Lingua napolitana: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m cambio a napulitano |
m Arranxos varios using AWB |
||
Liña 9:
| falantes = 7,8 millóns
| posición =
| familia = [[Linguas indoeuropeas|Indoeuropeo]]<
[[Linguas itálicas|Itálico]]<
[[Linguas romances|Románica]]<
'''Napolitano'''
<!-- Estatuto oficial -->
Liña 27:
== Distribución ==
Os dialectos napolitanos distribúense na maior parte continental do sur de Italia, historicamente unido durante o [[Reino de Nápoles]] e o [[Reino das Dúas Sicilias]]. Os abondosos dialectos deste grupo lingüístico inclúen o ''napolitano'', ''irpino'', ''cilentano'', ''ascolano'', ''teramano'', ''abruzzese oriental adriatico'', ''abruzzese occidentale'', ''molisano'', ''dauno-appenninico'', ''garganico'', ''apulo-barese'', ''lucano'' e ''cosentino''.
Os dialectos son parte dun forte e variado [[continuo dialectal]], polo que os distintos dialectos no sur do [[Lazio]], [[Marche]], [[Abruzzo]], [[Molise]], [[Puglia]], Lucania e [[Calabria]] normalmente se poden recoñecer como grupos de dialectos rexionais. No Abruzzo oriental e Lazio os dialectos dan paso aos dialectos italianos centrais como o romanesco, ao sur na Calabria central e no sur de Puglia os dialectos dan paso á [[lingua siciliana]]. En gran parte debido á masiva inmigración do sur de Italia no [[século XX]], hai tamén o número de falantes na diáspora italiana nas súas comunidades de [[Estados Unidos de América|Estados Unidos]], [[Canadá]], [[Australia]], [[Brasil]], [[Arxentina]] e [[Venezuela]].
Liña 34:
== Características ==
O napolitano é xeralmente considerado como unha lingua italo-dálmata. Aínda que existen diferenzas notables entre os diversos dialectos todos eles son polo xeral mutuamente intelixibles. A linguaxe no seu conxunto a miúdo foi vítima da súa situación como unha "linguaxe sen prestixio". O italiano estándar e o napolitana teñen unha comprensión variable, que depende tanto de factores afectivos como lingüísticos. Existen notables diferenzas gramaticais como os substantivos en forma neutra ou a formación do plural única. A súa evolución foi similar á do italiano e outras linguas romances das súas raíces do latín falado.
O napolitano gozou dunha rica historia literaria, musical e teatral (entre os que destacan [[Giambattista Basile]], [[Eduardo de Filippo]], [[Salvatore di Giacomo]] ou [[Totò]]). Ademais grazas a este patrimonio e á obra musical de Renato Carosone na década de [[1950]], o napolitano está aínda en uso na música popular, incluso gañando renome nacional nas cancións de Pino Daniele e da Nuova Compagnia di Canto Popolare. Son famosos cancións napolitanas [['O surdato 'nnammurato]], [['O Sole mio]] e [[Funiculì, funiculà]].
| |||