Niklas Luhmann: Diferenzas entre revisións

Ós 18 anos, formou parte da [[Luftwaffe (Wehrmacht)|Luftwaffe]] durante a [[Segunda Guerra Mundial]], e foi detido polos [[Aliados da Segunda Guerra Mundial|aliados]]. Recobrada a súa liberdade, comezou a estudar dereito en [[Friburgo, Alemaña|Friburgo]], acabando no 1949. Exerceu como funcionario dende 1954; viaxou ós Estados Unidos en 1961 e comezou a estudar [[socioloxía]] como alumno de [[Talcott Parsons]] en [[Boston]], na [[Universidade Harvard]]. Parsons, quen exerceu unha gran influencia na súa forma de pensar, era nese momento a máis influente figura do pensamento sociolóxico en Occidente. Logo da súa estancia en Harvard, Luhmann publica en 1964 a primeira obra dedicada a analizar problemas sociolóxicos a partir do uso da [[teoría de sistemas]]: ''"Funktionen und Folgen formaler Organisation"'' ([[Duncker & Humblot]], Berlín, 1964).

 

 

Con ocasión do ''XVI Congreso Alemán de Socioloxía'', no ano 1968, iniciou un intenso debate teórico con [[Jürgen Habermas]], a primeira parte do cal foi recopilado en: ''"Theorie der Gesellschaft oder Sozialtechnologie". Was leistet die Systemforschung'', Surkamp ([[Fráncfort del Meno|Fráncfort]], 2 volumes, 1971-1973). O intercambio entre ambos continuou ata a morte de Luhmann en 1998 e é posible encontrar mutuas referencias e críticas nas obras de ambos autores. No ano [[1986]] publicou ''"Ökologische Kommunikation. Kann die moderne Gesellschaft sich auf ökologische Gefährdungen einstellen?"'' (Westdeutscher Verlag, Opladen). Formou parte da revista ''Zeitschrift für Soziologie'' ([[Stuttgart]]), como editor, obtendo o premio [[Hegel]] en 1988.

 

 

Luhmann é moi coñecido en [[América do Norte]] pola mencionada disputa con [[Jürgen Habermas]] sobre o potencial da teoría de [[Sistema social|sistemas sociais]]. Tal como o seu antigo mentor, [[Talcott Parsons]], Luhmann avoga pola "gran teoría", apuntado a dirixir calquera aspecto da vida social dentro dun marco universal teórico, do cal a diversidade de temas que el escribiu é unha indicación. A teoría de Luhmann é considerada sumamente abstracta. Este feito, xunto co suposto conservacionismo político que radica na súa teoría, fixo de Luhmann un autor polémico na socioloxía.

 

== Teoría de sistemas ==

 

Desta maneira, propón un punto de partida radicalmente diferente ó das teorías tradicionais da sociedade, que entenden ó home como "unidade básica" da construción social. Para Luhmann esta é unha visión vétero-europea, que debe ser deixada de lado á hora de analizar a estrutura da sociedade moderna: non os individuos senón as comunicacións son as unidades constituíntes e reprodutoras dos sistemas sociais.

 

 

=== Comunicación ===

 

{{cita|''"...sempre que se estableza unha relación comunicativa autopoiética, que limite a súa comunicación e se diferencie así dun medio ambiente. Polo tanto, os sistemas sociais non están conformados por homes nin por accións, senón por comunicacións"''<ref>''"Ein soziales System kommt zustande, wenn immer ein autopoietischer Kommunikationszusammenhang entsteht und sich durch Einschränkung der geeigneten Kommunikation gegen eine Umwelt abgrenzt. Soziale Systeme bestehen demnach nicht aus Menschen, auch nicht aus Handlungen, sondern aus Kommunikationen."'' (Luhmann, ''Ökologische Kommunikation''. Opladen: Westdeutscher Verlag, 1.&nbsp;Auflage 1986. ISBN 3-531-11775-0, 1986, S.&nbsp;269.)</ref>|||azure|bold}}

