Alfabeto vietnamita: Diferenzas entre revisións

O quốc ngữ non é a máis antiga escritura do [[Vietnam]]. En efecto, esta desprazou antigas escrituras locais, como o [[chữ nôm]], [[Sistema de escrita|sistema]] de [[ideo-fonograma]]s formados a partir dos [[sinograma]]s e empregado entre o [[século – II]] e o [[século XX]], así como o chữ Hán, «escritura chinesa», (ou [[chu nho|chữ nho]], «escritura culta»), que é simplemente [[chinés clásico]]; a [[lingua chinesa]], en efecto, foi a lingua da administración e do poder durante a dominación chinesa (de [[-111]] a [[939]] e durante a dinastía dos [[Nguyên]] que subiu ao poder en [[1804]], tras o golpe de estado liderado polo que ía converterse no emperador [[Gia Long]], e foi abandonada oficialmente en [[1954]], data da abdicación de [[Bao Dai]]).

Desde [[1527]], [[xesuíta]]s portugueses en misión e evanxelización no Vietnam empezaron a utilizar o alfabeto latino (de feito principalmente na súa versión portuguesa) para escribir a lingua local. É o [[xesuíta]] nado en Aviñón, [[Alexandre de Rhodes]] ([[1591]]-[[1660]]), o que compilou, mellorou e sistematizou os sistemas de [[Transcrición e transliteración|transcrición]] dos seus predecesores misioneiros, especialmente [[Francisco de Pina]], entre [[1624]] e [[1644]]. A súa primeira obra imprimida na escritura latinizada actual é un dicionario vietnamita-portugués-latín aparecido en [[1651]], continuación dun dicionario portugués-vietnamita de [[Gaspar Do Amaral]] e [[António Barbosa]].

* o [[acento circunflexo|circunflexo]] sobre ''â'', ''ê'' e ''ô'' marca o carácter semipechado. É unha influencia directa da ortografía portuguesa;