Karate: Diferenzas entre revisións

So as mans de [[Sokon Matsumura]], o ''todi'' pasou a ter un adestramento máis formalizado coa compilación dunha serie máis ou menos pechada de exercicioexercicios (''[[kata]]'') e, principalmenteo máis importante, rompeuse a barreira das clases sociais. Con Matsumura, que formaba parte da elite guerreira e da corte de do Rei [[Sho Ko]] e sucesores, o ''Todi'', practicado polas clases traballadoras e polos guerreiros, pasou a ser unha arte militar recoñecida.

Polo fin do [[século XIX]], o adestramento de ''tode'' aínda era unha práctica restrinxida a poucos, basicamente por conta dapola súa orixe como disciplina dos nobres guerreiros., Dodo mesmo xeito caque sucedía ás artes marciais do resto do Xapón. Mesmo que existisen moitas semellanzas entre os estilos, o paradigma de transmisión era de mestre cara un círculo estrito de alumnos.<ref>{{cita libro|lingua=inglés|título=Karate's History and Traditions|nome=Bruce|apelidos=Haines|localización=North Clarendon|editor=Tuttle|ano=1968}}</ref>

Mentres tanto, o escenario político mudou por causa da anexión completa do Reino de Lequias polo Xapón, en [[1875]], transformando o vello reino na provincia de Okinawa. Porén, o que podería ser un revés tornouse unhanunha oportunidade, pois a política imperial determinaradeterminou que a rexión debería ser incorporada definitivamente ao país, absorbendo a súa aristocracia e considerando a súa poboación como súbditos nativos do emperador. Este acontecemento, a pesar de non significar incorporación inmediata, polo menos formalmente eliminou as culturais barreiras culturais que existían antes.<ref>{{cita libro|lingua=inglés|título=New Directions in the Study of Meiji Japan|nome1=Helen|apelidos1=Hardacre|nome2=Adam|apelidos2=Lewis Kern|editor=Brill|ano=1997|páxinas=635, 636}}</ref>

Nesas circunstancias, [[Anko Itosu]], que aprendera artes marciais con Matsumura e tamén servira como secretario do rei de Okinawa, empezou a usar a súa influencia para tentar diseminardifundir o ''tode'' entre a poboación, porque el cría que a disciplina dos guerreiros podería ser un valioso instrumento de formación física, intelectual e cívica.<ref>{{cita libro|lingua=inglés|título=Essential Shorinjiryu Karatedo|nome=Masayuki Kukan|apelidos=Hisataka|localización=North Clarendon|editor=Tuttle|ano=2011|páxinas=36-39}}</ref>

Dúas cousas dificultaban a aceptación e a diseminacióndifusión do ''tode'': exactamenteprimeiro o seu nome, que facía alusión á China, e segundo o seu modelo de adestramento, que fora feito para atender as necesidades dos guerreiros locais.

Simultaneamente, Itosu tomouadoptou medidas para eliminar estes atrancos. Logo, el coidou de novamente empregar o nome que era utilizado polas vellas escolas, os ''[[kobudo]]'', para designar as súas técnicas de loita sen armas. Desta maneira, non máis se escribía "Tode" ({{lang|ja|徒手}}) co logograma "to" ({{lang|ja|唐}}), cuxa acepción inmediata é á Dinastía Tang, maissenón co "to" ({{lang|ja|徒}}), "baleiro". Con isto, visábase diminuír as resistencias no resto do Xapón, porque calquera cousa conectada á China non era vista con bos ollos, por conta das tensións políticas que sempre existiron entre os dous países. Por outro lado, "tode" tamén era unha das denominacións do [[jujitsu]], o que implicaba maior aproximación entre os guerreiros de Okinawa e do Xapón, ambos chamados de [[bushi]].<ref>{{cita web|url=http://www.koryu.com/library/mskoss8.html|lingua=inglés|dataacceso=30 de novembro de 2014|título=Jujutsu and Taijutsu: Some Background Information on Warrior Close Combat Systems|autor=Mike Skoss}}</ref><ref>{{cita web|lingua=inglés|título=Okinawa's Bushi: Karate Gentlemen|nome=Charles|apelidos=Goodin|url=http://seinenkai.com/art-bushi.html|dataacceso=30 de novembro de 2014}}</ref>

Canto ao método de adestramento vixente á época, a práctica común era a repetición continuada dos ''kata'', ou sexa, o alumno debería repetir cada movemento das formas estabelecidas ata se tornaren movementos automáticos. O mestre xulgaba que este modelo non sería o máis adecuado, principalmente para os nenos. Entón, el simplificou o adestramento a unidades fundamentais, os ''[[kihon]]'', que son as técnicas comprendidas en si mesmas, unha puñada, unha desviación, unha postura, e compilou unha serie de ''kata'' chamada de ''[[Pinan]]'', con técnicas máis simples e que pasarían a formar a primeira serie de técnicas.

Esa mudanza resultou na diminución, ou eliminación nalgúns casos, de tácticas de loita, mais reforzou o carácter deportivo e paraen beneficio da saúde: deuse maior importancia á postura, mobilidade, flexibilidade, tensión, respiración e relaxación.

Porén, a denominación '''karate''' ({{lang|ja|空手}} tornouse coñecida e popular por causa do mestre [[Hanashiro Chomo]], do estilo [[Shuri-te]], que nunha publicación intituladatitulada "Karate Kumite" usouna noen lugar da escrita co [[kanji]] "{{lang|ja|唐}}" , que se refería máis á [[Dinastía Tang]] e áa China.

