Felicidade: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
→Visión mecanística: base bioloxica: Corrección ortográfica Etiquetas: edición desde un dispositivo móbil Edición feita a través da aplicación móbil |
m →epicureísmo: Epicuro de Samos |
||
Liña 54:
* A [[filosofía aristotélica]] entende a felicidade humana como o desenvolvemento das capacidades individuais (morais, intelectuais, artísticas etc.), practicando as virtudes ou excelencias. [[Aristóteles]] (384 a. de C. - 322 a. de C.) propón como ideal a contemplación, a prudencia, e a procura da verdade e do coñecemento a través dos sentidos. Para Aristóteles toda acción humana faise con vistas a algún fin. "E é evidente -comenta el- que o fin último de todas as nosas accións non é outro có da felicidade".
==== [[epicureísmo]] ====
* O [[epicureísmo]] concibe a felicidade como evitación da pena e da dor. É a crenza de que o mellor ben é a procura da felicidade para un mesmo. Para [[Epicuro de Samos|Epicuro]] (341 a. de C. - 271 a. de C.) a felicidade consiste en gozar intelixentemente dos praceres. Nas súas propias verbas "en tanto que o ben é doado de obter, o mal é fácil de soportar". A moderación, o cultivo da amizade, da lectura, da conversa e doutros praceres non acostuman a ocasionar consecuencias desagradables.
==== [[estoicismo]] ====
* O [[estoicismo]] propón como ideal non alterarse ante os infortunios e desgrazas. O estoicos crían no destino que a natureza tiña sabiamente previsto. Para [[Séneca]] (4 a. de C. - 65 d.de C.) "son poucos os que saben atinguir a felicidade pero moitos os capaces de buscar a desgraza". A aceptación de bo grado de todo canto sobreveña é condición necesaria para a felicidade. Manterse imperturbables e autodominarse son os grandes obxectivos dos estoicos. Para [[Epicteto]] (55-135 d. de C), un escravo que conseguiu a emancipación e un dos filósofos máis representativos do estoicismo, era necesario desprezar a escravitude e liberarse dela porque "ninguén pode roubar a liberdade" do ser humano. Mantiña que o noso fin era estar en control das nosas vidas. Para [[Marco Aurelio]] (121-180 d. de C.), o emperador romano que abrazaba a mesma doutrina, era imprescindible tomar consciencia da nosa pequenez e manter o ánimo ante a adversidade. A fin de contas, segundo el mesmo deixou escrito, "o humano só é fume e nada máis que fume".
| |||