Escenografía: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
→Idade Moderna: texto traducido desde a wiki .es |
m Arranxos varios |
||
Liña 9:
=== Idade Media ===
[[Ficheiro:ChesterMysteryPlay 300dpi.jpg|miniatura|220px|Carreta escenario medieval]]
Entre as innecesarias variacións da escenografía que han ter influencia na técnica escénica, pode citarse a decoración circular das soadas carretas-escenas do [[Idade Media|medioevo]], sobre a cal presentábanse ante os espectadores os máis pintorescos lugares propios dos diversos episodios dos misterios ou os xogos escénicos da época. Ese particular achado é precursor dos escenarios xiratorios modernos. Outra das características da mesma época era a escena simultánea, onde se sucedían os lugares de acción do espectáculo; dita escena ha ter o seu eco no teatro contemporáneo, como pode verse no decorado de varias habitacións simultáneas, ou nos carros [[xustaposición|xustapostos]] que pasan pola boca da escena cambiando os lugares ante os ollos dos espectadores.
En toda a historia da escenografía poderían estudarse casos como estes, os cales considerados desde o punto de vista estético darían lugar a deducións curiosísimas. Unha das innovacións mellor logradas nos escenarios modernos destes últimos 30 anos, consiste nas magníficas suxestións conseguidas con elementos plásticos sintéticos e con simples fondos de [[cortina]]s negras ou de cores neutros. Pois ben, se se furga no pasado compróbase a súa orixe en primitivas representacións, particularmente en [[Inglaterra]], nas que un simple [[cartel]] indicaba o lugar ou unha voz espertaba a imaxinación dos espectadores explicando as excelencias dun decorado que non existía.
O anterior evidencia que houbo problemas de formas similares en todos os tempos, e conceptos prácticos coincidentes. A escenografía pura como contribución da personalidade do pintor escenógrafo para lograr un todo orgánico no espectáculo e unha atmosfera adecuada á obra, é unha conquista da época moderna.
Liña 17:
O [[renacemento]] dános por primeira vez un teatro (o Olímpico de [[Vicenza]], 1585, obra do arquitecto [[Andrea Palladio]]) un escenario de madeira, síntese grandiosa da estética arquitectural da escenografía da época, e que consistía en que a decoración estivese disposta segundo os canons [[Arte|artísticos]] da perspectiva lineal. Columnas corintias, [[baixorrelevo]]s, [[estatua]]s, e cornisamentos adornan a fachada escénica. No medio ábrese a porta maior, ou porta real, segundo [[Vitrubio]], porque só os actores principais aparecían por ela, a xeito do teatro grego. A través do van vense palacios de relevo aplanado, reducidos en perspectiva, formando unha rúa que parece ser a de [[Tebas, Grecia|Tebas]], porque esa foi a cidade na que reinou [[Edipo]], e coa [[traxedia]] do mesmo nome inaugurouse o teatro. A ilusión óptica da extensión da rúa é completa. Paulatinamente foi transformándose a decoración fixa en móbil, e a escena tivo unha época maxestuosa e brillante tanto en [[Italia]] como en [[Francia]]. A ópera participou no desenvolvemento, pois era un xénero que reclamaba gran presentación e apoio económico. Pero para que esas novas conquistas cobrasen importancia era necesario que o arquitecto, que era á súa vez construtor e pintor, fose deixando paso aos escenógrafos, é dicir, aos especializados na arte de crear climas escénicos.
[[Ficheiro:Bibiena Stage Set Garden.jpg|miniatura|Parque nunha escenografía de Galli Bibiena]]
Os Galli Bibiena ([[1659]]-[[1743]]) fixeron o achado de conseguir e lanzar a nova perspectiva pictórica, de forma que a [[arquitectura]] non só se vise de fronte, senón que nos ofrecese aspectos desde diferentes [[
Francia debía intervir para consolidar as novas conquistas. León Moussinac, experto nesta materia, di respecto diso: ''O sistema moderno de decorados de tea pintada, é dicir, de decoracións sucesivas na substitución de decorados simultáneos foi creado por Mahelot e Laurent, quen traballaron para [[Molière]]''. Desta época é [[Giovanni Niccolo Servandoni]], gran [[escenógrafo]] que montou os mellores espectáculos de ópera. Foi durante o século XVII cando naceu a decoración teatral propiamente dita, na que puxo entón o artista a súa orixinalidade e o aporte da súa personalidade.
| |||