Luis Simarro: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m elimino a Categoría:Institución Libre de Enseñanza; engado a Categoría:Porfesores da Institución Libre de Enseñanza mediante HotCat |
|||
Liña 9:
Tras estudar no Instituto Provincial de Segundo Ensino de Valencia (onde empezou a influír nel o catedrático e liberal-progresista [[Vicente Boix Ricarte]]) e obter o título de [[bacharel]] en 1867, comezou a dar clases de historia natural no Colexio de San Rafael, á vez que iniciaba os seus estudos de [[medicina]] na [[Universidade de Valencia]] en [[1868]]. Do Colexio foi expulsado por ler e, quizais, difundir a Charles Darwin entre os alumnos. Terminou a carreira en Madrid no ano [[1873]], onde se viu obrigado a trasladarse por mor das súas ideas liberais.
[[Ficheiro:Joaquín_Sorolla_y_Bastida_-_Research_-_Google_Art_Project.jpg||miniatura|''Investigación'' de Sorolla (1897). No centro aparece o doutor Simarro.]]
Ademais de doutorarse en 1875 (especializándose en [[Neuropsiquiatría]], aínda que tamén se interesou en Neurohistoria e [[Psicoloxía experimental]]), mantivo durante eses anos contactos con Pedro González de Velasco e [[Aureliano Maestre de San Juan]], e deu clases de divulgación científica e fisioloxía do sistema nervioso na recentemente creada [[Institución Libre de Enseñanza]] e na Escola Libre de Medicamento e Cirurxía, sendo redactor da revista ''O Anfiteatro Anatómico Español'', editada por devandita institución. Traballou no Museo Antropolóxico e, tras conseguir praza no Hospital da Princesa, ao ano seguinte obtivo a praza de Director do [[manicomio]] de Santa Isabel de [[Leganés]] ([[Provincia de Madrid]]). Por desavinza coas autoridades eclesiásticas, foi obrigado a dimitir en 1879. En [[1880]] emigra a París volvendo máis tarde a [[Madrid]], onde dispón un laboratorio privado. En devandito laboratorio Simarro insignia o método de [[Camillo Golgi]] a [[Santiago Ramón y Cajal]].
Foi Catedrático de Psicoloxía experimental da [[Universidade de Madrid]] no ano [[1902]], sendo a Primeira Cátedra de Psicoloxía en España. Por iso é considerado Pai Fundador da Psicoloxía para os psicólogos. Simarro tamén se interesou polas relacións entre a [[psiquiatría]] e o [[dereito penal]], participando na fundación da Escola de Criminoloxía de Madrid no ano [[1903]].
Morreu en
Posteriormente creouse a Fundación Simarro a cargo da [[Universidade Complutense de Madrid]], que incorpora todo o seu legado (doado pola súa viúva) e unha bibliografía consistente en máis de 3000 exemplares, e que vén sendo catalogada desde 1975.
| |||