Revisión como estaba o 4 de marzo de 2016 ás 08:58 editar Norrin strange (conversa \| contribucións) 72.369 edicións Sen resumo de edición ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 10 de outubro de 2016 ás 22:22 editar desfacer BanjoBot 2.0 (conversa \| contribucións) Bots 393.002 edicións m →‎Características: Arranxos varios Edición máis nova →
Liña 3: == Características == O Sputnik 1 tiña unha masa aproximada de 83  kg, contaba con dous transmisores de radio (20,007 e 40,002  MHz) e orbitou a [[Terra]] a unha distancia de entre 938  km no seu apoxeo e 214  km no seu perixeo. A análise dos sinais de radio usouse para obter información sobre a concentración dos electróns na ionosfera. A temperatura e a presión se codificaron na duración dos asubíos de radio que emitía, indicando que o satélite non fora perforado por un meteorito. O Sputnik 1 lanzouse co vehículo de lanzamento R-7 e incinerouse durante o seu reentrada o [[3 de xaneiro]] de [[1958]]. O Sputnik 1 foi o primeiro de varios satélites lanzados pola [[Unión Soviética]] durante o seu programa Sputnik -literalmente "compañeiro de viaxe"-, a maioría deles con éxito. Seguiulle o Sputnik 2, como o segundo satélite en órbita e tamén o primeiro en levar a un animal a bordo, unha cadela chamada Laika. O primeiro fracaso sufriuno o Sputnik 3. A nave Sputnik 1 foi o primeiro intento non errado, de pór en órbita un [[satélite artificial]] ao redor da [[Terra]]. Lanzouse desde o Cosmódromo de Baikonur en Tyuratam (370  km ao suroeste da pequena cidade de Baikonur) en Kazajstán, antes parte da Unión Soviética. A voz ''sputnik'' en ruso significa compañeiro, camarada (satélite en astronáutica). O nome oficial completo, tradúcese con todo como Satélite Artificial Terrestre (ISZ polas súas siglas en ruso). O Sputnik 1 foi o primeiro dunha serie de catro satélites que formaron parte do programa Sputnik da antiga Unión Soviética e planeouse como unha contribución ao Ano Internacional Xeofísico (1957-1958), establecido por [[Organización das Nacións Unidas]]. Tres destes satélites (Sputnik 1, Sputnik 2 e Sputnik 3) alcanzaron a órbita terrestre. Liña 13: A secuencia real de toma de decisións no que respecta á forma do Sputnik 1 foi enrevesada. Inicialmente o Académico Keldysh ideou un satélite de 1,5 t en forma de cono, coa capacidade de facer moitas medicións físicas no espazo, pero cando os soviéticos leron que o proxecto americano Vanguard tiña deseñados dous [[satélite]]s, un pequeno tan só para ver se podían pór algo en órbita, os rusos decidiron facer o mesmo, realizando o que se traduce como o satélite máis simple, que tiña un centímetro máis de diámetro e era bastante máis pesado que o verdadeiro Vanguard. Eles tiveron que ver se as condicións en órbita terrestre baixa podían permitir a un satélite maior permanecer alí durante o tempo necesario. Cando meses despois do Sputnik 1, foi posto en órbita o satélite de proba Vanguard, Jruschev o ridiculizó comparándoo cun pomelo. Unha vez os soviéticos descubriron que tamén podían pór en órbita satélites de proba, pensaron en pór en órbita o satélite e [[laboratorio]] espacial Keldysh como Sputnik 3, facéndoo tras un primeiro lanzamento errado. O satélite artificial Sputnik 1 era unha esfera de aluminio de 58  cm de [[diámetro]] que levaba catro longas e finas antenas de 2,4 a 2,9 m de lonxitude. As antenas parecían longos bigotes sinalando cara a un lado. A nave obtivo información pertencente á densidade das capas altas da atmosfera e a propagación de ondas de radio na ionosfera. Os instrumentos e fontes de enerxía eléctrica estaban aloxadas nunha cápsula que tamén incluía transmisores de radio operando a 20,007 e 40,002 Mhz. (ao redor de 15 e 7,5 m en lonxitude de onda), as emisións realizáronse en grupos alternativos de 0,3 s de duración. O envío a terra da telemetría incluía datos de temperatura dentro e sobre a superficie da esfera. Debido a que a esfera estaba chea de nitróxeno a presión, o Sputnik 1 proporcionou a primeira oportunidade de detectar meteoritos, aínda que non foi detectado ningún. Unha perda de presión no seu interior, debido á penetración da superficie exterior, reflectiuse nos datos de temperatura. Os transmisores funcionaron durante tres semanas, ata que fallaron as baterías químicas de a bordo, e foi monitorizado con grande interese ao longo de todo o mundo. A [[órbita]] do entón satélite inactivo foi observada máis tarde optimamente, ata caer 92 días logo do seu lanzamento (3 de xaneiro de 1958), logo de completar ao redor de 1 400 órbitas á Terra, acumulando unha distancia de viaxe, de aproximadamente uns 70 millóns de km. O apoxeo da órbita decaio de 947  km tras o lanzamento ata 600  km o 9 de decembro. O [[foguete]] auxíliar de lanzamento do Sputnik 1 tamén alcanzou a órbita terrestre e foi visible de noite, desde a [[Terra]], como un obxecto de primeira magnitude, mentres que a pequena pero puída esfera, apenas era visible en sexta magnitude, polo que era máis difícil seguila desde terra. Varias réplicas do satélite Sputnik 1 poden verse en museos de Rusia e outra está exposta no Smithsonian National Air and Space Museum (Museo Nacional Smithsonian do Aire e do Espazo) en Washington DC.

Sputnik 1: Diferenzas entre revisións