Margaret Thatcher: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Arranxos varios using AWB |
|||
Liña 64:
| notas =
}}
'''Margaret Thatcher, Baronesa Thatcher''' (de solteira '''Margaret Hilda Roberts'''), nada en [[Grantham]] o [[13 de outubro]] de [[1925]] e finada o [[8 de abril]] de [[2013]]<ref>[http://www.lavanguardia.com/internacional/20130408/54371042328/muere-margaret-thatcher-a-los-87-anos-de-edad.html "Muere Margaret Thatcher a los 87 años"], artigo en ''[[La Vanguardia]]'', 8 de abril de 2013 {{es}}.</ref>, foi unha [[política]] [[Reino Unido|británica]] que chegou a ser [[Primeiro Ministro do Reino Unido|Primeira Ministra do Reino Unido]] entre [[1979]] e [[1990]].
Thatcher foi a Primeiro Ministro británica cun mandato máis longo desde [[William Ewart Gladstone|William Gladstone]], e ten o período continuo máis longo no ministerio desde [[Lord Liverpool]] a principios do século dezanove. Tamén é a única muller que serviu como Primeiro Ministro, unha das dúas únicas en liderar un partido político importante no Reino Unido ou ter unha das catro ''Great Offices of State'' (postos principais dun goberno). Margaret Thatcher é unha das políticas británicas máis significativas na historia política recente do Reino Unido e globalmente. Tamén é unha das políticas que máis divisións creou, sendo eloxiada e detestada entre os diferentes partes do espectro político.
== Primeiros anos e educación ==
'''Margaret Hilda Roberts''' naceu na localidade de [[Grantham]] en [[Lincolnshire]], [[Inglaterra]]. O seu pai era [[Alfred Roberts]], quen posuía unha tenda de consumibles na vila, estaba en activo na política local (servindo como [[concelleiro]]), e foi un [[Metodismo|metodista]] [[laico]]. Roberts viña dunha familia liberal pero permaneceu -como era costume no goberno local- como independente. Perdeu o seu posto de concelleiro en [[1952]] despois de que o [[Partido Laborista (Reino Unido)|partido Laborista]] gañase a súa primeira maioría municipal en Grantham en [[1950]]. A súa nai foi Beatrice Roberts (nada Stephenson) e tivo unha irmá, Muriel ([[1921]]-[[2004]]). Thatcher creceu como unha devota metodista e permaneceu [[cristiá]] durante toda a súa vida<ref>[http://www.wathcesa.com/articles/Margaret_Thatcher Artigo] en www.wathcesa.com {{en}}.</ref>.
Thatcher formouse academicamente na escola feminina Kesteven e subsecuentemente foi á institución educativa de [[Somerville]], na [[Universidade de Oxford]] en [[1944]] para estudar [[química]]. Converteuse en presidenta da Asociación Conservadora da Universidade de Oxford en [[1946]], a terceira muller en acceder o posto. Acadou un grao de segunda clase e traballou como investigadora química para ''British Xylonite'' e despois para ''J. Lyons and Co.'', onde axudou a desenvolver métodos para a conservación de [[xeado]]s. Tamén foi membro da Asociación de Traballadores Científicos.
== Carreira política entre 1950 e 1970 ==
Nas eleccións xerais do Reino Unido de [[1950]] e [[1951]], Margaret Roberts loitou con Dartford por unha praza laborista, e foi nese momento a muller conservadora máis nova candidata ao ministerio. Mentres militaba no partido conservador en [[Kent, Inglaterra|Kent]], coñeceu a [[Denis Thatcher]], un alto executivo da industria petrolífera, co que casou en [[1951]]. Denis pagou os estudos da súa muller como ''barrister'' (avogada en dereito tributario). Margaret licenciouse como avogada en [[1953]], o mesmo ano en que naceron os seus fillos xemelgos [[Carol Thatcher|Carol]] e [[Mark Thatcher]]. Como avogada especializouse en leis tributarias.
Entón Thatcher empezou a buscar un escano conservador seguro, (o seu marido xa era membro) e foi rexeitada por pouco como candidata por [[Orpington]] en [[1954]]. Houbo algúns rexeitamentos máis antes de ser seleccionada por [[Finchley]] en abril do 1958. Gañou facilmente o escano nas eleccións do [[1959]] e tomo posesión do seu escano na [[Cámara dos Comúns do Reino Unido|Cámara dos Comúns]]. Inusualmente, no seu primeiro discurso tivo o respaldo dos membros privados nun proxecto de lei para forzar que os concellos locais mantivesen ''meetings'' en público, o cal prosperou. En [[1961]] foi en contra da liña de voto do seu partido para a restauración do azotamento.
