|
== Legado e influencia ==
Amy Winehouse propiciou o renacemento do jazz no panorama musical británico e revitalizou a música soul na primeira década do século XXI<ref name="rexurdir">{{cita publicación periódica |autor=Ricard, Paul |url=http://www.bt.com.bn/entertainment/2009/03/14/soul_revival_as_motown_turns_50 |título=Soul revival as Motown turns 50 |data=14-3-2009 |xornal=The Brunei Times |dataacceso=16-4-2016 |lingua=inglés}}</ref>. Dylan Moore, de ''Wales Arts Review'', denotou que cando Winehouse apareceu no ano 2003 "as cantantes de jazz e soul eran case insólitas na [[Mainstream|corrente principal do pop]] [...] Paloma Faith, Bat for Lashes, Emeli Sandé, Jessica Ware, todas lle debendébenlle algo a Amy", tralo seu éxito "o talento vocal feminino atestou a escena musical: [[Florence Welch|Florence]], [[Duffy]], [[Jessie J|Jessie]] e [[Adele]], todas teñen os seus propios e diferentes estilos, pero Amy foi a precursora"<ref name="morriñento">{{cita web |autor=Moore, Dylan |url=http://www.walesartsreview.org/paint-a-vulgar-picture-amy-winehouse-and-the-music-industry/ |título=Paint a Vulgar Picture: Amy Winehouse and the Music Industry |data=24-1-2013 |páxina-web=Wales Arts Review |dataacceso=16-4-2016 |lingua=inglés}}</ref>. Randall Roberts, de ''[[Los Angeles Times]]'', escribiu: "no 2006, a noción de que unha intérprete puidese dalgunha maneira resucitar ou reformular a música soul de forma acertada para unha nova xeración parecía non só improbable pero tamén mala idea [...] un regreso ás formas clásicas comezara a emerxer no ámbito ''[[underground]]'' británico e americano mais era ignorado polo gran público, e Winehouse, co seu enorme cabelo negro e brazos tatuados, desvelóunolo cunha actitude despreocupada"<ref name="franco">{{cita publicación periódica |autor=Roberts, Randall |url=http://latimesblogs.latimes.com/music_blog/2011/07/amy-winehouse-an-appreciation.html |título=Amy Winehouse: An Appreciation |data=24-6-2011 |xornal=Los Angeles Times |dataacceso=16-4-2016 |lingua=inglés}}</ref>.
A aclamación do seu traballo e o éxito comercial alcanzado por Amy Winehouse ocasionou que as discográficas comezasen a mirar por cantantes de soul como ela<ref name="rexurdir" /><ref name="única">{{cita publicación periódica |autor=Cairns, Dan |url=http://entertainment.timesonline.co.uk/tol/arts_and_entertainment/music/article6725104.ece |título=The rise of a new wave of female singers |data=26-7-2009 |xornal=The Times |url-arquivo=http://web.archive.org/web/20110615071457/http://entertainment.timesonline.co.uk/tol/arts_and_entertainment/music/article6725104.ece |data-arquivo=15-6-2011 |dataacceso=18-4-2016 |lingua=inglés}}</ref><ref name="cilmi">{{cita publicación periódica |autor=Mike Joseph |url=http://www.popmatters.com/review/92583-gabriella-cilmi-lessons-to-be-learned/ |título=Gabriella Cilmi: Lessons to Be Learned |data=19-5-2009 |páxina-web=PopMatters |dataacceso=18-4-2016 |lingua=inglés}}</ref>. OsAs primeirosprimeiras destesdestas artistas foron Adele e Duffy<ref name="única" />, seguidosseguidas por Paloma Faith e Gabriella Cilmi<ref name="cilmi" /><ref>{{cita publicación periódica |autor=Thrills, Adrian |url=http://www.dailymail.co.uk/tvshowbiz/article-2311420/Amy-Winehouse-diamond-says-Caro-Emerald.html |título=Amy Winehouse was a diamond, says Caro Emerald |data=19-4-2013 |xornal=The Daily Mail |dataacceso=18-4-2016 |lingua=inglés}}</ref>. Outras cantantes británicas recibiron atención por parte das discográficas, mesmo non interpretando aquel xénero, como é o caso de VV Brown, Pixie Lott, Kate Nash e máismais [[Florence and the Machine|Florence + The Machine]], La Roux e Little Boots<ref name="única" />. Esta alteración na preferencia da industria entendeuna o xornalista Neil McCormick, de ''The Daily Telegraph'', deste xeito: "Winehouse non é só un xenio musical [...] Ela cambiou o panorama musical británico e preparou o terreo para unha nova xeración de cantantes novos. Amy é moi talentosa [...] Amy foi ata a orixe da música que amaba e creou un álbum moi retro. En consecuencia, o que aconteceu foi que se asistiu a un cambio de prioridades na industria discográfica. Ela volveu a dar prestixio ás cantantes. Adele non sería denominada a estrela do 2008 se Amy non trouxera de novo ese prestixio"<ref>{{cita web |autor=Gifford, Rob |url=http://www.npr.org/2008/02/08/18789325/winehouse-blazes-trail-for-u-k-female-singers |título=Winehouse Blazes Trail for U.K. Female Singers |data=8-2-2008 |páxina-web=NPR Music |dataacceso=18-4-2016 |lingua=inglés}}</ref>.
