Aggregat (foguetes): Diferenzas entre revisións

O A1 foi o primeiro foguete que se deseñou para a serie Aggregat. Foi deseñado en 1933 por [[Wernher von Braun]] nun programa de investigación da [[Wehrmacht]] dirixido por [[Walter Dornberger]]. O A1 medía 1,4 metros de longo, 30,5 centímetros de [[diámetro]] e tiña un peso de 150  kg no despegue. O [[Motor (máquina)|motor]], deseñado por [[Arthur Rudolph]], usaba un sistema de condución de propelente presurizado e queimaba [[alcohol]] e [[oxíxeno líquido]]. Producía un empuxe de 2,9 [[Newton (unidade)|kN]] durante 16 segundos. O foguete estabilizábase mediante un [[xiroscopio]] no morro, o cal foi fonte de preocupación con relación ós propelentes líquidos. Aínda que o motor funcionou ben durante os acendidos de proba, o primeiro [[voo]] fracasou na mesma rampa de lanzamento. Non se fixeron máis intentos de lanzamento debido a que se pensou que o deseño era inestable, e os esforzos dirixíronse ó A2.

Cunha lonxitude de 1,6 metros e un empuxe de 3  kN usando alcohol e oxíxeno líquido, era similar ó A1. Con todo, a diferenza do A1, o A2 levaba os xiroscopios estabilizadores no centro do foguete, entre os tangues de alcohol e oxíxeno, o que aumentaba a estabilidade. O foguete pesaba 72  kg baleiro, cun peso en despegue de 107  kg. O primeiro voo de probas tivo lugar en setembro de 1934 en Kummersdorf.

Construíronse dous A2 para probas, sendo denominados Max e Moritz por dous personaxes de debuxo de [[Wilhelm Busch]]. O 19 e 20 de decembro de 1934 foron lanzados na illa [[Borkum]] no [[Mar do Norte]]. Alcanzaron altitudes de 2,2 &nbsp;km e 3,5 &nbsp;km.<ref>Gatland 1989, p. 10.</ref><ref>[http://www.aggregat-2.de/geschichte.html Raketenaggregate „A1“ und „A2“]</ref>

O A3 usou un sistema presurizado de propelente, usando a mesma mestura de oxíxeno líquido e alcohol ó 75% que o A1 e o A2. Xeraba 14,7 &nbsp;kN de empuxe durante 45 segundos e usaba un sistema de tres xiroscopios para mover os álabes de aliaxe de [[tungsteno]] do chorro propulsor. A máxima altitude alcanzada cun A3 foi de 18 &nbsp;km.<ref>Gatland 1989, p. 11.</ref>

O A4 foi un deseño a tamaño real cun alcance duns 175 &nbsp;km, una altitude máxima de 80 &nbsp;km e unha carga útil de aproximadamente unha [[tonelada]]. As diferentes versións do A4 tiveron as funcións de primeiro mísil balístico, primeiro proxectil en alcanzar o [[espazo exterior]] e foi usado activamente na [[guerra]].<ref>''Peenemuende,'' Walter Dornberger, Moewig, Berlin 1985. ISBN 3-8118-4341-9.</ref>

Este incremento en canto a capacidade tivo lugar a través dun redeseño completo do motor do A3 por parte de [[Walter Thiel]], sendo coñecido como A5. Foi quedando claro que os deseños de von Braun estaban converténdose en armas reais e Dornberg desprazou o equipo desde o polígono de probas de Kummersdorf (cerca de [[Berlín]]) ata unha pequena cidade, Peenemünde, na illa de [[Usedom]], na costa báltica de Alemaña, para proporcionar máis sitio para os probas e para rodealas dun maior secretismo. Esta versión era completamente fiable e cara 1941 o equipo lanzara uns 70 foguetes A5. O primeiro A4 voou en marzo de 1942, alcanzando unha distancia de 1,6 &nbsp;km e impactando contra o auga. O segundo lanzamento alcanzou unha altitude de 11 &nbsp;km antes de explotar. O terceiro foguete, lanzado o 3 de outubro de 1942, seguiu unha traxectoria perfecta. Aterrou a 193 &nbsp;km de distancia e alcanzou unha altura de 80 &nbsp;km.

O desenvolvemento foi suspendido en 1941, pero en 1944 varios V2 foron modificados para achegalos á configuración do A9 baixo a designación de A4b.<ref>Reuter, pp. 90-91</ref> Calculouse que, engadindo ás, o alcance dos A4 aumentaría ata 750 &nbsp;km, permitindo atacar obxectivos en Gran Bretaña desde a propia Alemaña. Intentouse que tra-lo lanzamento a traxectoria dos A4b fose o máis suave posible e que o foguete planeara cara o obxectivo. Considerouse que, na fase final do voo, a interceptación do foguete polo inimigo sería practicamente imposible dado que cando estivese sobre o obxectivo faría un picado que limitaría o tempo de interceptación.