Liña 83:
== No gabinete de Edward Heath ==
Cando o partido conservador, baixo o mandato de [[Edward Heath]], gañou as eleccións xerais de [[1970]], Thatcher converteuse na Secretaria do Estado para Educación e Ciencia. No seu primeiro mes no ministerio, forzou á Administración a cortar o orzamento de educación. Suprimiu o leite gratuíto ás escolas de entre sete e once anos (os laboristas xa aboliran o leite na escola secundaria), o que produciu unha onda de protestas. Isto conduciu a un dos seus pouco favorecedores alcumes: «''Maggie Thatcher, Milk Snatcher'' (Maggie Thatcher a rouba-leite)». Os documentos do gabinete mostran que ela falaba en contra do movemento dentro de gabinete, pero foi forzada a responsabilizarse dos conceptos do colectivo para implementar as posturas dos seus ministros<ref>[http://news.bbc.co.uk/1/hi/in_depth/uk/2000/uk_confidential/1095121.stm artigo] en BBC.co.uk {{en}}.</ref>.
O seu mandato destacou polo soporte a varias propostas para máis autoridades en educación local para pechar as escolas gramaticais e adoptar escolas comprensivas, ata cando isto era visto como unha política de esquerdas. Thatcher salvou a Universidade Aberta da súa abolición. O chanceler [[Anthony Barber]] quería abolila como unha medida de recorte de orzamento, o que foi visto por [[Harold Wilson]] como un truco publicitario. Thatcher cría que era unha forma barata de estender a educación maior e insistía que a universidade debería experimentar admitindo estudantes que saían das escolas con adultos. Nas súas memorias, Thatcher escribiu que ela non era parte do círculo próximo de Heath, e que non tiña influencia nas claves das decisións gobernamentais de fóra do seu departamento.
Logo da derrota dos conservadores nas eleccións do [[1974]], foi trasladada de novo á secretaría de medio ambiente na oposición. Nesta posición, prometeu abolir o sistema actual de recollida de impostos, que servían para pagar os servizos do goberno local, o que resultou unha política popular dentro do partido conservador.
Thatcher estaba de acordo con Sir [[Keith Joseph]] e o Centro de estudos para política que o goberno de Heath perdera o control da [[política monetaria]] -e tiña un rumbo incorrecto- o que seguiu co seu cambio de política en [[1972]]. Despois de que o seu partido perdese as segundas eleccións de [[1974]], Joseph decidiu arrebatar o liderado a Heath aínda que máis tarde retirouse. Entón Thatcher decidiu que debería entrar na carreira para liderar o partido conservador en [[1975]] en nome da facción de Joseph e o centro de estudos para política. Inesperadamente na primeira votación gañou a Heath, forzándoo a dimitir do liderado. Nunha segunda votación, ela derrotou ao sucesor preferido de Heath [[William Whitelaw]] por 146 votos a 79, e converteuse na líder o partido conservador o [[11 de febreiro]] de [[1975]]. Thatcher nomeou a Whitelaw como o segundo de abordo. Heath permaneceu resentido con Thatcher ata o final da súa vida polo que percibiu como unha deslealdade cara a el.
== Como líder da oposición ==
O [[19 de xaneiro]] de [[1976]], Thatcher fixo un discurso no concello de [[Kensington]] no cal fixo un feroz ataque á [[Unión Soviética]]. A parte máis famosa do seu discurso di:
{{cita|Os rusos están inclinados cara a dominación do mundo, e están adquirindo rapidamente os medios para converterse na nación imperial máis poderosa que o mundo vexa. Os homes do [[Politburo]] soviético non teñen que preocuparse dos altibaixos da opinión pública. Eles pon as armas antes que a manteiga, mentres que nós pomos calquera cousa antes que as pistolas.}}
Liña 100:
Thatcher nomeou moitos dos seguidores de Heath ao gabinete da oposición, durante todas as súas administracións buscou ter un gabinente que reflectise o amplo rango de opinións que había no partido conservador. Isto foi verdadeiramente certo no período entre [[1976]] e [[1979]] no que ela gañou o liderado como unha candidata segundoxénita e tiña pouco poder de base por ela mesma dentro do partido. Thatcher tiña que actuar con cautela para converter o partido conservador ás súas crenzas [[Escola monetarista|monetaristas]]. Reservouse o soporte de Heath para a devolución do goberno para [[Escocia]]. Nunha entrevista en Selecta Television no programa ''World in Action'' en xaneiro do 1978, ela dixo «a xente esta realmente preocupada por se este país pode ser alagado por xente cunha cultura diferente», xurdindo unha controversia particular naquel tempo<ref>[http://www.margaretthatcher.org/speeches/displaydocument.asp?docid=103485 Arquivo] en www.margaretthatcher.org {{en}}.</ref>. Recibiu 10.000 cartas de agradecemento por sacar o tema e os conservadores gañaron aos laboristas nas enquisas de opinión, para ambos os partidos o 43 % antes do discurso un 48 % para os conservadores e un 39 % para os laboristas inmediatamente despois<ref>John Campbell, ''Margaret Thatcher: The Grocer's Daughter'' (Jonathan Cape, 2000), p. 400.</ref>.
