Revisión como estaba o 29 de outubro de 2015 ás 08:15 editar HombreDHojalata (conversa \| contribucións) 235.790 edicións →‎A formación e apoxeo do reino vándalo: o reinado de Xenserico ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 17 de outubro de 2016 ás 12:58 editar desfacer Unhanova (conversa \| contribucións) 7.964 edicións http://academia.gal/dicionario#searchNoun.do?nounTitle=parte Etiqueta: Edición visual Edición máis nova →
Liña 23: Na primavera de [[429]], os vándalos, liderados polo seu rei [[Xenserico]], decidiron pasar a [[África]] co fin de facerse coas mellores zonas agrícolas do Imperio. Para iso lograron barcos cos cales cruzaron o Estreito e chegaron a [[Tánxer]] e [[Ceuta]]. Logo desprazáronse ao leste, facéndose, tras algúns anos de loita, co control do África romana e, xa que logo, as fontes de produción da maior rexión cerealeira do vello imperio, que en diante tivo que comprar o grande aos vándalos, ademais de soportar as súas razzias piratas no Mediterráneo Occidental. Para iso contaban co gran porto de [[Cartago]] e coa frota imperial nel apresada. Sobre a base desta última, Xenserico conseguiu apoderarse de bases marítimas de gran valor estratéxico para controlar o comercio marítimo do Mediterráneo occidental: as [[Illas Baleares]], [[Córsega]], [[Sardeña]] e [[Sicilia]]. Con todo, o dominio vándalo do norte de África duraría só algo máis dun século e caracterizouse por un progresivo debilitamento militar do exército vándalo, unha grande incapacidade dos seus reis e aristocracia cortesá para atopar un modus vivendi aceptábel cos grupos dirixentes romanos e pola paulatina vida ~~aparte~~á parte de amplos territorios do interior, máis periféricos e montañeses, onde foron consolidándose embrións de Estados baixo o liderado de xefes tribais [[bérberes]] máis ou menos romanizados e cristianizados. A política da monarquía vándala foi fundamentalmente defensiva contra todos os seus máis inmediatos inimigos: a propia nobreza bárbara e a aristocracia provincial romana. Un labor de desatención social e descabezamento político que á forza habería de afectar ás mesmas estruturas administrativas herdadas do Imperio, o que ocasionaría a súa definitiva ruína. A causa profunda de devandita ruína non sería outra que a mesma base do poder dos reis vándalos, o exército, e as esixencias do mesmo. Xenserico (428-477), o auténtico fundador do Reino vándalo, puxo as bases do apoxeo do mesmo, pero tamén as da súa futura decadencia. O cénit do seu reinado e do poderío vándalo en África e o Mediterráneo constituír a paz perpetua conseguida con [[Constantinopla]] no verán do 474, en virtude da cal recoñecíanse a súa soberanía sobre as provincias norteafricanas, as Baleares, Sicilia, Córsega e Sardeña. Porén, desde os primeiros momentos da invasión (429-430) Xenserico golpeou á importante nobreza senatorial e aristocracia urbana norteafricanas, así como aos seus máximos representantes nestes momentos, o episcopado católico, procedendo a numerosas confiscacións de propiedades e entregando algúns dos bens eclesiásticos á rival Igrexa [[donatismo\|donatista]] e á nova [[Arianismo\|Igrexa ariana]] oficial. Tampouco puido destruír as bases sociais da [[Igrexa Católica]], que se converteu así nun núcleo de permanente oposición política e ideolóxica ao poder vándalo. Respecto do seu propio pobo, Xenserico realizou no 442 unha sanguenta purga nas filas da nobreza vándalo-alana. Como consecuencia diso, dita nobreza practicamente deixou de existir, destruíndose así o fortalecemento da mesma, consecuencia do asentamento e repartición de terras. No seu lugar Xenserico tratou de pór en pé unha nobreza de servizo adicta á súa persoa e á súa familia. Elemento importante de devandita nobreza de servizo sería o clero ariano, favorecido con cuantiosas doazóns e recrutado entre bárbaros e romanos.

Vándalos: Diferenzas entre revisións