Revisión como estaba o 21 de marzo de 2016 ás 00:12 editar Miguelferig (conversa \| contribucións) 242.197 edicións →‎En enfermidades ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 19 de abril de 2016 ás 02:35 editar desfacer BanjoBot 2.0 (conversa \| contribucións) Bots 393.002 edicións m Arranxos varios using AWB Edición máis nova →
Liña 25: Os [[linfocito]]s proliferan e diferéncianse en resposta a varias concentracións de diferentes [[antíxeno]]s. A capacidade da célula B de responder de xeito específico e sensible aos diversos antíxenos conséguese co uso de receptores de antíxenos de baixa afinidade. O CD19 da superficie celular únese ao receptor de antíxenos dos linfocitos B ([[BCR]]) para diminuír o limiar para a estimulación dependente do receptor de antíxenos.<ref name="entrez"/> O CD19 exprésase nas [[célula dendrítica folicular\|células dendríticas foliculares]] e nas células B. De feito, está presente nas células B desde a formación das primeiras células de liñaxe B recoñecibles durante o desenvolvemento a linfoblastos B, pero pérdese durante a maduración a [[célula plasmática\|células plasmáticas]]. Actúa principalmente como un correceptor das células B en conxunción con [[CD21]] e [[CD81]]. Tras a activación, a cola citoplásmica de CD19 é [[fosforilación\|fosforilada]], o que fai que se una a [[quinase]]s da familia [[Src]] e se produza o recrutamento da [[PI-3 quinase]]. Como ocorre nas células T, o receptor de antíxenos forma un complexo constituído por diversas moléculas superficiais, e nos linfocitos B fórmase tamén un complexo. Unha destas moléculas superficiais é a fosfoglicoproteína CD19, que é (case) específica das células B. Outras son CD21 e CD81. Estas moléculas asociadas a inmunoglobulinas de superficie (sIg) facilitan a [[transdución de sinais]]. Nas células B vivas, os anticorpos antiinmunoglobina que imitan a antíxenos exóxenos causan que CD19 se una ás sIg e se internalice con elas (se introduza dentro da célula). O proceso inverso non foi demostrado, o que suxire que a formación deste complexo receptor está inducido por antíxeno. Esta asociación molecular foi confirmada por estudos químicos. Liña 39: As mutacións no CD19 están asociadas con síndromes de [[inmunodeficiencia]] severa caracterizados por unha produción diminuída de [[anticorpo]]s.<ref name="pmid2479707">{{Cita publicación periódica \| author = Pesando JM, Bouchard LS, McMaster BE \| title = CD19 is functionally and physically associated with surface immunoglobulin \| journal = J. Exp. Med. \| volume = 170 \| issue = 6 \| pages = 2159–64 \| year = 1989 \| pmid = 2479707 \| pmc = 2189531 \| doi = 10.1084/jem.170.6.2159\| url = \| issn =}}</ref><ref name="pmid16672701">{{Cita publicación periódica \| author = van Zelm MC, [[Ismail Reisli\|Reisli I]], van der Burg M, Castaño D, van Noesel CJ, van Tol MJ, Woellner C, Grimbacher B, Patiño PJ, van Dongen JJ, Franco JL \| title = An antibody-deficiency syndrome due to mutations in the CD19 gene \| journal = N. Engl. J. Med. \| volume = 354 \| issue = 18 \| pages = 1901–12 \| year = 2006 \| pmid = 16672701 \| doi = 10.1056/NEJMoa051568 \| url = \| issn =}}</ref> Como o CD19 é un marcador característico das [[célula B\|células B]], a proteína utilizouse para diagnosticar [[cancro]]s orixinados a partir deste tipo de células, especialmente os [[linfoma de célula B\|linfomas de células B]].<ref> Scheuermann, R. H.; Racila, E. (1995). "CD19 Antigen in Leukemia and Lymphoma Diagnosis and Immunotherapy". Leukemia and Lymphoma 18 (5): 385–397. doi:10.3109/10428199509059636. PMID 8528044.</ref> Máis recentemente, os tratamentos que teñen como obxectivo o CD19 empezaron a fase de ensaios clínicos.<ref>[http://clinicaltrials.gov/ct2/show/NCT01493453 A Phase I Study of CD19 Specific T Cells in CD19 Positive Malignancy]</ref> A maioría das drogas experimentais actuais anti-CD19 en desenvolvemento funcionan aproveitamndo a presenza do CD19 nas células para dirixir o tratamento especificamente ás células B cancerosas. Porén, está agora descubríndose que esta proteína xoga un papel activo impulsando o crecemento deses cancros, e o que é máis intrigante, establecendo as concentracións de [[oncoproteína]]s [[MYC]]. Isto suxire que o CD19 e a cascada de [[sinalización celular\|sinalización]] que produce pode ser unha diana máis atractiva para os tratamentos terapéuticos do que se sospeitaba <ref> Chung, E. Y.; Psathas, J. N.; Yu, D.; Li, Y.; Weiss, M. J.; Thomas-Tikhonenko, A. (2012). "CD19 is a major B cell receptor–independent activator of MYC-driven B-lymphomagenesis". Journal of Clinical Investigation 122 (6): 2257–2266. doi:10.1172/JCI45851. PMC 3366393. PMID 22546857. //www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3366393/.</ref><ref>[http://info.cancerresearchuk.org/news/archive/cancernews/2012-05-01-B-cell-lymphoma-discovery-could-lead-to-new-treatments B-cell lymphoma discovery could lead to new treatments] - [[Cancer Research UK]] news article, April 2012</ref> O CD19 foi tamén implicado en [[enfermidade autoinmune\|enfermidades autoinmunes]] e pode ser unha diana útil nos seus tratamentos.<ref> Fujimoto, M.; Sato, S. (2007). "B cell signaling and autoimmune diseases: CD19/CD22 loop as a B cell signaling device to regulate the balance of autoimmunity". Journal of Dermatological Science 46 (1): 1–9. doi:10.1016/j.jdermsci.2006.12.004. PMID 17223015.</ref> == Notas ==

CD19: Diferenzas entre revisións