Durante as eleccións xerais do ano 1979, a maioría das enquisas de opinión mostraban que os votantes preferían a [[James Callaghan]] como Primeiro Ministro ata cando o partido conservador se mantiña como líder nas enquisas. O goberno laborista tiña dificultades coas disputas industriais, folgas, alto desemprego e o colapso dos servizos públicos durante o inverno do 1978-1979, alcumou o inverno como «O inverno do malestar». Os conservadores usaron pósters durante a campaña con slogans como «Laborista non está funcionando»<ref>[http://www.bbc.co.uk/education/asguru/generalstudies/culture/07advertising/pop07a.shtml Arquivo en www.bbc.co.uk]</ref> para atacar o récord do goberno en materia de desemprego e o seu sobre regulación do mercado laboral.
O goberno laborista de [[James Callaghan]] sentiu logo dun exitosa [[moción de censura]] no verán de [[1979]] e nas eleccións xerais de 1979 os conservadores gañaron a maioría de 44 escanos na [[Cámara dos Comúns]] e Margaret Thatcher converteuse na primeira muller do Reino Unido en ser Primeira Ministro. Ao chegar ao 10 de Downing Street, dixo unha cita de [[Francisco de Asís|San Francisco de Asís]]:
Liña 111:
=== 1979-1983 ===
Thatcher converteuse na primeira muller en ser Primeira Ministra o [[4 de maio]] de [[1979]], cun mandato para investir o declive económico do Reino Unido e reducir o papel do estado na economía. Thatcher estaba indignada polo punto de vista contemporáneo dos funcionarios, xa que o seu traballo foi para manexar o declive económico do Reino Unido desde os días do [[Imperio Británico]], e quería que o país afirmásese nun nivel máis alto de influencia e liderado en [[relacións internacionais]]. Foi unha compañeira da alma [[Filosofía|filosófica]] de [[Ronald Reagan]], elixido en 1980 nos [[Estados Unidos de América|Estados Unidos]], e en menor grao de [[Brian Mulroney]], quen foi elixido en 1984 en [[Canadá]]. Parecía durante bastante tempo que o conservadorismo podería ser a filosofía dominante na maioría dos países de fala inglesa nese momento.
[[Ficheiro:Reagan et Thatcher.jpg|miniatura|300px|esquerda|Ronald Reagan e Margaret Thatcher na Casa Branca o 16 de novembro de 1988.]]
En [[maio]] de [[1980]], un día antes de se reunir co [[Irlanda|irlandés]] [[Taoiseach]], [[Charles Haughey]], para discutir sobre [[Irlanda do Norte]], anunciou na Cámara dos Comúns que «o futuro dos asuntos constitucionais de Irlanda do Norte é cousa da xente de Irlanda do Norte, o seu goberno, o seu parlamento, e '''de ninguén máis'''».
En [[1981]], un número de prisioneiros do [[IRA Provisional]] ou [[IRA]] e a Armada de Liberación Nacional irlandesa na prisión Maze de [[Irlanda do Norte]], coñecida en [[Irlanda]] como 'Long Kesh' (o seu nome anterior), empezaron unha folga de fame para recobrar o status de [[Preso político|presos políticos]], o cal lles fora revogado cinco anos antes baixo o goberno laborista precedente. [[Bobby Sands]], o primeiro dos folguistas, foi elixido como un membro de Parlamento para a constitución de Fermanagh e Sud Tyrone poucas semanas antes morrer.
Thatcher ao principio rexeitou con contundencia a devolver o status político aos prisioneiros republicanos, declarando como ben se recorda que «Un crime é un crime; non é política.» Con todo, despois de que nove homes máis morreron de fame e a folga finalizase, e fronte ao crecente enfado en ambas as partes da fronteira e un malestar civil xeneralizado, algúns dereitos relacionados ao status político foron restablecidos aos prisioneiros paramilitares.
Thatcher tamén continuou a política de «Ulsterlización» do anterior goberno laborista e o seu secretario de estado para Irlanda do Norte, [[Roy Mason]], crendo que o unionismo de Irlanda do Norte debería estar na vangarda para combater o republicanismo irlandés.
