Batalla de Carabobo (1814): Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Banjo (conversa | contribucións)
Desfíxose a edición 3974992 de Fsx74 (conversa)
Fsx74 (conversa | contribucións)
→‎Antecedentes: +referencia
Liña 36:
Tras o éxito da [[Campaña de Reconquista de Monteverde|campaña de reconquista]] de [[Domingo de Monteverde]] coa toma de [[Caracas]] o [[29 de xullo]] de [[1812]] o goberno colonial restablecese en [[Venezuela]]. Monteverde planeaba manter unha ofensiva contra as [[Provincias Unidas da Nova Granada]], sen embargo, antes da acción, 2 coroneles rebeldes exiliados adelantanse nos inicios do ano seguinte. [[Simón Bolívar]] iniciou a súa [[Campaña Admirable]] no Occidente mentras que [[Santiago Mariño]] desembarcou no Oriente cos exiliados da [[Illa Trinidade]].
 
Ante a desesperada situación, Monteverde intentou a reconquista de [[Batalla de Maturín|Maturín]] xa que as provincias de [[Provincia de Guayana|Guayana]], [[Provincia de Barcelona (Venezuela)|Nova Barcelona]] e [[Provincia de Cumaná|Cumaná]] caen nas mans de Mariño rápidamente, fracasando en reiteradas ocasions. Cando intentou detener a Bolívar no oeste foi mutilado en batalla e forzado a procurar refuxio en [[Puerto Cabello]] dende Cajigal foi relevado do mando. Os realistas quedaron reducidos ata súas posicións no val do [[río Orinoco]], [[Apure]] e a [[provincia de Coro]] tras a toma de Caracas por Bolívar, o [[6 de agosto]] de [[1813]].<ref>Casa de Colón de Las Palmas. ''Anuario de estudios Atlánticos''. Número 13. Las Palmas de Gran Canaria, 1967, pp. 203. {{es}}</ref> Sen embargo, Bolívar comete un erro, en vez do empleo de avance sobre Caracas moitos dos seus partidarios e opositores consideraron que debeu marchar contra Porto Cabello, refuxio dos dirixentes realistas, e acabar o conflito dun sólo golpe.<ref>Encina, Francisco Antonio (1961). ''Bolívar y la independencia de la América española: Independencia de Nueva Granada y Venezuela (parte 1)''. Tomo III. Santiago: Nascimiento <small>(páxina 244)</small> {{es}}</ref> Finalmente encontrase coa defensa do coronel vizcaíno Antonio Zuazola, quen foi capturado e colgado.<ref>Encina, 1961: 245. Los defensores realistas el 7 de septiembre de 1813 eran 1.088 soldados, 74 voluntarios, 30 a 40 oficiales, 150 piezas de 18 y de 24 y 10 morteros. {{es}}</ref>
 
== Notas ==