|
Recén estreado o ano 1975, Ian Anderson consegue un dos seus obxectivos máis perseguidos: ter estudio de gravación propio para a banda. Trátase nada máis e nada menos que dos míticos Maison Rouge Studios, que ademais dun estudio fixo dispoñían doutro móbil. Nada mellor para estrenalos que embarcarse na gravación dun novo disco, así que durante os dous primeiros meses do ano concéntranse en gravar os temas para o seu próximo álbum, que sairía á venda en marzo co nome de "Minstrel in the gallery", a pesar de que nun principio íase titular "Tears in the eyes of the minstrel" (lágrimas nos ollos do xuglar). Un cambio de última hora, seguramente para acortar o nome e facelo máis accesible ó público en xeral, foi o responsable do título dun dos mellores discos de Jethro Tull en toda a súa carreira. O disco chegou ó nº 7 nos Estados Unidos e ó nº 20 en Gran Bretaña, resultados que poden parecer peores que os dos seus antecesores, pero que non o son tanto se temos en conta que a banda non actuou en directo ese ano para promocionar o disco.
Así pois, considerando esta falta de potenciación comercial, será máis fácil darse conta da magnitude de "Minstrel in the gallery", que ó longo dos anos seguintes se convertiu no disco máis vendido de Jethro Tull tras "Aqualung" e "Thick as a brick". A razón deste éxito de vendas hai que buscala na conxunción da faceta acústica e medieval do grupo coa súa vertente máis rockera, de forma que hai temas que se aproximan en varias das súas partes moito ó rock duro. Referimonos, concretamente, á introducción da guitarra eléctrica de Martin Barre no tema que dá título ó disco, a parte rápida de "Cold wind to Valhalla" e as partes de guitarra eléctrica de "Black satin dancer". Esta enerxía contrasta coa delicadeza e fraxilidade de dousdoutras belísimasdúas pezas: "Requiem", quizais o tema máis precioso composto por Anderson e "One white duck", outra canción chena de dulzura e exquisitez. A faceta máis barroca e sinfónica de Jethro Tull tamén estaba presente en "Minstrel in the gallery", concretamente na longa suite "Baker street muse", que se subdividía á súa vez en catro partes e que recuperaba en certo modo o espíritu da súa obra máis clásica e elaborada: "Thick as a brick". Igualmente, contribue a potenciar esta faceta a inclusión do cuarteto de corda femenino xa mencionado anteriormente cando falabamos da xira de "War child".
Pese ó indubidable nivel de calidade alcanzado polo disco, o certo é que Ian Anderson sempre manifestou non estar moi ledo cóco excesivo nivel de introspección do mesmo, quexousequeixándose repetidamente do que élel chamaba "atmosfera festiva" durante a gravación do vinilo.
O ano 1976 presentasepreséntase para o grupo cunha despedida: a de Jeffrey Hammond Hammond, que decide colgar o seu baixo e dedicarse á pintura. Isto supón un duro golpe para todos, xa que Jeffrey era un vello amigo dende os primeiros días nos que Jethro Tull comezou as súas andanzas, e incluso dende moito antes, tal e como xa referimos nas primeiras líñas desta biografía. ComenzouComezou a tarefa de substituír a un home que non só aportabaachegaba ó grupo o seu bo facer cóco baixo, senonsenón unha importantísima imaxenimaxe en directo, chea de dinamismo e humor, que quedaría presente para sempre na memoria dos fans que poideron desfrutar do directo de Jethro entre 1971 e 1975, quizais a época máis productiva do grupo en toda a súa carreira.
Non se demoraría moito o relevo na banda, posto que nos plans máis inmediatos estaba a gravación dun novo disco e unha extensa xira mundial. O elixido foi John Glascock, un baixista moi técnico e versátil que traballara xa cóco grupo [[Carmen, gripogrupo|Carmen]], e ó que incluso o mesmiñomesmo [[Ritchie Blackmore]] pretendía para o seu grupo [[Rainbow]]. Anderson coñecía a Glascock dende facíahabía un ano, non só polo feito de que o seu grupo ''Carmen'' fosenfose abreconcertos de Jethro Tull na xira de "War Child", senonsenón tamén pola mediación da vocalista de dito grupo, Angela Allen, amiga persoal de Ian, e principal valedora de Glascock, ata o punto de recomendarlle persoalmente ó líder dos Tull a súa contratación para o grupo, unha vez disoltos Carmen. A pesar de que a música deste peculiar grupo era un flamenco-rock bastante extrañoestraño e pouco tíñantiñan que ver cóco que facían Jethro Tull, o certo é que John Glascock demostraría pronto ser unha excelente adquisición para a banda, compenetrándose de inmediato cóscos demáisdemais músicos e aportandotraendo un ar fresco e renovador coa súa mestría ó baixo e a súa capacidade para facer coros.