Como monetarista, Thatcher púxose en camiño en us política económica incrementando a taxa de interese para frear a crecida de provisións de diñeiro e deste xeito baixar a inflación. Tiña preferencia polos impostos indirectos sobre as taxas sobre a renda, e o [[IVE]] aumentou bruscamente ata o 15 %, cun resultado actual de incremento a curto prazo da inflación. Estas accións danaron aos negocios -especialmente ao sector manufactureiro- e o desemprego rapidamente pasou a cifra de dous millóns, dobrando o paro de desempregados do anterior goberno laborista.
Comentaristas políticos recordaron ao goberno de Health e especularon con que Thatcher acabaría igual, pero Thatcher repudiou esa formulación na conferencia do partido conservador de 1980 cun discurso.[http://www.margaretthatcher.org/speeches/displaydocument.asp?docid=104431 Margaret Thatcher, Party Conference Speech, Outubro de 1980] O que ela dixo confirmouse nos orzamentos de 1981, onde, a pesar das preocupacións expresadas en cartas públicas de 364 economistas coñecidos, os impostos foron incrementados no medio dunha recesión. En xaneiro de 1982, a inflación baixou a un único díxito e o tanto por cento de interese xa podía diminuír. O desemprego continuaba crecendo, alcanzando un valor de 3,6 millóns. Con todo, [[Norman Tebbit]] suxerira que, debido ao gran número de persoas que pedían un subsidio por desemprego mentres traballaban, o emprego nunca pasou dos tres millóns.
Por [[1983]], as exportacións industriais baixaran un 30% desde 1978.
==== As Illas Malvinas ====
[[Ficheiro:President Reagan and Prime Minister Margaret Thatcher at Camp David 1986.jpg|miniatura|200px|[[Ronald Reagan]] e Margaret Thatcher en [[Camp David]].]]
{{Artigo principal|Guerra das Malvinas}}
Na [[Arxentina]] dos anos 1980 unha xunta militar tiña o poder e estaban entusiasmados con dar a volta á impopularidade estendida polo estado económico pobre polo cal estaba pasando o país. O [[2 de abril]] de [[1982]], re-ocuparon as [[Illas Malvinas]], a única invasión de territorio británico desde a [[Segunda Guerra Mundial]]. Arxentina [[Historia das Illas Malvinas|reclamaba as illas]] desde unha disputa en 1830 no seu asentamento. En poucos días, Thatcher enviou unha forza naval para recuperar as illas. A pesar da gran dificultade loxística, a forza naval tivo éxito resultando unha onda de entusiasmo [[Patriotismo|patriótico]] e de apoio para ela, nun tempo en que a súa popularidade baixara desde que servía como Primeira Ministra.
Liña 139:
=== 1983-1987 ===
Thatcher estaba comprometida a reducir o poder dos sindicatos, pero a diferenza que o goberno de Heath, adoptou unha estratexia de cambios graduais en lugar dun só xesto. Algúns sindicatos chamaron á [[folga]] en defensa dos seus dereitos a representar aos traballadores{{Cómpre referencia}}, pero todas esas accións non tubo ningún éxito efectivo para facer cambiar a política. Gradualmente, as reformas de Thatcher reducían o poder e a influencia das unións de traballadores, os sucesivos cambios na lexislación restrinxían os mandatos permitidos dos representantes dos sindicatos máis difícil. Os cambios foron principalmente enfocados a previr os recorrencia das accións industriais de grande escala do pasado, pero tamén intentaba asegurar que as consecuencias para os participantes fosen severas se se tomaba unha acción nun futuro. Tatcher reivindicaba que as reformas tamén ían dirixidas a democratizar os sindicatos e devolver o poder aos seus membros. As medidas máis significantes foron para evitar que os piquetes pechasen tendas ou intentasen facer unha baixada na produción facéndoo ilegal. Ademais, outras leis prohibían as votacións no lugar de traballo e obrigaba a votar por correo.
As folgas levadas a cabo en [[1984]] e [[1985]] pola Unión Nacional de mineiros en oposición á proposición do peche dun gran número de minas, foron decisivas. Thatcher fixera preparacións para facer fronte á folga da Unión Nacional de mineiros avanzouse coa acumulación de existencia de [[carbón]] para evitar cortes na subministración de [[electricidade]], aínda que dada a experiencia durante as disputas industriais de 1972, non sería requirido protexer a subministración. As tácticas policiais durante as folgas preocuparon moito aos defensores das liberdades civís, pero as imaxes da multitude de mineiros intentando evitar que outros mineiros traballasen produciron un grande impacto ata a algúns mineiros que apoiaban a folga. A crecente desesperación e [[pobreza]] das familias folguistas - que non tiñan ningún ingreso durante a folga - facía que empezará a haber división entre os mineiros. Un grupo de traballadores, desistiron das accións de folga logo de meses, desafiaron as normas do sindicato e empezaron a aparecer divisións entre os traballadores avisando ao resto que volver ao traballo era a única opción que quedaba: a batalla fora perdida.
