Jethro Tull: Diferenzas entre revisións

A comezos de 1974 aparecen as primeiras noticias referentes á banda, que falaban dun novo proxecto de Ian enfocado cara o cine. En realidade tratábase de realizar unha película coa música do grupo xunto a unha orquestra sinfónica completa. O guión da película estaba xa escrito e trataba sobre a historia alegórica dunha rapaza que morre nun accidente e as súas experiencias no máis alá. Por desgraza, o tema non resultou atractivo para os produtores da película, que propuxeron a Anderson que lles cedese o control artístico do proxecto. O líder de Jethro Tull negouse, polo que todo quedou cancelado ó retirarse os produtores da película e non poder encontrar financiamento para o mesmo. Afortunadamente, o que sí se levou a cabo foi a realización dun novo álbum, co título de "War child". Este novo traballo retomaba o formato típico de temas individuais e de curta duración, en aras da facilidade para elixilos á hora de tocar en directo. A pesar de que o disco tíña un alto nivel de calidade, non é un dos mellores do grupo, razón pola cal resulta estraño que a crítica acollese o álbum con entusiasmo, quizais nunha estratexia de "reconciliación" coa banda, reconciliación que non se produciu na súa totalidade. En calquera caso, o certo é que "War child" é un dos discos menos coherentes do grupo, nos que o son afástase bastante das bases asentadas cos seus anteriores álbums, coa excepción de "A passion play".

 

 

"War child" publicouse en octubro de 1974, en metade dunha xigantesca xira que o grupo realizou polos Estados Unidos, Xapón, Australia, Europa etc. Alcanzou o nº 2 nas listas dos Estados Unidos e o nº 14 nas de Gran Bretaña, uns resultados similares ós de "A passion play", o "disco maldito" do grupo. Embriagados polo éxito dos seus concertos, cada vez máis fans acudían ós lugares nos que actuaban Jethro Tull para admirar as loucuras de Anderson sobre o escenario, a posta en escena da banda, o seu impecable son e, sobre todo, a un grupo que dende había varios anos pertencía á elite do rock. Como datos máis significativos, pódese dicir que na actuación da banda no Forum de [[Los Angeles]] víronlles en directo máis de cen mil persoas e que en Estados Unidos conseguiron que máis dun millón de fans asistisen ós seus concertos.

 

=== O retorno triunfal (1975-1976) ===

 

Así pois, considerando esta falta de potenciación comercial, será máis fácil darse conta da magnitude de "Minstrel in the gallery", que ó longo dos anos seguintes se converteu no disco máis vendido de Jethro Tull tras "Aqualung" e "Thick as a brick". A razón deste éxito de vendas hai que buscala na conxunción da faceta acústica e medieval do grupo coa súa vertente máis rockera, de forma que hai temas que se aproximan en varias das súas partes moito ó rock duro. Referimonos, concretamente, á introdución da guitarra eléctrica de Martin Barre no tema que dá título ó disco, a parte rápida de "Cold wind to Valhalla" e as partes de guitarra eléctrica de "Black satin dancer". Esta enerxía contrasta coa delicadeza e fraxilidade doutras dúas pezas: "Requiem" e "One white duck". A faceta máis barroca e sinfónica de Jethro Tull tamén estaba presente en "Minstrel in the gallery", concretamente na longa suite "Baker street muse", que se subdividía á súa vez en catro partes e que recuperaba en certo modo o espírito da súa obra máis clásica e elaborada: "Thick as a brick". Igualmente, contribúe a potenciar esta faceta a inclusión do cuarteto de corda femenino xa mencionado anteriormente.