A pesar dos esforzos feitos, o karate non era moi popular fóra de Okinawa. Non obstante, de modo fortuíto, houbenhoubo un acontecemento que axudou mesmo discretamente a tornar o karate coñecido fóra do Xapón. En [[1898]], o [[Hawai]] foi anexado polos [[EE.UU.]] e, en [[1900]], habitantes de Okinawa mudáronse cara alí.<ref>{{Cita web|lingua=inglés|url=http://seinenkai.com/art-roots.html|título=The Roots of Okinawan Karate in Hawaii|dataacceso=30 de marzo de 2014}}</ref>

O karate tornouse deporte oficial en [[1902]], que é o punto en que se perfecciona a transición de arte marcial paraa disciplina física, deixando ser visto só comacomo medio de [[defensa persoal]].

Como resultado de seu progreso, [[Anko Itosu]] cre ser posíbel exportar o Karatekarate cara o resto do Xapón e, no comezo do [[século XX]], pasa a emprender esforzos para tanto,inténtao mais non consegue o éxito pretendido.

Paralelos a eses eventos, outro influente mestre, [[Kanryo Higashionna]], promovía por si outras mudanzas. El desenvolvía un estilo particular que mesturaba técnicas suaves, comacomo desvíos e proxeccións, coas técnicas contundentes. Foron discípulos seus discípulos [[Chojun Miyagi]] e [[Kenwa Mabuni]]. A exemplo do mestre Itosu, Higashionna conseguiu fomentar neles os valores neles que levaron ata as mudanzas futuras que tornarían o Karatekarate máis aceptábel no Xapón.

En que pesen a evolución que arte estaba probando e habendo aTendo fama de ser un estilo de loita eficaz, fama esa que xa había moimoito corría polo Xapón, aínda era pouco coñecidacoñecido. Non se sabía realmente moito esadesa loita que matou moitas persoas, sobre súas características, fóra os practicantes de Okinawa e algúns poucos fóra dese círculo aínda pequeno e cerrado.

Algúns factores contribuíron, mentres, para ana divulgación do Karate. Un deses factores erafoi a mentalidade corrente áda época que, mesmo co proceso de espallamento dos costumes occidentais iniciado coa [[Restauración Meixi|Restauración Meiji]], aínda era moi próxima á figura do guerreiro, non sendo incomúnraro o lance de desafíos a loitadores ou mesmo a unha casa, familia ou cidade. Non se pode esquecer, con todo, que iso non se deba por bravata maissenón por orgullo, dedas súas tradicións e para homenaxear os seus mestres. Era común a práctica de [[dojo yaburi]] (desafío ao [[dojo]]).

Ao redor de [[1906]] chegou a Okinawa un practicante de [[jujitsu]] (ou de [[judo]], segundo algunhas fontes) que desafiou a todos da illa a medir forzas con el, para probar que seu estilo era superior aos do Xapón e da rexión. NNo día da loita, posto que fose xa vello (con máis ou menos setenta anos), no medio de varios loitadores, o mestre [[Anko Itosu]] non quixenquixo deixar sen resposta o convite e foi ver o desafiador, que interpelou o mestre, dicindo "que honra habería de gañar duna un ancián?", mais mesmo así aceptou o combate co vello, por respecto a el. A loita foi decidida con só un golpe do ancián.

Talvez máis importante para a fama da eficiencia do karate foi un desafío que encarou o mestre [[Choki Motobu]] encarou. Chegou ao Xapón un navío ruso, conducindo uco loitador de [[sambo]] Kinteru, concun porte físico moi grande (case 2m2 m de altura) e capaz de fincar un cravo na madeira coas mans. O obxectivo do loitador era divulgar súa modalidade de loita e, para tantoiso, facía das demostracións públicas, que envolvíanincluían proezas, coma enrodelar unha barra de ferro nos brazos e romper táboas. O loitador fixo un desafío a todo o país

A nova chegou ena Okinawa, sendo o desafío aceptoaceptado polos irmán Motobu, descendentes da casa real e notorios expertos en artes marciais (Karate, [[Ryukyu kobujutsu|Kobudo]] e [[Udundi]]). Dirixíronse eles ata o Xapón. No día do evento, a loita foi decidida con só un golpe na rexión do [[plexo celíaco]]. A vitoria foi considerada tan sorprendente e despertou o interese polo karate.

Os esforzos do mestre Itosu non tiveron os efectos anhelados, mais continuaron polas mans dos seus alumnos, que crearon outros estilos, máis novos e máis adecuados para divulgarendivulgar a modalidade.

A nova xeración uniu forzas. O Mestre [[Kenwa Mabuni]] sistematizou os estilos [[Naha-te]] e [[Shuri-te]] en unhanunha única vertente, a cal chamou [[Shito-ryu]] e pretende preservar as os ''kata'' nas súas formas tradicionais. Mestre [[Choshin Chibana]], porá súa quendavez, compilou o seu coñecemento nunha escola chamada [[Kobayashi-ryu]], que pretende preservar as exactas formas por el aprendidas dos famosos mestres Matsumura e Itosu.<ref>{{cita web|lingua=portugués|url=http://www.karatezine.com.br/2014/01/shito-ryu-fundadores-e-historia-do.html#.VHyDRckph3s|dataacceso=30 de novembro de 2014|título=Shito Ryu fundadores e história do karate|data=12 de xaneiro de 2014}}</ref>

Non obstante, quen tivo máis éxito na divulgación do karate no Xapón foi mestre [[Gichin Funakoshi]], que aproveitou o interese despertado principalmente despois da vitoria do mestre Choki Motobu sobre o loitador ruso. Mais con isto non se pode esquecer que foron de fundamental importancia os esforzos conxugados doutros grandes mestres, coma Mabuni, Miyagi, Motobu etc., porque crearon as condicións necesarias aopara o éxito da tarefa.