A folga dos mineiros durou un ano enteiro antes que os líderes da Unión Nacional de mineiros chegasen a un acordo. O goberno conservador procedeu a pechar todas as minas menos 15 minas de carbón, as cales foron privatizadas en [[1994]].
Despois do arresto do grupo Coventry Four pola violación do embargo das [[Nacións Unidas]] en contra de [[apartheid|Suráfrica na era do apartheid]] en marzo de 1984 e do seu repatriación a Suráfrica baixo fianza, Thatcher invitou ao presidente do apartheid de Suráfrica, [[P.W. Botha]], e o ministro de exteriores, [[Pik Botha]], a [[Chequers]] en xuño de 1984 nun esforzo para evitar a presión crecente pola imposición das sancións económicas en contra de Suráfrica onde o Reino Unido investira fortemente. Segundo dise, Thatcher animou ao presidente Botha a finalizar o apartheid; a liberar [[Nelson Mandela]]; a parar o acoso aos disidentes negros; a parar o bombardeo ás bases do [[Congreso Nacional Africano]] e cumprir coas resolucións do consello de seguridade da ONU e retirarse de [[Namibia]]. Botha ignorou estas demandas.
Nunha entrevista con [[Hugo Young]] do ''The Guardian'' en xullo de [[1986]], Thatcher expresou a súa crenza que as sancións económicas en contra de Suráfrica serían inmorais porque deixarían a miles de traballadores negros desempregados.Hugo Young, ''Supping with the Devils'' (Atlantic, 2003), p.
Á primeira hora da mañá do [[12 de outubro]] de [[1984]], o día antes do seu 59 aniversario, Thatcher librouse sen danos da bomba no hotel Brighton, onde ela estaba por unha conferencia do partido conservador, posta pola IRA. Cinco persoas morreron no ataque, incluíndo a Roberta Wakeham, muller do gobernador de [[Chief Whip]], John Wakeham, e o membro do partido conservador Sir Anthony Berry. Un membro destacado do Consello de Ministros, [[Norman Tebbit]], foi ferido, xunto a súa muller Margaret, quen quedou paralítica. Thatcher fose danada se non fose polo feito que se retardou ao ir ao lavabo, o cal sufriu moitos máis danos que a habitación na que estaba no momento que a IRA detonou a bomba.[http://www.margaretthatcher.org/speeches/displaydocument.asp?docid=109119] Thatcher insistiu en facer o discurso do seguinte día á hora planeada en desafío aos terroristas, un xesto que lle fixo gañar o visto e prace xeneralizado de todo o sector político.
O [[15 de novembro]] de [[1985]], Thatcher asinou un acordo anglo-irlandés de Hillsborough co Primeiro Ministro irlandés [[Garret FitzGerald]], a primeira vez que un goberno. O acordo foi mal visto polos unionistas de Irlanda do Norte.
A filosofía política e económica de Thatcher facía énfase no [[libre mercado]] e o [[entrepreneur]]. Desde que acadou o poder, experimentou vendendo unha pequena empresa nacionalizada a National Freight Company ás súas traballadoras, cunha sorprendente resposta positiva. Logo das eleccións de 1983, o goberno converteuse máis atrevido e empezou a facer o mesmo con [[British Telecom]], vendendo a maior parte da cal estivera baixo posesión pública desde finais de 1940. A política de [[privatización]] converteuse en sinónimo de Thatcherismo.
Durante a [[Guerra fría]], Thatcher apoiou as políticas de disuasión en contra dos soviéticos de [[Ronald Reagan]]. Thatcher permitiu que as forzas dos [[Estados Unidos de América|EUA]] que estacionasen mísiles nucleares en bases británicas, xurdindo protestas masivas pola Campaña polo Desarmamento Nuclear. Con todo, Thatcher foi a primeira líder occidental a reaccionar afectuosamente ao ascenso do líder reformista soviético [[Mikhail Gorbachov]], declarando que lle gustaba e describíao como «un home co cal podemos facer negocios» logo dun encontro en 1984, tres meses despois, Gorvachov chegou ao poder. Thatcher sobreviviu á guerra fría, a cal finalizou en [[1989]], e voces que compartían os seus puntos de vista acredítanlle como parte da vitoria do oeste.
Tamén en [[1985]], como rexeitamento deliberado, a [[Universidade de Oxford]] votou para rexeitar o seu doutoramento honoris causa en protestas aos seus recortes en fondos para a educación.[http://news.bbc.co.uk/onthisday/low/dates/stories/january/29/newsid_2506000/2506019.stm] Esta concesión sempre se deu aos Primeiros Ministros que foran educados en Oxford.
