Guerras italianas (1494-1559): Diferenzas entre revisións

As '''guerras italianas''', tamén coñecidas como as '''grandes guerras italianas''' e as '''guerras de Italia''', foron unha serie de conflitos bélicos sucedidos entre [[1494]] e [[1559]] que implicaron, en distintas ocasións, aos principais Estados da [[Europa Occidental]]: [[Francia]], [[España]], [[Sacro Imperio Romano Xermánico]], [[Inglaterra]], a [[República de Venecia]], os [[Estados Pontificios]] e a maioría das [[Italia|cidades-estado italianas]], así como tamén ao [[Imperio otomán]].

Porén, na segunda metade do [[século XIV]], aínda que fráxil, alcanzouse unha certa estabilidade. No norte, o [[Tratado de Lodi]] ([[4 de abril]] de [[1454]]) puxo fin ás [[guerras de Lombardía]] e trouxo a paz, que permitiu o desenvolvemento dos posteriores e florecentes gobernos de [[Cosme de Medici|Cosme]] e [[Lourenzo de Medici]] en [[Florencia]].

Crendo ter neutralizado a [[Fernando o Católico]] mediante o [[Tratado de Barcelona (1493)|tratado de Barcelona]] ([[1493]]), despois da morte de [[Fernando I de Nápoles]] ([[1494]]), [[Carlos VIII de Francia]] intenta obter para si, aducindo o seu parentesco con [[Renato I de Nápoles|Renato de Anjou]], a soberanía deste reino.

A [[Batalla de Fornovo]] (6 de xullo de 1495) concluíu sen un vencedor militar claro, pero despois dela Carlos VIII tivo que evacuar as súas tropas do norte de Italia. No sur, con inferioridade numérica e procurando por iso evitar un gran enfrontamento a campo aberto cos franceses, o [[Gran Capitán]] conseguiu non ser expulsado da península por eles. Porén, e en contra do seu criterio, o seu superior Fernando II de Nápoles obrigouno a presentar batalla xunto a el en [[Batalla de Seminara (1495)|Seminara]] (28 de xuño de 1495), onde foron vencidos por [[Bérault Stuart d'Aubigny]].

Os españois seguiron resistindo e, despois de recibir reforzos, pasaron á ofensiva e tomaron varias prazas fortes ao norte da posición que ocupaba Stuart d'Aubigny co groso do seu exército. Mentres tanto Fernando de Nápoles, valéndose dunha insurrección popular, consigue acurralar a [[Gilberto de Montpensier]] en dous castelos de Nápoles e, despois, desaloxalo deles. Fernando o Católico abriu outra fronte nos [[Pireneos]] contra Francia, para que esta desviara soldados e recursos cara a alá.

O novo rei francés, Luís XII, seguindo a política do seu antecesor, continuou reclamando para el o ducado de Milán e o reino de Nápoles. Coa intención de ocupar o norte de Italia pola vía militar pactou alianzas coa república de Venecia, á que lle ofreceu a cambio da súa axuda [[Cremona]], e co papa [[Alexandre VI]] e o seu fillo [[César Borgia]], ofrecéndolles territorios na [[Romaña]]. En agosto de [[1499]] un exército francés cruzou os [[Alpes]] e marchou sobre o [[Milanesado]], que estaba baixo o goberno do duque [[Ludovico Sforza]]. Ante a superioridade militar francesa, este abandonou Milán, que foi ocupado por [[Gian Giacomo Trivulzio]] ao mando das tropas de Luís XII.

Sforza buscou a axuda dos [[Turquía|turcos]] do sultán [[Beyazid II|Bajazet]] (enfrontado xa desde antes con Venecia), e recrutou un exército de mercenarios suízos cos que en xaneiro conseguiu recuperar as principais cidades do ducado, pero en abril foi traizoado polos soldados suízos en [[Novara]], sendo apresado, ao igual que o seu irmán [[Ascanio Sforza|Ascanio]].

O papa [[Xulio II]] formou a denominada [[Liga de Cambrai]] en [[1508]], co obxectivo de frear a expansión territorial da [[República de Venecia]]. Estaba formada por [[Francia]], o [[Papa]]do, [[España]] e o [[Sacro Imperio Romano Xermánico]].

Aínda que a Liga destruiu gran parte do exército veneciano na [[batalla de Agnadello]] (1509), non logrou a captura de [[Padua]].

En [[1510]] a Liga desfíxose e Xulio declarou a guerra a Francia, aliándose con [[Venecia]]. Despois de un ano de combates, formouse unha [[Liga Santa]] contra os franceses, que logrou expulsar a estes de Italia.

En [[1512]] Venecia formou unha alianza cos franceses, co que deu un novo rumbo á guerra e alcanzou a vitoria na [[Batalla de Marignano]] ([[1515]]).

Tras a morte en [[1519]] de [[Maximiliano I de Habsburgo]], emperador do [[Sacro Imperio Romano Xermánico]], [[Carlos I de España]] foi designado como o seu sucesor, formando un estado que ocupaba case a metade do territorio europeo. [[Francisco I de Francia]], que optara á sucesión do imperio de Maximiliano, aproveitou a invasión española de [[Navarra]] para comezar unha guerra contra España. As tropas francesas marcharon cara a Italia co intento de desaloxar a Carlos I de Nápoles. Os franceses foron superados polos exércitos españois de [[Fernando de Ávalos]], sufrindo serias derrotas nas batallas de [[Batalla de Bicoca|Bicoca]] e [[Batalla de Sesia|Sesia]].

En [[1526]] o papa [[Clemente VII]], alarmado polo crecente poder do [[Imperio español]], aliouse con [[Francia]], [[República de Venecia|Venecia]], [[Florencia]] e outros pequenos estados de Italia formando a [[Liga de Cognac]] para combater a [[Carlos V, Sacro Emperador Romano-Xermánico|Carlos I]].

Francisco I, aliado con [[Solimán I]] do [[Imperio otomán]] lanzou unha invasión da península Italiana. Unha frota conxunta franco-otomá capturou a cidade de [[Niza]] en agosto de [[1543]] e puxo asedio á cidadela. Os defensores foron socorridos un mes máis tarde polas tropas imperiais, que conseguiron levantar o asedio. Os franceses, baixo o mando de François, conde de Enghien, derrotaron ás forzas do Imperio na [[batalla de Cerisoles]], en [[1544]], pero fracasaron no seu intento de penetrar en [[Lombardía]].

En [[1547]], [[Henrique II de Francia]], que sucedera a Francisco no trono, declarou a guerra contra Carlos I coa intención de retomar Italia e asegurar Francia, intentando romper a hexemonía da [[casa de Austria]] en Europa. En principio Francia tivo éxito na súa ofensiva contra [[Lorena (rexión)|Lorena]], pero o intento de invasión francesa de [[Toscana]] en [[1553]] fracasou coa súa derrota na [[batalla de Marciano]].

[[Categoría:Guerras Italianas|1494-1559| ]]