Micotoxinas: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Isili0n (conversa | contribucións)
Sen resumo de edición
Isili0n (conversa | contribucións)
Sen resumo de edición
Liña 61:
Metabolito tóxico producido por Penicillium citrinum, frecuente no arroz e na cebada balorecidos. É inestable se se expón durante períodos prolongados á luz e á calor e ten propiedades antibacterianas.<ref name="FAO">{{cita web|páxina-web=FAO|título=Introducción as micotoxinas|url=http://www.fao.org/docrep/005/y1390s/y1390s02.htm}}</ref><ref name="ReferenceC">{{cita libro|título=Microbiologia de los alimentos|ano=1997|editorial=Acribia S.A.|localización=Zaragoza|autor=Adams, M.R., Moss, M.O}}</ref>
 
A súa estrutura é benzopirámica. É fundamentalmente nefrotóxica: provoca desordes renais, alongamento dos túbulos colectores (actúa por destrución do epitelio dos túbulos) e provoca que a excreción urinaria sexa dúas veces superior á normal. Implicada na epidemioloxía da enfermidade do “arroz amarelo”, un complexo de trastornos identificados repetidas veces no Xapón, pola presenza na superficie dos grans de arroz (o arroz balorecido sole ter unha cor amarela).<ref name="ReferenceC"/><ref>{{cita libro|título=Microbiologia alimentaria|ano=1994|editorial=Acribia S.A.|localización=España|autor=Bourgeois C.M., Zucca J. and Mescle, J.F}}</ref>
A súa estrutura é benzopirámica
É fundamentalmente nefrotóxica: provoca desordes renais, alongamento dos túbulos colectores (actúa por destrución do epitelio dos túbulos) e provoca que a excreción urinaria sexa dúas veces superior á normal. Implicada na epidemioloxía da enfermidade do “arroz amarelo”, un complexo de trastornos identificados repetidas veces no Xapón, pola presenza na superficie dos grans de arroz (o arroz balorecido sole ter unha cor amarela).<ref name="ReferenceC"/><ref>{{cita libro|título=Microbiologia alimentaria|ano=1994|editorial=Acribia S.A.|localización=España|autor=Bourgeois C.M., Zucca J. and Mescle, J.F}}</ref>
 
=== Patulina ===
Liña 72 ⟶ 71:
Os efectos maniféstanse por lesións conxestivas en pulmón, ril, bazo, aínda que accesoriamente provoca dexeneración das neuronas da cortiza cerebral e con elo diferentes síntomas nerviosos (parálisis etc.).Estudios experimentais puxeron de manifesto que a Patulina é unha neurotoxina e que provoca lesións anatomopatolóxicas graves en vísceras. Aínda que se ten dito que a patulina induce sarcomas localizados, non se ten detectado actividade [[mutáxeno|mutaxénica]] na maioría dos ensaios a curto prazo.
 
A patulina é relativamente estable con respecto á temperatura, especialmente en condicións de pH ácido. Os tratamentos a alta temperatura (150&nbsp;°C), por un tempo breve, teñen como consecuencia unha redución aproximadamente do 20 %. Sen embargoPorén, o tratamento térmico por sí só non é suficiente para garantir un produto exento deste contaminante
<ref name="FAO"/><ref>{{cita libro|título=Microbiologia alimentaria|ano=1994|localización=España|autor=Bourgeois C.M., Zucca J. and Mescle, J.F|editorial=Acribia S.A.}}</ref>
 