O A5 medía 5,825 metros de lonxitude, cun diámetro de 0,78 metros e un peso no despegue de 900 &nbsp;kg, e ó igual que o A3 era propulsado por alcohol e oxíxeno líquido. O primeiro lanzamento dun A5 tivo lugar no verán de 1938 en [[Greifswalder Oie]] e os primeiros voos guiados con éxito fixéronse en outubro de 1939 para probar os sistemas de control planeados para ser usados no A4. O A5 alcanzou unha altura máxima de 12 &nbsp;km.<ref name=juergen>{{cita libro| autor = Juergen, Michaels| título = Peenemuende und seine Erben in Ost und West| ano = 1997| publicación = Bernard & Graefe| id = }}</ref>

Algunhas fontes indican que tamén foi o nome aplicado a unha proposta especulativa para unha versión tripulada de recoñecemento do A4b alado. Este A6 foi inicialmente proposto ó Ministerio do Aire Alemán como unha nave de recoñecemento imposible de interceptar. Sería lanzado verticalmente como un foguete, alcanzando un [[apoxeo]] de 95 &nbsp;km. Tras reentrar na atmosfera, chegaría á fase de planeo supersónico co acendido do seu motor [[ramjet]]. Esperábase ter entre 15 e 20 minutos de etapa de cruceiro a 2900 &nbsp;km/h, permitindo á aeronave regresar e aterrar como un avión normal, freado cun paracaídas. Con todo, o Ministerio do Aire non tiña necesidade de tal aeronave e a proposta foi rexeitada. Conceptos parecidos (pero non tripulados) foron levados a cabo tra-la guerra na forma do mísil [[SM-64 Navaho]] estadounidense e do [[Burya]] soviético, ambos mísiles intercontinentais con propulsión ramjet.<ref>{{Cita web|url= http://www.astronautix.com/lvs/a6.htm|título= A6|dataacceso= 12 de xuño de 2011|autor= Mark Wade|apelidos= |nome= |ligazónautor= |coautores= |data= |ano= 2011|mes= |formato= |obra= |editor= |páxinas= |lingua= inglés|doi= |urlarquivo= |dataarquivo= }}</ref>

O A7 foi un deseño alado que nunca chegou a ser completamente construído. Traballouse nel entre 1940 e 1943 en Peenemünde para a [[Kriegsmarine]]. O A7 era parecido ó A5 pero tiña unha cola máis grande (1,621 m²) para ter un maior alcance planeando. Dous modelos do A7 sen motor foron soltados desde aeroplanos para probar a súa estabilidade en voo. Non se chegaron a facer voos con propulsión. O foguete acabado tería tido un empuxe en despegue de 15 &nbsp;kN e un peso en despegue de 1000 &nbsp;kg. O deseño tiña un diámetro de 0,38 m e unha lonxitude de 5,91 m.

Considerouse que os sistemas de guiado existentes non eran suficientemente precisos para distancias de ata 5000 &nbsp;km e decidiuse facer do A9 un mísil pilotado. O piloto sería guiado na fase de planeo cara o seu obxectivo mediante [[radiobaliza]]s a bordo de U-boots e estacións meteorolóxicas automáticas situadas en [[Groenlandia]] e Labrador.

O deseño final do propulsor A10 medía uns 20 metros de altura. Propulsado polo seu motor de 1670 &nbsp;kN de empuxe queimando ácido nítrico e gasóleo durante 50 segundos, tería propulsado á etapa A9 a unha velocidade de 4300 &nbsp;km/h e a unha altura de 24 &nbsp;km.<ref>Reuter, pp. 91-93</ref>

O deseño foi mostrado por von Braun ós oficiais estadounidenses en Garmisch-Partenkirchen. O esquema foi publicado en 1946 polo exército dos Estados Unidos e foi mostrado como se usara seis dos enormes motores dunha soa cámara do A10, cunha segunda etapa A10 modificada. O deseño tamén mostraba o A9 alado, indicando unha aterraxe por planeo ou unha misión de bombardeo. Para alcanzar órbita terías necesitado unha etapa máis ou o A9 debería ter sido máis lixeiro. En calquera caso só podería ter posto en órbita baixa unha carga duns 300 &nbsp;kg.<ref>Reuter, p. 94</ref>