Luhmann recolle o concepto de [[autopoiesis]] desenvolvido orixinalmente polos biólogos [[Humberto Maturana]] e [[Francisco Varela]] e aplícao ós sistemas sociais (cabe sinalar aquí que Maturana manifestouse en desacordo con esta aplicación).<ref>[http://www.betacity.de/mailingliste/interview-mit-humberto-maturana-4387.html Entrevista (en inglés, comentarios en alemán) a H. Maturana (2008) sobre as teorías de Luhmann]</ref> Describir os sistemas sociais como autopoiéticos implica que o carácter autorreferencial dos sistemas non se restrinxe ó plano das súas estruturas senón que inclúe os seus elementos e os seus compoñentes, é dicir, que o sistema mesmo constrúe os elementos dos que consiste. Neste sentido, un sistema autopoieticamente cerrado (denominado tamén ''"operativamente cerrado"'') é aquel que produce comunicación a partir da súa comunicación e só permite o ingreso de irritacións comunicativas do medio ambiente por canles de [[acoplamento estrutural]], xa que a comunicación dun sistema só pode darse a través do seu propio medio simbólico e respondendo ó seu propio código binario.

 

 

=== Terminoloxía ===

{{cita|''"O acoplamento estrutural e a autodeterminación manteñen unha relación [[Ortogonalidade (matemáticas)|ortogonal]]: se ben cada un é a premisa do outro, non poden condicionarse mutuamente. O medio ambiente só pode influír sobre o sistema producindo irritacións [...] que son procesadas internamente; tamén as irritacións son construcións internas que resultan da confrontación dos sucesos cas estruturas propias do sistema. Entón, non existen as irritacións "no medio ambiente"; a irritación sempre é autoirritación, que ó sumo xurde de sucesos do medio ambiente."''<ref>''"Strukturelle Kopplung und Selbstdetermination des Systems stehen in einer "orthogonalen Beziehung" zueinander: auch wenn sie sich voraussetzen, können sie sich gegenseitig nicht bestimmen. Die Umwelt kann auf das System nur dadurch einwirken, daß sie Irritationen [...] produziert, die intern verarbeitet werden; auch die Irritationen sind jedoch interne Kostruktionen, die aus einer Konfrontation der Ereignise mit den eigenen Strukturen des Systems resultieren. Es gibt also keine Irritationen in der Umwelt; die Irritation ist in der Tat immer Selbstirritation - ggf. ausgehend von Umweltereignisen."'' (Elena Esposito, Op.Cit, pág. 186 s.)</ref>|||azure|bold}}

 

 

De este xeito prodúcese un ''"desfasaxe estrutural"'',<ref>En alemán: "Strukturelles Driften"</ref> é dicir, unha determinada serie de sucesos en diferentes sistemas que simula unha intervención que en realidade nunca ocorreu.

Para Luhmann, en contraposición á idea vétero-europea dunha diferencza entre "Substancia" e "Forma", as cousas non poseen unha entidade "ontolóxica" que as determine como formaou medio: o seu carácter está dado sempre pola relación, establecida por un observador, con outro elemento. Para utilizar o exemplo anterior, a area é un medio en relación á forma das huellas, pero é unha forma en relación ás moléculas que a conforman. Outro exemplo: As letras son o medio das palabras, que son o medio das oracións, que son o medio das ideas. Os medios son sempre as formas doutros medios.

 

 

{{cita|''"Os medios relevantes para a teoría de sistemas sociais son os medios de comunicación que transforman algo improbable en algo probable. Os medios de comunicación conectan comunicacións que doutra forma non poderían encontrar conexión. Estos medios de comunicación son o idioma, os medios de difusión e os medios de comunicación simbólicos xeneralizados."''<ref>''"Die für die Theorie sozialer Systeme relevanten Medien sind die Kommunikationsmedien, die etwas wahrscheinlich machen können, was ohne sie unwahrscheinlich wäre. Die Kommunikationsmedien verbinden die Kommunikationen, die sonst keine Anschlüsse finden würden. Diese Kommunikationsmedien sind die Sprache, die Verbreitungsmedien und die Symbolisch generalisierten Kommunikationsmedien."'' (Giancarlo Corsi, Op.Cit, pág. 59)</ref>|||azure|bold}}

* [https://www.zettels.info Ficheiro online]

 

{{Control de autoridades}}

 

[[Categoría:Filósofos de Alemaña]]

[[Categoría:Nados na Baixa Saxonia]]