I de Anjou en 1246, en que herdou os feudos e as armas do seu irmán maior Xoán, que morreu sen fillos en 1232.
Ficheiro:Armes premiere maison anjou sicile.png|Armas de Carlos I en 1277, en que comprou os dereitos do Reino de Xerusalén e María de Antioquía.
</gallery></center>
== Antepasados de Carlos I de Anjou ==
Liña 120 ⟶ 288:
|boxstyle_4=background-color: #bfc;
|boxstyle_5=background-color: #9fe;
|1= 1. '''Carlos I de
|2= 2. [[Luís VIII de Francia]]
|3= 3. [[Branca de
|4= 4. [[Filipe II de Francia]]
|5= 5. [[Isabel de Hainaut]]
Liña 129 ⟶ 297:
|8= 8. [[Luís VII de Francia]]
|9= 9. [[Adela de Champaña]]
|10= 10. [[
|11= 11. [[Margarita I de Flandres]]
|12= 12. [[Sancho III de Castela]]
Liña 139 ⟶ 307:
|18= 18. [[Teobaldo II de Champaña]]
|19= 19. [[Matilde de Carintia]]
|20= 20. [[
|21= 21. [[Alicia de Namur]]
|22= 22. [[Teodorico de Alsacia|Teobaldo de Alsacia]]
Liña 158 ⟶ 326:
| título = Conde de Anjou e de Maine | predecesor = Joán I <br /><small>(fillo de [[Luís VIII de Francia]])</small> | sucesor = [[Carlos II de Anjou|Carlos II]] | período = [[1232]] – [[1285]]
| título2 = [[Condado de Provenza|Conde de Provenza]] | predecesor2 = [[Beatriz I de Provenza|Beatriz I]] | sucesor2 = [[Carlos II de Anjou|Carlos II]] | período2 = [[1245]] – [[1285]] <br /><small>(con [[Beatriz de Provenza]] até 1267)</small>
| título3 = [[Ficheiro:Arms of the Kingdom of Naples.svg|50px]]<br>[[Reino de Sicilia|Rei de Sicilia]] | predecesor3 = [[Manfredo de Sicilia|Manfredo I]] | sucesor3 = [[Carlos II de Anjou|Carlos II]] <small>(como rei de Nápoles)</small><br>[[Pedro III de Aragón|Pedro I]] <small>(como rei de Sicilia)</small> | período3 = [[1266]] – [[1285]] <br><small>(Desde 1282 en guerra contra [[Pedro III de Aragón]], rei rival)</small>
| título4 = [[Reino de Albania (medieval)|Rei de Albania]] | predecesor4 = Nova creación | sucesor4 = [[Carlos II de Nápoles|Carlos II]] | período4 = [[1272]] - [[1285]]
| título5 = [[Ficheiro:Arms of Anjou-Jerusalem.svg|50px]]<br>[[Reino de Xerusalén|Rei de Xerusalén]] | predecesor5 = [[Hugo III de Chipre]] | sucesor5 = [[Carlos II de Anjou|Carlos II]] | período5 = [[1277]]<ref>{{cita libro
Liña 182 ⟶ 350:
| isbn= 9780801878237
| idioma = inglés
}}</ref> - [[1285]]<br /><small>(En guerra e en disputa con [[Hugo III de Chipre]] e
| título6 = [[
}}
Liña 204 ⟶ 372:
* Montanelli, Indro e Roberto Gervaso (1967): "L'Italia dei secoli d'oro. Il Medio Evo dal 1250 al 1492", en ''Storia d'Italia''. Milano: Rizzoli Editore.
* Théry, Julien (2014): [https://www.academia.edu/6936806/_Les_V%C3%AApres_Siciliennes_dans_Trente_nuits_qui_ont_fait_l_histoire_Paris_Belin_2014_p._89-103 "Les Vêpres siciliennes", en ''Les trente nuits qui ont fait l'histoire'' Belin, p. 89-103, ler en liña].
* Tonnerre, Noël-Yves e Élisabeth Verry (2003): ''Les Princes angevins du XIII<sup>e</sup> au XV<sup>e</sup> siècle: un destin européen''. Rennes: Presses Universitaires de Rennes (PUR), Col. Histoire. ISBN 2-8684-7735-6.
=== Outros artigos ===
Liña 213 ⟶ 381:
=== Ligazóns externas ===
* [http://www.treccani.it/enciclopedia/
* [http://www.treccani.it/enciclopedia/regno-di-sicilia Regno di Sicilia] en Treccani.it – ''Enciclopedie'' on line, ''Istituto dell'Enciclopedia Italiana'', 15 de marzo de 2011. {{it}}. Consultada o 19 de outubro de 2016.
| |||