Evolución humana: Diferenzas entre revisións

Agora ben, a linguaxe simbólica por excelencia é a baseada nos [[significantes]] acústicos, e para que unha especie teña a capacidade de articular sons discretos, requírense máis innovacións morfolóxicas, algunhas delas moi probabelmente anteriores ao desenvolvemento dun cerebro suficientemente complexo como para pensar de modo simbólico. En efecto, observemos a [[orofarinxe]] e a [[larinxe]]: nos [[mamíferos]], a excepción do ser humano, a larinxe encóntrase na parte alta da [[garganta]], de modo que a [[epiglote]] pecha a [[traquea]] dun modo estanco ao beber e inxerir comida. En troques, en ''Homo sapiens'', a larinxe sitúase máis abaixo, o que permite ás [[corda vocal|cordas vocais]] a produción de sons máis claramente diferenciados e variados pero, ao non poder a epiglote ocluír completamente, a respiración e a inxestión deben alternarse para que o suxeito non afogue. O acurtamento do [[prognatismo]], que se compensa cunha elevación da [[bóveda palatina]], facilitan a linguaxe oral. Outro elemento de relevante importancia é a posición e estrutura do [[hioide]]; a súa gracilidade e motilidade permitirán unha linguaxe oral suficientemente articulada.

 

 

Ademais de todas as condicións acabadas de mencionar, imprescindíbeis para a aparición dunha linguaxe simbólica, débese facer mención da aparición do xene [[FOXP2]] que resulta básico para a posibilidade de tal linguaxe e do pensamento simbólico, como se verá a continuación.