Miguel Ángel Asturias: Diferenzas entre revisións

'''Miguel Ángel Asturias Rosales''', nado en [[Cidade de Guatemala]] o [[19 de outubro]] de [[1899]] e finado en [[Madrid]] o [[9 de xuño]] de [[1974]], foi un [[escritor]] e [[Diplomacia|diplomático]] [[Guatemala|guatemalteco]]. Recibiu o [[Premio Nobel de Literatura]] en [[1967]] e un ano antes, obtivo o [[Premio Lenin da Paz]].

Novelista e escritor de contos do [[realismo máxico]], influído nas súas orixes polo surrealismo, moi pronto, sen renunciar a ese sinal, penétra no seu campo predilecto: a mitoloxía indíxena, a propia terra (o ''telúrico'', en termo moi actual), no sentido de compromiso cos desgustos dos campesiños sometidos ao xugo colonialista, o que se comeza a ver xa nos títulos das súas obras. Xunto a iso, e faceta non menos importante, a calidade e sonoridades da súa prosa apenas admiten comparación na literatura castelá do século XX.

Publica ''Leyendas de Guatemala'' (1930) ao redor de mitos e lendas nativas e mestizas. Na súa soada novela ''El señor Presidente'' (1946) retrata (como farán [[García Márquez]] en ''El otoño del patriarca'', [[Roia Bastos]] en ''Yo el supremo'', ou [[Mario Vargas Llosa|Vargas Llosa]] en ''La fiesta del Chibo'') a un típico ditador latinoamericano por procedementos grotescos e burlescos, pero nun marco de forte contido ético e social en que a morte e a inxustiza se atopan moi presentes.

''Hombres de maíz'' (1949) é recoñecida por moitos como a súa obra mestra. Novela típica do realismo máxico, aprécianse na mesma igualmente as voces e os rostros do oprobio e a inxustiza, pero en termos de crúa explotación colonialista. Para iso, o máis resaltable é que o autor logra, de forma case sobrenatural ([[Juan Rulfo]] é outro mestre nesta arte), axustar a linguaxe e o ritmo da súa prosa aos da raza que retrata, as súas fantásticas crenzas, os seus antigos xeitos e costumes.

Insistiu en parecidos temas nas súas seguintes obras, como nas polémicas novelas denominadas como "La trilogía de la república de la banana" que é conformada por: ''Viento fuerte'' (1950), ''El Papa verde'' (1954) e ''Los ojos de los enterrados'' (1960).

O teatro de Miguel Ángel Asturias é menos coñecido, aínda que abunda no inconformismo e a crítica social: ''Chantaje'' e ''Dique seco'', ambas as duas de 1964.