Liña 85 ⟶ 84:
Toxina T-2: Obtida por extracción alcohólica dos fungos F. sporotrichioides y F.poae. Prodúcese en cereais e está asociada a chuvias prolongadas en tempos de colleita. Inhibe a síntese proteica, en concreto a tradución por medio da unión cun sitio específico no ribosoma eucariótico. Ten toxicidade aguda e en humanos relacionase ca “eulacia tóxica alimentaria”, que afectou a miles de persoas na segunda guerra mundial. Os síntomas son unha lesión nas membranas das mucosas, gorxa e estómago, seguida dunha inflamación na mucosa intestinal, que se asocian a hemorraxias, vómitos e diarrea. Se existe exposición prolongada a esta toxina, prodúcese unha lesión na medula ósea e sistema [[hematopoético]], seguida de anemia. Tamén produce necrose dos tecidos e hemorraxias na pel. En animais causou brotes de enfermidade hemorráxica.<ref name="revistaciencias.com"/><ref name="FAO"/><ref>{{cita libro|título=Microbiologia de los alimentos|ano=1997|localización=Zaragoza|autor=Adams, M.R., Moss, M.O|editorial=Acribia S.A.}}</ref>
 
Desoxinivalenol e nivalenol: Illadas de Fusarium graminearum (identificado erroneamente como Fusarium nivale e de aí os seus nomes). Prodúcense no trigo, millo, cebada, centeo e arroz. O desoxinivalenol (DON) é probablemente a micotoxina máis corrente de Fusarium. Coñécense vulgarmente como “vomitoxina”, debido aos brotes de síndromes eméticoseméticas e de rexeitamento aos alimentos ocasionados no ganadogando pola súa presenza nos pensos. Ten menos toxicidade aguda que a toxina T-2, pero é máis común en colleitas como a de trigo ou cebada. Tamén se relacionaron coa “enfermidade dos mofos vermellos” no Xapón, que provoca vómitos, diarrea, dor abdominal, náuseas e cefalea, por consumo dos alimentos antes mencionados.<ref name="FAO"/><ref>{{cita libro|título=Microbiologia de los alimentos|ano=1997|localización=Zaragoza|autor=Adams, M.R., Moss, M.O|editorial=Acribia S.A.}}</ref>
 
* Zearalenona
Liña 92 ⟶ 91:
<ref>{{cita libro|título=Microbiologia alimentaria|ano=1994|editorial=Acribia S.A.|localización=España|autor=Bourgeois C.M., Zucca J. and Mescle, J.F}}</ref>
 
Posúe acción estroxénica en animais, especialmente en porcos (inflamación e arrubiamento da vulva, aumento do tamaño do útero ...), que conduce a infertilidade e teratoxenia. Ten toxicidade aguda baixa. A zearalenona e o seu alcohol, o zearalenol, teñen actividade anabólica ou estimuladora do crecemento. En humanos non se demostraron efectos patóxenos, aínda que se pensa nunha posible acción mutaxénica. Sinalouse a posible relación de DON y zearalenona con brotes de micotoxicosis agudas en persoas.<ref name="FAO"/><ref name="ReferenceC"/><ref>{{cita libro|título=Medicina legal y toxicologia|ano=2001|localización=Barcelona|autor=Gisbert-Calabuig, JA|edición=6ºedicion|editorial=Salvar}}</ref><ref>{{cita libro|título=Microbiologia alimentaria|ano=1994|localización=España|autor=Bourgeois C.M., Zucca J. and Mescle, J.F|editorial=Acribia S.A.}}</ref><ref>{{cita libro|título=Toxicologia avanzada|ano=1995|editor=Diaz de Santos|localización=Madrid|autor=Repetto, M}}</ref>
 
* Fumonisinas
Liña 105 ⟶ 104:
Os tecnologos deben coñecer os factores que afectan o crecemento de fungos e a produción das micotoxinas (pH, actividade da auga, presenza de antioxidantes, anitmicrobianos, contido de nutrientes en alimento, tipo de procesado etc).
É necesario coñecer o período de tempo existente entre xerminación e produción de micotoxinas, para estimar a potencia tóxica do alimento.
En alimentos xa finalizados e almacenados pódense tomar diferentes medidas como baixar a proporción de auga, refrixeración, empaquetado ao vacíobaleiro etc.<ref>{{cita libro|título=Toxicologia avanzada|ano=1995|editor=Diaz de Santos|localización=Madrid|autor=Repetto, M}}</ref>
 
== Notas ==