Gran Premio dos Estados Unidos de 1961: Diferenzas entre revisións

No seu terceiro ano o GP dos Estados Unidos finalmente atopou unha sede, grazas a [[Cameron Argetsinger]], que realmente estableceu a Fórmula Un nos [[Estados Unidos de América|Estados Unidos]]. A carreira final da tempada proporcionou tamén a primeira vitoria dun dos grandes equipos do deporte - [[Team Lotus]] de [[Colin Chapman]] - e deulle ao popular piloto, [[Innes Ireland]], a súa única vitoria nun Gran Premio. Ireland comezou oitavo, tomou a dianteira cando o motor do Lotus de [[Stirling Moss]] fallou, e terminou 4´3 segundos por diante do estadounidense [[Dan Gurney]].

No momento da carreira de Watkins Glen, a tempada {{f1|1961}} xa marcara un fito importante na Fórmula Un nos EE.UU. co [[California|californianocalifornia]]no [[Phil Hill]] coroado como o primeiro Campión Mundial [[Estados Unidos de América|estadounidense]]. A carreira dos EE.UU. debería ser a do seu regreso triunfal. Desafortunadamente para os afeccionados, non estaba no cockpit do seu [[Ferrari 156]], pero estaba na parte traseira dun Ford Thunderbird no desfile previo á carreira. No [[Gran Premio dos Estados Unidos de 1960]] en [[Riverside International Raceway|Riverside]], o equipo [[Scuderia Ferrari|Ferrari]] quedarase en casa. Esta vez, con todo, co título no seu peto, non tiñan nada que demostrar logo de dominar a primeira tempada da fórmula de 1´5 litros.

O equipo fora de feito obxecto da máis cruel mestura imaxinable de triunfo e traxedia na carreira anterior, o [[Gran Premio de Italia de 1961|Gran Premio de Italia]] en [[Autodromo Nazionale Monza|Monza]]. O piloto de Ferrari e líder do equipo [[Wolfgang von Trips]] morreu durante a carreira mentres lideraba o campionato de pilotos, entregándolle a vitoria e o campionato ao seu compañeiro Hill. Dado que Ferrari asegurara o Campionato de construtores e o de pilotos, o equipo unha vez máis comprensiblemente optou por non facer a viaxe a través do Atlántico o final da tempada.

Houbo considerables dúbidas sobre se a carreira dos EE.UU. levaríase a cabo, xa que a FIA non lle concedeu ao Gran Premio de Watkins Glen Corporación a aprobación final para a carreira ata o 28 de agosto. Chegado outubro, nocircuíto só faltaba o equipo Ferrari. Co Campionato xa decidido, os participantes parecían estar listos para un fin de semana de bo carácter e competencia, e gañar unha parte importante dos premios. En canto á ausencia do equipo italiano, un participante británico chegou a dicir: "Ferrari sempre estraga a diversión coa súa maldita intensidade." {{Cómpre referencia|data=xullo de 2010}}

Unha multitude de 28.000 entradas de pago (dun total de 60.000) o domingo contentou aos patrocinadores e tamén foi moi bo agoiro para o futuro da carreira. Na saída, Brabham lideraba na primeira curva, pero antes do final da primeira volta, Moss tomou á dianteira. Estes dous eran seguidos por Ireland, Hill, Dan Gurney, [[Masten Gregory]] e McLaren. Na terceira volta, McLaren subiu ao terceiro posto cando Ireland trompeou sobre aceite ao final da recta. Recuperouse e continuou undécimo.

Na volta 10, Ireland xa estaba no cuarto lugar, por detrás do Cooper de McLaren, Moss e Brabham continuaban intercambiando o liderado. Na volta 34, o V8 de Brabham comezou a perder auga e sobrecalentabase finalmente entrou en boxes na volta 45. Logo de tomar auga e volver á carreira, Brabham completou só sete voltas máis antes de retirarse.

Liderando agora por máis de 40 segundos, Moss parecía estar en camiño a unha vitoria cómoda. Só el sabía, que a súa presión de aceite estaba baixando, e na volta 59, o Lotus azul escuro de súpeto retirouse, dando a vantaxe a Ireland. Hill quedou na cola do escoces, acosándoo durante 15 voltas, ata que, tamén, de súpeto meteuse na rúa de boxes cun arame magneto solto. O próximo rival era [[Roy Salvadori]], que recortou a vantaxe de 20 segundos a cinco a só cinco voltas do final. Pero era o día de Ireland. A pouco máis de tres voltas para o final, o motor do Cooper do equipo privado de Salvadori explotou, como o coche do seu compañeiro de equipo [[John Surtees]] na primeira volta.

Ireland chegou a meta baixo a bandeira a cadros a menos de cinco segundos por diante do estadounidense Dan Gurney, o británico [[Tony Brooks]] terminou o derradeiro Gran Premio da súa carreira en terceira posición. "Tiven sorte", admitiu Ireland. "Non podía adiantar a Moss e Brabham. Os seus coches eran demasiado rápidos. Non tiña presión de aceite nas últimas dez voltas, e terminei cun dedal de gasolina na meta." Nun xesto final, por estar preparando e reparando o seu coche varias veces durante o fin de semana, Ireland recompensou ao mecánico de Lotus Ted Woodley con 25 libras esterlinas!