Thatcher apoiou o ataque con bombas dos EE.UU. sobre Libia desde bases no Reino Unido en 1986 desafiando a outros aliados da [[Organización do Tratado do Atlántico Norte]] (OTAN). O seu vínculo defensivo cos Estados Unidos demostrouse co asunto Westland, no que preferiron que a empresa americana [[Sikorsky Aircraft Corporation]] manufacturase os helicópteros Westland en lugar da empresa italiana [[Agusta]]. Isto provocou a dimisión do Ministro de Defensa [[Michael Heseltine]] en protesta ao estilo de liderado de Thatcher, e permaneceu como un influente crítico un candidato potencial para o liderado do partido. Contribuíu á súa caída do poder en [[1990]].
En [[1986]], de forma controvertida aboliu o gran consello municipal de Londres, entón encabezado polo radical de esquerdas [[Ken Livingstone]], e seis condados metropolitanos. O goberno reivindicaron o feito como unha medida de eficiencia. Con todo, os opositores de Thatcher mantiveron que este xesto era politicamente motivado, xa que todos os consellos municipais abolidos eran controlados por laboristas, convertéronse en centros poderosos de oposición ao goberno, e ían a favor do gasto público polo goberno local.
Thatcher tivo dous éxitos en política exterior no seu segundo mandato.
* En 1984, visitou China e asino unha declaración con [[Deng Xiaoping]] o [[19 de decembro}]], o cal comprometía á [[República Popular China]] a conceder a [[Hong Kong]] un «status de Rexión Administrativa Especial». Baixo os termos do acordo chamado [[Un país, dous sistemas]] China estaba obrigada a permanecer o status económico de Hong Kong sen cambios logo da transferencia o [[1 de xullo]] de [[1997]] por un período de 50 anos ata [[2047]].
* No consello europeo de [[Dublín]] en novembro de 1979, Thatcher alegou que o Reino Unido pagaba moito máis á [[Comunidade Económica Europea]] do que recibía para gastos. Declarou no cume "Non estamos pedindo á comunidade ou a alguén diñeiro. «Simplemente estamos preguntado para ter o noso diñeiro de volta». Os seus argumentos tiveron éxito e no cume de xuño de 1984 en Fontainbleau, a CEE conviu unha devolución anual para o Reino Unido, cun monto do 66% da diferenza entre a contribución europea británica e o recibido. O acordo coñecido popularmente como o ''[[Cheque británico]]'' aínda ten efecto, aínda que [[Tony Blair]] despois conviu unha redución significante no número da devolución. Este feito causa controversia entre os membros da [[Unión Europea]].
=== 1987-1990 ===
Gañou de novo as eleccións xerais de 1987, en pleno auxe económico e en contra da oposición laborista, quen eran partidarios do desarmamento nuclear unilateral , cunha maioría de 102, unha marxe máis reducida que nas anteriores eleccións e converteuse na Primeira Ministra que máis tempo serviu desde Robert Banks Jenkinson, Lord Liverpool (desde 1812 ata 1827), e a primeira en gañar tres eleccións sucesivas desde Henry Amorne, 3rd Vizconde de Palmerston nas eleccións xerais de 1865. Foi a primeira muller europea en desempeñar o cargo de primeiro ministro. Moitos diarios do Reino Unido apoiáronlle, a expedición do ''[[The Daily Mirror]]'', ''[[The Guardian]]'' e ''[[The Independent]]''. Nos [[tabloide]]s era coñecida como «Maggie», o cal inspirou o coñecido slogan de protesta «''Maggie Out''!» ´(Maggie fose), cantado durante este período por algúns dos seus opoñentes. A súa impopularidade entre a esquerda é evidente polas letras dalgunhas cancións populares contemporáneas: «Caseta Down Margaret» ([[The Beat]]), «Tramp The Dirt Down» ([[Elvis Costello]]), «Dear Margaret» ([[The Kinks]]), «Margaret On The Guillotine» ([[Morrissey]]), algunhas cancións de ([[Pink Floyd]]) en «The Final Cut», e «Mother Knows Best» ([[Richard Thompson]]).
Por raro que pareza, aínda que nos seus inicios era partidaria da descriminalización da homosexualidade masculina, Thatcher, na conferencia do partido conservador de 1987 declarou que «os nenos que necesitan ser ensinados a respectar os valores da moral tradicional están sendo ensinados que eles teñen o dereito irrenunciable de ser gais». Os membros do parlamento conservadores situados en escanos da parte de atrás, reaccionaron violentamente en contra da 'promoción' da homosexualidade, e en decembro de 1987, a controvertida 'sección 28' foi engadida a unha emenda a cal dicía que non se podía promocionar a homosexualidade. Esta lexislación foi abolida pola administración laborista de Tony Blair.
As reformas do benestar no seu terceiro mandato creou un sistema de educación a adultos desempregados que incluía traballo a horario completo feito para o subsidio de paro aumentándoo como moito en 10 £, modelo importado de EUA.
