Gran Premio de Mónaco: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Fendetestas (conversa | contribucións)
→‎Por ano: actualizar
Fendetestas (conversa | contribucións)
a edición de esta páxina procede da información de enːMonaco Grand Prix
Liña 51:
 
En 1983, o ACM enredouse nos desacordos entre a [[Fédération Internationale du Sport Automobile]] (FISA) e a FOCA. O ACM, co acordo de Bernie Ecclestone, negociou un acordo de dereitos de televisión individuais con [[American Broadcasting Company|ABC]] nos [[Estados Unidos]]. Isto rompeu un acordo imposto pola FISA para unha soa negociación central dos dereitos de televisión. [[Jean-Marie Balestre]], presidente da FISA, anunciou que o Gran Premio de Mónaco non formaría parte do Campionato Mundial de Fórmula 1 en {{f1|1985}}. O ACM levou o seu caso nos tribunais franceses. Gañaron o caso e a carreira foi finalmente reintegrada.
 
==== Era Prost / Senna ====
[[Ficheiro:Grand Prix Monaco96 131954710.jpg | thumb | Volta de formación no [[Gran Premio de Mónaco de 1996]]]]
Para a década 1984-1993 a carreira foi gañada por só dous pilotos, podería dicirse que os dous mellores pilotos da Fórmula Un no seu tempo, o [[francés]] Prost e o brasileiro [[Ayrton Senna]]. Prost, xa gañara a carreira de apoio de coches de Fórmula Tres en 1979, logrou a súa primeira vitoria en Mónaco na [[Gran Premio de Mónaco de 1984 | carreira de 1984]]. A carreira comezou con 45 minutos de atraso logo de fortes choivas. Prost liderou brevemente antes de que [[Nigel Mansell]] o alcanzase na volta 11. Mansell trompeou cinco voltas máis tarde, deixando a Prost de novo na dianteira. Na volta 27, Prost lideraba diante de Ayrton Senna no [[Toleman]] e [[Stefan Bellof]] no [[Tyrrell Racing | Tyrrell]]. Senna foi á captura de Prost e Bellof á captura dos dous. Con todo, na volta 31, a carreira detívose polas perigosas condicións meteorolóxicas. Máis tarde, a FISA multou ao director de carreira, [[Jacky Ickx]], con 6.000 dólares e suspendeu a súa licenza por non consultar aos comisarios antes de parar a carreira.<ref>The Chequered Flag p. 320, Lines 55–56 Weidenfeld & Nicolson ISBN 0-297-83550-5</ref> Os pilotos recibiron só a metade dos puntos que normalmente outórganse, xa que a carreira foi detida antes de completar os dous terzos da distancia da carreira.
 
Prost gañou en 1985, logo da retirada do pole Senna co motor Renault roto no seu Lotus despois sobrerevolucionalo na saída, Michele Alboreto no Ferrari volveu tomar a dianteira en dúas ocasións, pero saíuse da pista en Sainte-Devote, onde o brasileiro Nelson Piquet e o italiano Riccardo Patrese tiveran un gran accidente só unas poucas voltas antes e o aceite e a suciedade encheron a pista. Prost pasou a Alboreto, que posteriormente retomou a posición do francés, pero picou un pneumático logo de pasar sobre os restos da carrocería do accidente de Piquet / Patrese, que o fixo caer ao cuarto posto. Foi capaz de pasar aos seus compatriotas romanos Andrea de Cesaris e Elio de Angelis, pero terminou segundo detrás de Prost. O francés Prost dominou en 1986 logo de saír desde a pole position, unha carreira onde a Nouvelle Chicane fora cambiado por razóns de seguridade.
 
Senna ten a marca de máis vitorias en Mónaco, con seis, incluíndo cinco vitorias consecutivas entre [[Gran Premio de Mónaco de 1989 | 1989]] e [[Gran Premio de Mónaco de 1993 | 1993]], así como oito podios en dez participación. A súa vitoria de [[Gran Premio de Mónaco de 1987 | 1987]] foi a primeira vez que un coche cunha suspensión activa gañou un Gran Premio. Amañouse para gañar esta carreira despois de que o británico Nigel Mansell nun Williams-Honda saíra co escape roto. A súa vitoria fixoo moi popular entre a xente de Mónaco, e cando foi arrestado o luns logo da carreira, por conducir unha motocicleta sen levar posto o casco, foi liberado polos policias despois de que se decataran de quen era.<ref>Grand Prix 1987, p. 60. ISBN 0-908081-27-8</ref> Senna dominou en 1988, e foi capaz de ir por diante do seu compañeiro de equipo Prost, mentres que o francés marchaba durante a maior parte da carreira detrás do austriaco Gerhard Berger no Ferrari. No momento en que Prost superou a Berger, empuxou tan forte como puido e establece unha volta rápida uns 6 segundos máis rápido que Senna, o brasileiro entrou en pánico; A continuación, o grupo 2 voltas rápidas, e ao mesmo tempo empuxar tan duro como sexa posible, mordeuse a barreira na esquina Portier e estrelouse no Armco que separa a estrada do Mediterráneo. Senna era tan molesto que regresou ao seu Monaco plano e non se soubo del; Prost gañou por cuarta vez. Senna dominou 1989, mentres que Prost foi atrapado detrás atrasado foi-René Arnoux e outros; o brasileiro tamén dominou os anos 1990 e 1991. No [[Gran Premio de Mónaco de 1992 | 1992 evento]] Nigel Mansell, que gañara as cinco carreiras disputadas ata ese momento na tempada, logrou a pole e dominou a carreira na súa [[Williams FW14 ]] B - [[Renault F1 | Renault]]. Con todo, con sete voltas do final, Mansell sufriu unha tuerca de roda solta e viuse obrigado a boxes, emergiendo detrás de Ayrton Senna [[McLaren]] - Fonda, que estaba nos neumáticos gastados. Mansell, con neumáticos novos, estableceu un récord de volta case dous segundos máis rápido que Senna e péchase desde 5,2 a 1,9 segundos só dúas voltas. A parella bateuse en duelo en Mónaco para as últimas catro voltas, pero Mansell non atopaba o xeito pasado, terminando a só dúas décimas de segundo por detrás do brasileiro. Senna tivo un mal comezo para o evento 1993, estrelouse na práctica e 3er clasificado detrás da pole, Prost e a estrela en ascenso alemán Michael Schumacher. O Senna de Brasil foi de novo fortuita de gañar en 1993 logo de chegar á primeira curva en terceiro lugar detrás de Prost e Schumacher. Prost tiña que cumprir unha penalización de tempo para adiantarse na saída e Schumacher retirouse con problemas de suspensión activa hydrualic, e Senna gañou diante do fillo do falecido Graham Hill Damon. {{cita web
| title = resultados Grand Prix: Monaco GP 1992
| traballar = GrandPrix.com
| url = http: //www.grandprix.com/gpe/rr522.html
| Consultado o 23 de febreiro de 2007 =}} Autocourse 1992 pp.150, 153 Foi a quinta vitoria de Senna en Mónaco, igualando o récord de Graham Hill. Logo de Senna tomou a súa sexta vitoria na [[Gran Premio de Mónaco de 1993 | 1993 raza]], rompendo o récord de Graham Hill para a maioría de vitorias no Gran Premio de Mónaco, subcampeón [[Damon Hill]] comentou que "Si o meu pai era ao redor agora, el sería o primeiro en felicitar a Ayrton. " Allsop, Derek. '' Debuxos da Vitoria: No Gran Premio de rastro con Benetton ''. Hutchinson, p. 109, liña 34-35. ISBN 0-09-178311-9
 
== Gañadores ==