Guillaume Rondelet: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Xoio (conversa | contribucións)
arranxiño
m Arranxos varios, replaced: {{listaref|2}} → {{Listaref|30em}} using AWB
Liña 34:
Fillo dun comerciante, un ''aromatarius'', título que se corresponde con tres profesións de hoxe en día: tendeiro, drogueiro e farmacéutico.<ref name=GP/> Seu pai morreu cando Rondelet era aínda un neno. O porvenir deste neno era ben sombrío, xa que o seu pai, que tiña unha nomerosa familia, destinábao ao estado eclesiástico, e lle legou moi pouco diñeiro; por outra parte, a familia colocouna na casa dunha muller afectada dunha enferminade venérea que o contaxiou.<ref name=JPN/> A súa saúde sería débil durante toda a súa xuventude.<ref name=LJ>Laurent Joubert, (1599): [https://books.google.es/books?id=4l90M6VFc-gC&pg=RA4-PT237&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false ''Gulielmi Rondeletii vita, mors, et epitaphia, cum catalogo scriptorum ab eo relictorum, quæ ad D. Joubert manus pervenerunt''], en Laurent Joubert (1599): ''Operum latinorum tomus primus'', p. 150.</ref>
 
O relevo foi xenerosamente tomado polo seu irmán maior Albert, que apoiou os seus estudos. Pero cando Rondelet chega a [[París]], en [[1525]], con 18 anos, era aínda moi ignorante; lle levara moito tempo apreder a ler e escribir porque os seus mestres foran moi malos.<ref name=LJ/> Pero en París emprende o seus altos voos. Regresou a Montpellier en [[1529]] e matriculouse en [[medicina]] na súa Universidade. Un ano máis tarde foi nomeado ''procurador'' dos escolares; foi a este título no que recibiu a inscrición de [[Rabelais]].<ref>Gustave Planchon (1866), p. 8.</ref> Rabelais e Rondelet compartiron quizais algunha botella (pero Rondelet, temendo á [[Gota (enfermidade)|gota]], renunciou ao viño aos 25 anos).<ref name="Jean-Pierre Niceron 1726 p. 313">Jean-Pierre Niceron (1726), p. 313.</ref> En calquera caso compartiron, con [[Guillaume Pellicier]], o recentemente redescuberto ''[[garum]]'',<ref name="Jean-Pierre Niceron 1726 p. 313"/><ref>O ''garum'' era unha salsa de peixe preparada con vísceras fermentadas de peixe que era considerada polos habitantes da antiga Roma como un alimento afrodisíaco, que só era consumido polas clases altas da sociedade.</ref> <ref>Jean-Pierre Niceron (1726), p. 313.</ref> e fixéronse amigos.<ref>Gustave Planchon (1868), p. 6.</ref> Foi tamén debido a ese título de ''procurador'' dos estudantes polo que recibiu a orde de dar de baixa a Michel de Notre-Dame ([[Nostradamus]]), que fora boticario e que calumniaba aos médicos.<ref>[http://cura.free.fr/xxx/26benaz4.html "L'étudiant en médecine Michel de Nostredame (1521-1533)"].</ref> <ref>Marcel Gouron (1957): ''Matricule de l'université de médecine de Montpellier, 1503–1599''. [[Xenebra, Suíza|Xenebra]] ([[Suíza]]): Librairie Droz.</ref>
 
Obtido o título de ''bacharel'', Rondelet exerceu en [[Pertuis]], na [[Provenza]], completando os seus ingresos dando clases a nenos.<ref name=PP>Gustave Planchon (1866), p. 10.</ref> Axiña regresou a París, a estudar [[anatomía]] e [[lingua grega|grego]], coa axuda do seu irmán Gilbert.<ref name=PP/>
 
[[Johann Winter von Andernach]] introduciuno na arte, daquela pouco practicada, da [[anatomía|disección]].<ref>Gustave Planchon (1866), p. 11.</ref>
Liña 64:
 
== Notas ==
{{listarefListaref|230em}}
 
== Véxase tamén ==
=== Bibliografía ===
* Laurent Joubert, (1599): [https://books.google.es/books?id=4l90M6VFc-gC&pg=RA4-PT237&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false ''Gulielmi Rondeletii vita, mors, et epitaphia, cum catalogo scriptorum ab eo relictorum, quæ ad D. Joubert manus pervenerunt''] p. &nbsp;150.
* Jean-Pierre Niceron (1726): [https://babel.hathitrust.org/cgi/pt?id=nyp.33433061844555;view=1up;seq=332 Guillaume Rondelet], en ''Mémoires pour servir à l'histoire des hommes illustres dans la république des lettres, avec un catalogue raisonné de leurs ouvrages'', t. 33, p. &nbsp;306.
* [https://books.google.es/books?id=RIkfAAAAYAAJ&printsec=frontcover&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false Gustave Planchon (1968): ''Matériaux pour la flore médicale de Montpellier et des Cévennes d'après Lobel'', 44 p.]
* M. Grmek (1996): ''Histoire de la pensée médicale en Occident'', II, Le Seuil, Paris.