Dinoflaxelados: Diferenzas entre revisións

}}</ref> Un portador específico das toxinas dos dinoflaxelados son os bivalvos, o consumo dos cales pode producir enfermidades letais ou menos graves. Unha das toxinas é a [[saxitoxina]], un poderoso paralizador. A concentración de nutrientes (nitratos, fosfatos) nas augas por causa da súa dinánica e bioloxía natural orixina estas proliferacións e os vertidos humanos de fosfatos nas augas (que chegan polos ríos procedentes do uso agrícola ou de augas residuais) favorecen estas mareas vermellas.<ref>G.M. Hallegraeff. A review of harmful algal blooms and their apparent global increase. Phycologia (1993) Volume 32 (2), 79-99. Páxina 89.</ref><ref>Giuseppe Colombo. Marine Eutrophication and Population Dynamics: 25th European Marine Biology Symposium. Google books. Páxina 53. [https://books.google.es/books?id=vY650GD-OLkC&pg=PA52&lpg=PA52&dq=phosphate+dinoflagellates+algal+blooms&source=bl&ots=T0Q5gudPnh&sig=BCqvCfCOQd6gyIIVrqfxaPBJ2Uw&hl=es&sa=X&ved=0ahUKEwjn8ejOweTMAhWFvxQKHeKJB2MQ6AEIdTAJ#v=onepage&q=phosphate%20dinoflagellates%20algal%20blooms&f=false]</ref> A ecoloxía das floracións de algas tóxicas foi moi estudada.<ref>Granéli, E., and J. T. Turner. eds. 2006. Ecology of harmful algae. Ecological Studies, Vol. 189. Berlin Heidelberg, Springer Verlag.</ref>