A finais dos 1980, Thatcher, antiga química, empezouse a preocupar polos temas ambientais, cousa que antes descartara: «Cando che pasaches a metade da túa vida política acordando temas rutineiros como os ambientais, é apaixonante ter unha crise real nas túas mans», isto díxoo en relación co conflito das Malvinas.
En [[1988]], fixo un [http://www.margaretthatcher.org/speeches/displaydocument.asp?docid=107346 discurso importante], aceptando os problemas do [[arrequecemento global]], o [[buraco de ozono]] e a [[choiva aceda]]. En [[1990]], abriu o centro Hadley para a predición e investigación do clima. [http://www.margaretthatcher.org/Speeches/displaydocument.asp?docid=108102&doctype=1] No seu libro ''Statecraft'' (2002), describiu os seus queixumes finais en soporte do arrequecemento global inducido polas persoas, perfilando os efectos negativos que ela percibiu que tiña sobre a política de proceso de fabricación. «Todos as accións internacionais que se acorden cos problemas ambientais, debemos permitir ás nosas economías crecer e desenvolverse, porque sen crecemento, non se pode xerar a riqueza necesaria para pagar pola protección do medio ambiente.»
En [[Bruxas]], [[Bélxica]], en [[1988]], Thatcher fixo un discurso no cal perfilou a súa oposición ás propostas da [[Comunidade Europea]] para unha estrutura federal e un incremento na centralización das decisións. Thatcher cría que o papel da CE debería limitarse a asegurar o libre comercio e unha competitividade efectiva, e temía que as novas regulacións da CE podería reverter os cambio que ela estaba facendo no Reino Unido. «Non retrocedemos con éxito as nosas fronteiras do estado de Britania, só para verlles re-impor a nivel europeo, cun súper estado europeo exercendo unha nova dominación desde Bruxelas.» Estaba especificamente en contra da unión económica e monetaria na que unha única moeda substituiría as moedas nacionais. Este discurso causou as protestas doutros líderes europeos, e expuxeron por primeira vez a profunda división que estaba emerxendo sobre a política europea dentro do partido conservador.
A popularidade de Thatcher volvía baixar en [[1989]], cando a economía sufriu polo grande interese da cotización de impostos para parar un insostible boom. Thatcher culpou ao seu chanceler, [[Nigel Lawson]], quen estivera seguindo unha política económica a cal era unha preparación para unha unión monetaria, nunha entrevista para o ''Financial Times'', en novembro de [[1987]], Thatcher reivindicou non ser informada disto e que non o aprobaría.[http://www.margaretthatcher.org/speeches/displaydocument.asp?docid=106969]
Nun encontro antes do cume da Comunidade Europea en [[Madrid]] en xuño de 1989, Lawson e o Ministro de Exteriores [[Geoffrey Howe]] forzaron a Thatcher a acordar as circunstancias baixo as cales ela unir ao mecanismo de intercambio de proporcións, unha preparación para a unión monetaria. No encontro, os dous informaron que dimitirían se as súas demandas non eran convidas por Thatcher. Margaret Thatcher, ''The Downing Street Years'' (HarperCollins, 1993), p.
En novembro, Thatcher pelexou polo liderado do partido conservador con Sir [[Anthony Meyer]]. Como Meyer era virtualmente un membro do parlamento dos escanos traseiros descoñecido, era visto como un candidato cabeza de turco por outros membros do partido. Thatcher facilmente derrotou a Meyer, pero houberon sesenta papeletas para Meyer ou con abstencións, un sorprendente gran número para un actual Primeiro Ministro. Con todo, os partidarios de Thatcher no partido viron o resultado como unha vitoria, aclamando que logo de dez anos como Primeiro Ministro e con aproximadamente 370 votos dos membros do parlamento, a oposición foi sorprendentemente pequena.[http://news.bbc.co.uk/onthisday/hi/dates/stories/december/5/newsid_2528000/2528339.stm]
O novo sistema de Thatcher para substituír os impostos do goberno local, resumiuse nun manifesto conservador para as eleccións de 1987, foi introducido en [[Escocia]] en 1989 e en [[Inglaterra]] e [[Gales]] en 1990. As proporcións foron substituídas por unha mesma cantidade para todos os individuos residentes, con descontos para os individuos con pouca renda. Esta foi a política máis universalmente impopular do seu mandato como Primeira Ministra.
