Atol Enewetak: Diferenzas entre revisións

| [[Superficie]] || 6  km²

| Superficie lagoa || 1.004´89  km²

'''Enewetak''' (ou '''Eniwetok''') é un [[atol]] das [[Illas Marshall]] situado no [[Océano Pacífico]]. Componse de 40 illotes cunha área de 5,85  km² e unha lagoa interior de 80 [[quilómetro|km]] de circunferencia. En [[1999]] a poboación ascendía a 820 persoas.

Forma un distrito lexislativo da [[Cadea Ralik]] nas [[Illas Marshall]]. É o segundo atol máis occidental da cadea Ralik, e atópase a 305  km ao oeste de [[atol Bikini]]. O goberno de EE.UU. chamou ao atol "Eniwetok" ata 1974, cando cambiou a súa denominación oficial a "Enewetak" (xunto con moitos outros nomes locales das illas Marshall) para reflectir máis adecuadamente a súa pronunciación correcta.

Os humanos habitaron o atol hai polo menos 2.000 anos. Enewetak non foi coñecido polos europeos ata que en [[1529]] a expedición do navegante español Álvaro de Saavedra Cerón desembarcou no atol, bautizándoo baixo o nome de "Los Jardines". Posteriormente, en 1794 foi visitada pola corveta mercante británica ''Walpole'', e foi denominada "Brown Range" (de aí o nome xaponés "Atol Brown") e, nos anos seguintes, por unha ducia de buques antes da creación da [[Alemaña|colonia alemá]] das [[Illas Marshall]] en 1885. Xunto co resto das Illas Marshall, Enewetak foi capturado pola [[Armada Imperial Xaponesa]] en 1914 durante a [[Primeira Guerra Mundial]]. Os xaponeses administraron a illa, pero a maioría dos asuntos locais deixáronos en mans dos líderes locais tradicionais ata o inicio da [[Segunda Guerra Mundial]].

Os residentes locais foron evacuados, forzosamente, e o atol foi utilizado para probas [[nucleares]]. Os corpos dos soldados estadounidenses mortos na Batalla de Enewetak e enterrados alí foron exhumados antes de que comezasen as probas e regresaron aos Estados Unidos para volver a ser enterrados polas súas familias. Ao redor do 43 probas nucleares foron realizadas en Enewetak desde 1948 ata 1958. A primeira proba da [[bomba de hidróxeno]], cuxo nome en código era [[Ivy Mike]], celebrouse a finais de 1952, e vaporizou o illote de [[Elugelab]]. Esta proba incluíu o uso de avións [[B-17 Flying Fortress]] para voar a través da [[choiva radioactiva|nube radioactiva]] co fin de analizar mostras a bordo.

Aos residentes locais permitíuselles regresar na década de 1970 e o 15 de maio de 1977, o goberno dos Estados Unidos ordenou aos militares a descontaminación das illas. Isto fíxose mediante a mestura da terra contaminada e dos residuos das distintas illas, con [[cemento Portland]] que se enterrou nun dos cráteres da explosión. O cráter atopábase no extremo norte de [[Runit]] {{Coordenadas|11|33|N|162|20|E}}, que é unha illa no lado leste do atol. Isto converteu o cráter nun montículo esférico de 25 m de alto que se cubriu cunha grosa capa de cemento de 46  cm, chamado "Cactus Dome". O goberno dos Estados Unidos declarou as illas seguras para vivir en 1980.