Alfredo Astiz: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m en Arxentina -> na Arxentina |
m Arranxos varios using AWB |
||
Liña 3:
== Biografía ==
[[Ficheiro:ESMA 2.JPG|miniatura|Escuela de Mecánica de la Armada, onde funcionaba o ''Grupo de Tareas 332'' durante o ''Proceso''.]]
Ao producirse o golpe militar do [[24 de marzo]] de [[1976]] que deu orixe ao chamado [[Proceso de Reorganización Nacional]] Alfredo Astiz foi asignado á [[Escuela de Mecánica de la Armada]] (ESMA), baixo o mando do capitán de corbeta [[Jorge Eduardo Acosta]]. No marco da [[Guerra sucia na Arxentina]] na ESMA organizouse un [[centro clandestino de detención]] e un Grupo de Tarefas para realizar operacións ilegais encubertas numerado como GT 332 A este último pertenceu Alfredo Astiz.
O Grupo de Tarefas 332 realizou gran cantidade de secuestros ilegais, levando aos [[detidos-desparecidos]] á ESMA, onde se estima que foron detidos e secuestrados ao redor de 5.000 persoas, das cales menos dun 5% sobreviviron. Como foi contado en detalle por outro represor da ESMA, [[Adolfo Scilingo]], o modo básico de facer desaparecer definitivamente aos detidos, era a través dos denominados ''[[vóos da morte]]'', mediante os cales se sedaba aos detidos-desaparecidos e se lles tiraba vivos ao mar mediante avións militares.
Liña 24:
A desaparición das monxas francesas Léonie Duquet e Alice Domon e da moza arxentino-sueca Dagmar Hagelin produciu un involucramento activo e directo dos gobernos de [[Francia]] e [[Suecia]], respectivamente, para esixir ao goberno arxentino información concreta sobre as tres mulleres desaparecidas. No caso de Dagmar Hagelin ata reclamaron enerxicamente ao presidente dos [[Estados Unidos de América|Estados Unidos]] [[James Carter]] e ao Papa [[Xoán Paulo II]].
En novembro de [[1979]] a opinión pública mundial coñeceu por primeira vez testemuños directos dos campos de concentración na Arxentina, a través das declaracións de tres liberadas que estiveran na ESMA: Ana María Martí, Alicia Milia de Pirles y Sara Solarz de Osatinsky. A prensa sueca dixo entón que ''"Dagmar fue arrojada al mar"'', pero ningunha das tres coñecía nada sobre a sorte da moza. Con todo Pirles e Osatinsky deron a coñecer unha información decisiva: que Norma Susana Burgos tamén fora liberada e estaba en Madrid.
As autoridades suecas tomaron entón contacto con Norma Burgos, quen prestou un testemuño decisivo o [[13 de decembro]] de [[1979]]. Contou que mentres estaba detida na ESMA, viu e falou con Dagmar Hagelin en tres oportunidades, o mesmo 27 de xaneiro en que a moza foi secuestrada e novamente, dous ou tres días despois e ao finalizar a primeira semana de febreiro. Nas dúas primeiras ocasións Dagmar atopábase consciente nunha padiola na enfermería do soto. Presentaba unha ferida un pouco máis arriba do arco superciliar esquerdo, un derrame avermellado baixo os seus ollos e non podía controlar esfínteres. Chegou a preguntarlle como estaba e Dagmar contestou algo equivalente a ''"a pesar de todo me siento bien"''. A última vez que a viu foi no terceiro piso, levantándose a capucha por uns poucos segundos: Dagmar estaba nunha habitación soa, de pé e cun camisón ou bata floreada. Aproximadamente o 10 de febreiro, Burgos viu que a habitación na que se atopaba Dagmar estaba baleira e logrou que un custodio lle informase que fora trasladada individualmente. Burgos declarou tamén que:
{{Cita|...a diferencia de otros casos que solían ser referidos en los diálogos entre los captores y entre estos y sus prisioneros, nunca nadie más hizo mención a la suerte corrida por Dagmar Ingrid Hagelin.<ref>[http://www.desaparecidos.org/arg/victimas/h/hagelin/Testimonio.htm Testemuño de Norma Susana Burgos ante o goberno de Suecia, 13 de decembro de 1979]</ref>}}
Norma Burgos ata, tiña a blusa que Dagmar tiña posta cando foi secuestrada e levada á ESMA, e entregoulla ao pai.
No seu testemuño Burgos brindou outro dato fundamental, ao individualizar á persoa que disparou contra Dagmar e que conducía ao grupo que a secuestrou:
O [[11 de abril]] de [[1980]] logo de anos de intentar que o goberno arxentino colaborase para establecer o que sucedera coa moza, o goberno sueco deu a coñecer publicamente o testemuño de Norma Susana Burgos e entregou á prensa europea unha foto de Astíz dicindo:
Liña 90:
{{ORDENAR:Astiz, Alfredo}}
[[Categoría:Historia da Arxentina]]
[[Categoría:Espías]]
| |||