Anafi: Diferenzas entre revisións

Segundo a mitoloxía, a illa recibiu o nome de Anafi, porque [[Apolo]] faina xurdir das profundidades do mar para dar refuxio aos [[Argonautas]] dunha gran tormenta, co seu arco para iluminala (é dicir, o nome da illa {{lang|el|Ἀνάφη}} derívase de {{lang|el|ἀνέφηνεν}}, "que fixo aparecer").<ref>Apollonius Rhodius, ''Argonautica'', 4.1717-18</ref> Se o nome da illa deriva desta palabra, e significa "revelación", a continuación, Anafi está vinculada a [[Delos]], unha illa cuxo nome tamén deriva dunha antiga palabra grega que significa "revelar". Outros din que o nome débese á non existencia de serpes na illa "''An Ofis''" (sen serpes). A pesar do seu reducido tamaño, Anafi ofrece mitoloxía e interese arqueolóxico. No mosteiro de Panagia Kalamiotisa, hai ruínas dun templo construído como ofrenda ao deus [[Apolo]] Aegletus. Algunhas das inscripciónsinscricións da illa (Inscriptiones Graecae XII, 248 liña 8) refírense ao deus Apolo como "asgelatos" ασγελατος, anxo, segundo algúns estudiosos unha variante de Aigletes, radiante. Con todo, un investigador (Burkert 1992) vincula este epíteto a unha deusa sumeria da curación e ao fillo de Apolo Asclepio. Tamén se poden atopar ruínas en Kasteli e a maioría dos achados como as estatuas están situadas no Museo Arqueolóxico na Chora (cidade), nun cuarto moi pequeno onde se almacenan as reliquias. Na época romana a illa foi utilizada como lugar de exilio. A illa foi unha colonia fenicia e dórica. No século V a.C. formou parte da Liga de Delos.

En 1481, a illa pasou á familia [[Pisani]] como parte dunha dote. Os Pisani gobernaron ata 1537, cando o almirante [[Imperio Otomán | otomán]] [[Hayreddin Barbarroxa]] asaltouna e levou a todos os seus habitantes como escravos.{{sfn|Freely|2006|p=236}} A illa foi repoboada co tempo, e adquiriu un conxunto de privilexios da corte otomá en 1700, a cambio de 500 coroas. A partir de entón deixárona en gran parte a valerse por se mesma, agás da visita anual da frota otomá para recoller o tributo.{{sfn|Freely|2006|p=236}} A illa foi visitada en 1700 por Joseph Pitton de Tournefort, botánico da corte francesa. Describe o Monte Kalamos como "''une des plus effroyables roches qui soit au monde''" (unha das rochas máis horribles do mundo). Algúns dos restos antigos da illa foron adquiridos por anticuarios franceses e británicos; unha estatua helenística de Kastelli (dunha muller que sostén unha cunca de inciensoincenso) pódese atopar no [[Museo do Hermitage]], San Petersburgo.

A illa utilizouse como lugar de exilio interno para os criminais e disidentes políticos desde a década de 1920 en diante.<ref>O'Connor, V.C.S. ''The Isles of the Aegean'', Hutchinson, London, 1929; Birtles, Bert, ''Exiles in the Aegean, a personal narrative of Greek politics and travel'', Victor Gollancz, London 1938; Kenna, Margaret, ''The Social Organisation of Exile: Greek Political Detainees in the 1930s'' Amsterdam: Harwood Academic Publishers, 2001</ref> O turismo desenvolveuse na década de 1970, particularmente logo da instalación dun xerador de electricidade, construído en 1974, e as obras portuarias. A construción de estradas pavimentadas desde finais de 1980 en diante non só o aumentaron o turismo, tamén revitalizou a economía agrícola da illa. Existen numerosas publicacións relativas á illa desde mediados da década de 1960 (véxase libros e artigos de Margaret Kenna<ref>Greek Island Life: Fieldwork on Anafi, Harwood, 2001, see also articles on academia.edu</ref>) e as súas fotografías da illa e as comunidades emigrantes nas décadas desde 1966 foron depositadas no arquivo fotográfico do Museo Benaki (que se atopa na praza Kolonaki - Filikis Etaireias 15).