Barbanegra: Diferenzas entre revisións

O tenente Maynard permaneceu en Ocracoke varios días máis, levando a cabo as reparacións nos navíos e soterrando os falecidos.<ref>{{Harvnb|Konstam|2007|p=259}}</ref> O botín de Teach, composto por [[azucre]], [[cacao]], [[colorante índigo|índigo]] e [[algodón]], foi atopado en "[[balandro]]s piratas e nunha tenda na costa preto deles", e vendeuse nunha poxa xunto co azucre e algodón atopado no graneiro[[Celeiro (construción)|celeiro]] de Tobias Knight, por un valor total de 2&nbsp;238&nbsp;£. O gobernador Spotswood usou unha parte destes cartos para financiar a operación. A recompensa pola captura de Teach foi dunhas 400£, repartida entre as tripulacións do HMS ''Lyme'' e do HMS ''Pearl''. Xa que o capitán Brand e as súas tropas non participaron na batalla, Maynard considerou este feito extremadamente inxusto. Porén, perdeu calquera apoio cando se descubríudescubriu que el e a súa tripulación quedaran cunhas 90£ do botín atopado. As dúas compañías non recibiron a recompensa ata catro anos despois,<ref>{{Harvnb|Lee|1974|p=139}}</ref><ref name="Leepp125126">{{Harvnb|Lee|1974|pp=125–126}}</ref> e Maynard non foi ascendido, perdéndose o seu rastro dende ese momento.<ref>{{Harvnb|Konstam|2007|pp=272–274}}</ref>

A tripulación restante de Teach e os seus socios foron atopados por Brand en Bath,<ref name="Leepp125126"/> e foron levados a [[Williamsburg, Virxinia|Williamsburg]] apresados baixo o cargo de pirataría. Varios deles eran de raza negra, propiciando que Spotswood consultase ó seu consello que se podía facer sobre "as circunstanciaascircunstancias destes Negros para excusalosescusalos de pasar o mesmo xuízo que os outros piratas". Porén, estes homes foron xulgados xunto co resto no edificio do concello de Williamsburg o 12 de marzo de 1719. Non se conservan rexistros escritos do procedemento, pero sábese que 14 dos 16 acusados foron declarados culpables. Dos dous restantes, un puido probar que participara na batalla por necesidade, xa que estaba no barco de Teach só como invitado dunha festa da noite anterior, e non como1 pirata. O outro, Israel Hands, non estivera presente na batalla, e que aínda estaba cuberto polo perdón real.<ref name="Konstam271"/>{{efn|Konstam suxire que durante o seu encarceramento Hands actuou como informador de Spotswood.<ref name="Konstam271">{{Harvnb|Konstam|2007|p=271}}</ref>|group=lower-alpha}} Os piratas restantes foron aforcados e os seus cadáveres expostos na rúa principal do concello de Williamsburg.<ref>{{Harvnb|Lee|1974|pp=136–138}}</ref>

O gobernador Eden sentiuse avergoñado pola invasión de Spotswood en Carolina do Norte,<ref>{{Harvnb|Lee|1974|p=127}}</ref> malia que Spotswood desentendeuse do feito. Defendeu as súas accións escribíndolle unha carta a [[John Carteret]], accionista da Provincia de Carolina, indicándolle que sacarían beneficios da venda das propiedades incautadas, e recordoulle o número de Virxinianos que faleceran tentando protexer os seus intereses. Argumentou que o secretismomotivo do secreto da operación fora debido aera que Eden "non podía contribuír en nada ó éxito do deseño", e díxolle a Eden que a súa autoridade para capturar ós piratas proviña do rei. Eden recibiu bastantes críticas pola súa relación con Teach e foi acusado de ser o seu cómplice. Con esta crítica a Eden, Spotswood intentaba aumentar a lexitimidade da súa invasión.<ref>{{Harvnb|Konstam|2007|p=233}}</ref> O auorautor Lee conclúe que malia que Spotswood pensaba que o fin xustificaba os medios, non tiña autoridade legal para invadir Carolina do Norte, capturar ós piratas e incautar e vender os seus bens.<ref>{{Harvnb|Lee|1974|pp=127–135}}</ref> Spotswood acusou tamén a Tobias Knight de estar asociado con Teach, e o 4 de abril de 1719 Eden interrogou a Knight. Israel Hands testificara semanas antes que Knight estivera a bordo do ''Adventure'' en agosto de 1718, pouco tempo despois de que Teach trouxera un navío francés a Carolina do Norte. Catro piratas testificaran que xunto a Teach foran á casa de Knight levándolle varios regalos. Esta declaración e a carta atopada no corpo de Teach semellaban convincentes, pero Knight levou a súa defensa de forma competente, cuestionando a fiabilidade das testemuñas de Spotswood. Alegou que Israel Hands falara baixo presión, e que baixo as leis de Carolina do Norte a outra testemuña, de orixe [[África|africana]] non podía declarar. Argumentou que o azucre fora almacenado na súa casa de forma legal, e que Teach visitárao só unha vez por negocios de forma oficial. O consello declarouno inocente de tódolos cargos, mais faleceu ese mesmo ano por mor dunha enfermidade.<ref>{{Harvnb|Lee|1974|pp=143–153}}</ref><ref>{{Harvnb|Konstam|2007|pp=274–277}}</ref>

Eden sentiuse ofendido xa que as acusacións a Knight tiveron lugar nun xuízo no que el non tivo ningún papel. Os bens que Brand incautara eran oficialmente propiedade de Carolina do Norte, e Eden considerábao un ladrón. A discusión continuou entre as colonias ata o finamento de Eden o 17 de marzo de 1722. No seu testamento nomeou benficiariobeneficiario a John Holloway, un dos opositores de Sportswood. Nese mesmo ano Spotswood foi substituído no seu cargo por [[Hugh Drysdale]].<ref name="Leepp98101"/><ref>{{Harvnb|Konstam|2007|pp=276–280}}</ref>