Dinís de Portugal: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Jglamela (conversa | contribucións)
→‎Cultura: Arranxos
Jglamela (conversa | contribucións)
Liña 83:
[[Ficheiro:Isabel Dinis de Portugal.jpg|miniatura|right|D. Dinís e a [[Isabel de Aragón|raíña Santa Isabel]]. Retrato na Universidade de Coímbra.]]
 
Sen esquecermos o lapso de longos séculos que nos separan de D. Dinís, é posíbel trazar un esbozo das liñas mestras da personalidade deste rei portugués. Era determinado, ou mesmo obstinado, nos seus intentos, do que son exemplo a ''cadencia de inquéritos'' verdadeiramente demoledora. {{Harvnp|Sotto Mayor Pizarro|1997|p=206}} e demais políticas de centralización rexia que instituiuinstituíu de forma sistemática.
 
Revelouse desde moi cedo como un grande estratego, sendo precursor dunha política gobernativa e lexislativa non só reactiva, senánsenón máis ben de cuño proactivo. Facendo unha análise ''a posteriori'', vasevese que as decisións non eran tomadas tomadas aporpor casualidade, antes ben se articulaban na senda dun ideal de país e nacoónnación que o rei desexabedesexaba. A tílulotítulo de exemplo, podemospódese indicar a concomitante creación de [[concellos]] e [[feira]]s, as políticas de fortificación das fronteiras ou a crecente dependencia das [[Orde militar|Ordes miltaresmilitares]] do poder real. Por todo isto, D. Dinís foi recoñecido como un home sagaz e de elevada capacidade gobernativa, tanto polos seus contemporáneos como por historiadores posteriores. {{Harvnp|Sotto Mayor Pizarro|1997|p=202-207}} <ref name="ReferenceA">''Crónica Geral de Espanha de 1344'' (edição crítica do texto português por Luís Filipe Lindley Cintra), vol IV. Lisboa: Imprensa Nacional-Casa da Moeda, 1990.</ref> <ref name="ReferenceB">''Livro de Linhagens do Conde Dom Pedro'' (edição crítica por José Mattoso), en ''Portugaliae Monumenta Historica'', Nova Série, vol. II (tomos 1 e 2), Lisboa: Academia das Ciências, 1980.</ref>
 
Non carecía D. Dinís do que hoxe chamanosse chama ''habilidade política''. Sendo hábil no trato e entendedor dos homes, D. Dinís soubo ir ''atacando e apaciguando'', alternativamente, os intereses señoriais laicos e eclesiásticos: desamortizou os bens do clero, mais aceptou o concordato e restrinxiu os dereitos de ''comedoría'' nos mosteiros; controlou os bens señoriais, pero as leis de desamortización trababan a erosión dos patrimonios señoriais. {{Harvnp|Sotto Mayor Pizarro|1997|p=207}}
 
A administración das propriedadespropiedades rexias fíxose máis eficiente e D. Dinís foi coñeecidocoñecido como un rei rico; diso encontramosencóntrase eco na ''[[Divina Comedia]]'' de [[Dante Alighieri]].
 
Así e todo, D. Dinís é mormente celebrado en todos os rexistros das crónicas contemporáneas e posteriores como un rei xusto. Sabendo que a maior parte do traballo lexislativo do seu reinado centrousese centrou en cuestìónscuestións de xustiza procesual, non é será de menor relevo o feito de que gran parte desa nova lexislación ía no sentido de evitar excesivas demoras e custescustos xudiciais e de impedir os abusos de avogados e procuradores.<ref name="ReferenceA"/> <ref name="ReferenceB"/> {{Harvnp|Sotto Mayor Pizarro|1997|p=207}} <ref>''Crónica de Portugal de 1419'' (edição crítica com introdução e notas de Almeida Calado), Aveiro: Universidade de Aveiro, 1998</ref> <ref>Leão, Duarte Nunes de (1975): ''Crónicas dos Reis de Portugal'', reformadas pelo Licenciado... (revisada por M. Lopes de Almeida). Porto: Lello & Irmãos.</ref>
 
DeleDel pódese aínda dicir que a determinación que tantas conquistas políticas lle granxeou podía, ás vezes, dexenerar en teimosía e prepotencia. Descrito ás veces como cruel, principalmente nas relacións familiares, na forma en que trataba aoo fillo herdeiro [[Afonso IV de Portugal|D. Afonso]] (que nunca foi o seu favorito) e áa súa esposa, [[Isabel de Aragón|Dª. Isabel]], entregándolle os froitos dos seus adulterios para que os criase. {{Harvnp|Sotto Mayor Pizarro|1997|p=208}}
 
Figura incontrovertíbel da [[península Ibérica]] do fin do [[século XIII]] e inicios do [[século XIV|XIV]], D. Dinís foi alcumado ''Pai-da-Pátria'' por [[Duarte Nunes de Leão]].
 
== Últimos anos ==