Adele declarou: "Amy Winehouse é unha inspiración para min"<ref>{{cita web |url=http://www.capitalfm.com/artists/adele/news/amy-winehouse-inspiration/#UihfkXwKP2L1OIoq.97 |título=Adele: "Amy Winehouse Was An Inspiration To Me" |data=9-12-2011 |páxina-web=CapitalFM |dataacceso=19-4-2016 |lingua=inglés}}</ref> e falou do que representaba Winehouse para a súa carreira: "Se non fose por Amy e ''Frank'', ó cento por cento, eu non tería collido unha guitarra, non escribiría ''Daydreamer'' ou ''Hometown'', e escribín ''Someone Like You'' na guitarra tamén [...] Se non tivera escoitado ''Frank'' isto non tería acontecido. Eu adorábaa"<ref>{{cita publicación periódica |autor=Polanco, Luis |url=http://www.billboard.com/articles/news/6745057/adele-motherhood-easy-hard-interview |título=Adele Talks Motherhood: 'I Thought It Would Be Easy. It's F---ing Hard' |data=27-10-2015 |revista=Billboard |dataacceso=19-4-2016 |lingua=inglés}}</ref><ref>{{cita web |autor=Howell, Davies |url=http://www.thesun.co.uk/sol/homepage/showbiz/6712392/Adele-Amy-Winehouse-inspired-my-career.html |título=Adele: Amy inspired my career |data=27-10-2015 |xornal=The Sun |dataacceso=19-4-2016 |lingua=inglés}}</ref>. Noutra ocasión Adele dixo: "Amy é un auténtico fenómeno", e engadiu, "cando Amy triunfaba en América, eu e Duffy comezamos a destacar en Inglaterra, e eu creo que fixo o camiño un pouco máis doado para nosnós"<ref>{{cita publicación periódica |autor=Corcoran, Liz |autor2=Orloff, Brian |url=http://www.people.com/people/article/0,,20263024,00.html |título=Adele Recoils from Botched Meeting with Justin |data=5-3-2009 |revista=People |dataacceso=19-4-2016 |lingua=inglés}}</ref>. Paloma Faith manifestou: "Ela abriu o camiño para min e para outros coma min"<ref>{{cita web |url=https://www.palomafaith.com/goodnight-amy/ |título=Goodnight Amy |data=25-7-2011 |páxina-web=palomafaith.com |dataacceso=23-4-2016 |lingua=inglés}}</ref>. A cantante italiana Nina Zilli amosou o seu agradecemento a Winehouse: "Fixo algo fantástico. Ata a súa aparición todo era unha copia dunha copia, pero con ela o rithmrythm and blues e o soul comezaron a circular de novo e grazas a ela puiden gravar o disco. Puxo os focos na clase de música que levo facendo toda a miña vida"<ref>{{cita publicación periódica |autor=Martín Rodrigo, Ines |url=http://www.abc.es/20110414/cultura-musica/abci-entrevista-nina-zilli-201104131600.html |título=Nina Zilli, la Amy Winehouse italiana |data=14-4-2011 |xornal=[[ABC (xornal)|ABC]] |url-arquivo=http://archive.is/MV9Da |data-arquivo=29-3-2016 |dataacceso=21-4-2016 |lingua=castelán}}</ref>.
As letras nas cancións de Amy Winehouse "afirman un desarme, unha honestidade inflexible", escribe Dylan Moore<ref name="morriñento" /> e Randall Roberts confirma esta idea: "a honestidade e claridade no tratamento das cousas, xunto co seu carisma e arrogancia vocal, era o que fascinaba dela"<ref name="franco" />. Profundando no asunto, expresou Laura Barton do xornal ''The Guardian'': "a música de Amy Winehouse lembra outra época [...] unha calidade que se filtrou nas súas palabras, nas súas letras que non coincidía cos seus contemporáneos pero si coas primeiras cantantes de blues [...] As cancións de Winehouse desvelaron algo máis morriñento, máis avolto [...] cantou abertamente o desexo feminino [...] un sufrimento profundo"<ref>{{cita publicación periódica |autor=Barton, Laura |url=http://www.theguardian.com/music/2011/jul/26/amy-winehouse-lyrics |título= Amy Winehouse sang of a deeply feminine suffering |data=26-7-2011 |xornal=The Guardian |dataacceso=16-4-2016 |lingua=inglés}}</ref>, e Julianne Escobedo, da MTV, corrobora esta percepción: "foi esa dor feminina que a uniu tan intimamente coa música soul das décadas de 1950 e 1960 [...] Os grupos femininos e as divas do soul desta época usaron a súa música para liberarse e contalascontar as súas historias"<ref>{{cita web |autor=Escobedo Shepherd, Julianne |url=http://www.mtv.com/news/2694154/lady-sings-the-blues-remembering-amy-winehouse/ |título=Lady Sings The Blues: Remembering Amy Winehouse |data=25-7-2011 |páxina-web=MTV News |dataacceso=16-4-2016 |lingua=inglés}}</ref>. Cando Emeli Sandé estaba facendo o seu álbum, ''Our version of Events'', unha das súas influencias foi ''Back to Black'' de Amy Winehouse, manifestando ademais: "Amy inspiroume a escribir mellor e a poñer realmente o meu corazón no álbum, a non tentar ocultar nada"<ref>{{cita web |url=http://www.nme.com/photos/10-artists-inspired-by-the-late-great-amy-winehouse/382340#/photo/1 |título=10 Artists Inspired By The Late, Great Amy Winehouse |páxina-web=NME |dataacceso=23-4-2016 |lingua=inglés}}</ref>.
== Honras e premios ==
|