Paralelamente, e no mesmo mes de xuño dese año, publicaríase "M.U. - The best of Jethro Tull", primeiro disco recompilatorio do grupo, que contiña un acertado repaso ó mellor da súa discografía. Aí estaban "Aqualung", un fragmento de "Thick as a brick", "Locomotive breath", "Nothing is easy" e un tema inédito titulado "Rainbow blues" de gran beleza e harmonía, no que aparece por última vez Jeffrey e no que se poden escoitar uns magníficos arranxos de corda por parte dun músico que estaba a punto de converterse en membro fixo da banda: David Palmer. Os resultados obtidos polo disco non forónforon demasiado exitosos, seguramente debido á proximidade do seu lanzamento en relación co seu predecesor. O certo é que chegou ó nº 13 nos Estados Unidos e ó 44 en Gran Bretaña, vendendo máis de medio millón de discos inicialmente. Pouco máis podesese pode dicir deste álbum, salvo quizais a anécdota de que as siglas ''M.U.'' fan referencia á Musicians Union, é dicir, ó sindicato de músicos británicos.
=== A época folk (1977-1978) ===
A principios de [[1977]] publicouse o seu novo disco, titulado ''[[Songs from the Wood]]'', e que veu precedido polo éxito alcanzado polo EP ''Solstice Bells'', que se publicoupublicado en decembro de 1976 cun tema do ''Songs from the Wood'' ("Ring out Solstice Bells") e dúas cancións inéditas, "Pan Dance" e "March the Mad Scientist", ambos compostos por Anderson en 1974. Unha das moitas novidades que se atopan en ''Songs from the Wood'' é a ampliación do grupo, que pasa de ter cinco membros a seis, coa incorporación de David Palmer comacomo teclista e encargado dos arranxos de forma fixa. O seu labor instrumental iría encamiñadaencamiñado a traballar cos sintetizadores, instrumentos que John Evans endexamáisxamais conseguiu dominar adecuadamente. Outra das sorpresas foi a orientación musical do grupo, que se encamiñaba cara a derroteiros moito máis medievais e folclóricos. Así o demostraron en tódolos temas do disco, e sobre todo en "The Whistler", "Velvet Green", "Jack-in-the-Green" e "Cup of Wonder". Por outro lado, advertíase unha irrupción moito máis potente dos riffs guitarrísticos orientados cara o [[hard rock]] en moitos dos temas do disco, pero sobre todo en "Hunting Girl", "Pibroch (Cap in Hand)" e "Fire at Midnight".
A aparición do álbum vería acompañada con outra aparición, esta vez do grupo, no programa "Top of the pops", que capturou unha nova fornada de fans para a banda, tendo en conta donotable impacto que dita actuación tivo entre a audiencia. Unha magnífica forma de celebrar os seus dez anos de existencia. "Songs from the wood" alcanzou o posto nº 8 nos Estados Unidos e o 13 en Gran Bretaña, todo produto dasda excelencias musicaiscalidade do disco e, por suposto, do impresionante tour mundial que arrasou ospolos Estados Unidos, Europa e, por primeira vez en tres anos, Gran Bretaña. Tal acontecemento mereceu o interese da BBC, que retransmitiu unha hora completa de Jethro Tull en concerto por televisión e radio simultaneamente, o cal aínda supo a pouco á súa extensa lexión de fans. Verdaderamente, "Songs from the wood" é unha das pezas clave na carreira do grupo e un dos seus mellores álbums, quizais o mellor tras "Aqualung", "Thick as a brick" e "Bursting out".
A conxunción entre os sons medievais e hard rockeiros alcanza neste traballo cotas insuperables de beleza e harmonía, convertendose nun referente definitivo no resto dos anos de existencia do grupo. Ninguén conseguira xamáis facer soar de forma tan compenetrada mandolinas, laúdes, frautas, chifres e xilófonos con guitarras eléctricas, baterías e sintetizadores. "Songs from the wood" é un referente obrigatorio para todo o que deseedesexe coñecer o mellor rock progresivo de influencia folk xamáis realizado. Os arranxos que ANDERSON diseña para o disco son dunha complexidade incríble, qiuzáis do máis complicado que se poda encontrar no mundo do rock xunto a outros grupos coma [[Yes]] ou [[Genesis]], auténticas obras de arte. Para finalizar con este disco, sinalar que oO single elixido foi "The whistler" e, que apareceu cun tema inédito na súa cara B: "Strip cartoon", composto en 1976 por Ian Anderson e gravado no Ridge Farm Studio de Surrey, en Inglaterra.
O ano cerrasecerra para o grupo cun novo disco recompilatorio titulado "Repeat-The best of Jethro Tull vol. II", que resulta ser un fracaso comercial, xa que só chegou ó nº 94 nos Estados Unidos e non alcanzou o top 50 de Gran Bretaña. Era quizais demasiado pedir ós fans que respondesen favorablemente ante a segunda recopilaciónrecompilación de temas do grupo en menos de dous anos. A pesar do seu fracaso, "Repeat..." ten un tema moi interesante, como é "Glory row", unha canción que pertence á época de "War child" e que foi rexeitada para dito disco, pero que agora aparecía neste recompilatorio comacomo reclamo comercial, posto que só aparecera con anterioridade en España, estado no queonde a censura substituíu "Locomotive breath", do disco "Aqualung", por este tema.
== Discografía ==
|