Outros problemas adicionais xurdiron cando moitas das cantidades de impostos establecidas por concellos locais, finalmente foron moito máis grandes que o anteriormente predito. Isto ocasionou que os opoñentes do novo sistema agrupásense para resistir [[bailío]]s e alterar as audiencias da corte dos devotos ao cargo común. O membro do parlamento laborista, [[Terry Fields]], foi encarcerado 60 días por rexeitar nun principio o pago do seu cargo de comunidade. Como Thatcher continuaba co seu rexeitamento a solucionar o problema do imposto, ata 18 millóns de persoas negáronse a pagar. As medidas de aplicación convertéronse cada vez máis [[Dracón|draconianas]], xurdiron un gran número de disturbios e culminou co amotinamento máis serio, o que pasou en [[Trafalgar Square]], no que asistiron máis de 200.000 manifestantes. A grande impopularidade do imposto, foi o maior factor da caída de Thatcher.
Un dos últimos actos de Thatcher no ministerio foi a de presionar ao presidente dos EUA [[George H. W. Bush]] para despregar as tropas en [[Oriente Medio]] para expulsar ao exército de [[Saddam Hussein]] de [[Kuwait]]. Bush estaba un pouco inquedo polo plan, e foi cando Thatcher díxolle que «¡non hai tempo para estar inseguro!».
O venres anterior á conferencia do partido conservador en outubro de 1990, Thatcher ordenou ao seu novo Ministro de Facenda, [[John Major]] reducir o tanto por cento de interese nun 1%. Major persuadiulle que a única forma de manter a estabilidade monetaria era uníndose ao mecanismo de intercambio de porcentaxes no mesmo momento, a pesar de estar de acordo coas 'condicións de Madrid'. A conferencia do partido conservador dese ano mostrou un gran grao de unidade; poucos imaxinaban que Thatcher permanecería poucas semanas no ministerio.
=== Caída do poder ===
O «asasinato» político de Margaret Thatcher, de acordo con testemuñas como Alan Clark, un dos episodios máis dramáticos na historia policía británica. A idea dun Primeiro Ministro cun servizo longo -invicto nas votacións- foron rexeitados por unha votación interna do partido. Con todo, por 1990, en oposición ás políticas de Thatcher nos impostos dos gobernos locais, a percepción de goberno do mal manexo da economía e a división aberta dentro do partido conservador acerca da integración europea, fixéronlle a ela e ao seu partido que parecesen cada vez máis vulnerables politicamente.
O [[1 de novembro]] de [[1990]], Sir [[Geoffrey Howe]], un dos máis antigos e leais partidarios de Thatcher, dimitiu da súa posición como deputado do primeiro ministro en protesta á política europea de Thatcher. No seu discurso de dimisión na cámara dos comúns dúas semanas máis tarde, suxeriu que os tempos viñeron para «outros para considerar a súa propia responsabilidade ao tráxico conflito de lealdade» co cal el expresou co que estivera loitando demasiado tempo. O seu antigo colega do consello de ministros Michael Heseltine subsecuentemente pelexou con ela polo liderado do partido, e atraeu o suficiente apoio na primeira rolda de votacións para prolongar a contenda a unha segunda votación. Aínda que inicialmente ela expresou que se presentaría á segunda votación, Thatcher decidiu, logo de consultar cos seus colegas do Consello de Ministros, a retirarse da contenda. O [[22 de novembro]], xusto logo das 9.30 a.m., anunciou ao consello de ministros que non seria candidata na segunda votación. Pouco despois, o seu persoal fixo público a súa declaración de dimisión:
''Logo de consultar abertamente cos meus colegas, concluímos que a unidade do partido e as previsións de vitoria nas eleccións xerais serán servidos mellor se eu non sigo e posibilitar aos compañeiros do consello de ministros entrar nas votacións polo liderado. Gustaríame agradecer a todos os que no consello de ministros e fóra del quen me deron todo o apoio.''
[[Neil Kinnock]], líder da oposición, propuxo unha moción de censura ao goberno e Margaret Thatcher colleu a oportunidade que se presentou no día da súa dimisión para entregar unha das súas representacións máis memorables:
«''... unha moeda única é unha das políticas de Europa, de forma encuberta é unha Europa federal. Por iso, considerarei a proposta do Honorable Membro para Bolsover (Dennis Skinner). Onde estamos agora? estou gozando disto''.»
Thatcher apoiou [[John Major]] como o seu sucesor e como era esperado, gañou a contenda polo liderado. Logo da súa dimisión unha enquisa desvelou que o 52% estaba de acordo en que «En balance fora boa para o país», e o 48% cría que fora «mala». Dennis Kavangah, ''The Reordering of British Politics: Politics after Thatcher'' (OUP, 1997), p.
== Carreira post-política ==
En [[1992]], Margaret Thatcher foi elevada pola [[Cámara dos Lores]] outorgándolle o título nobiliario de '''Baronesa Thatcher''', de [[Kesteven]] no condado de Lincolnshire. Non obtivo un título hereditario, tal e como ela recomendou por [[Harold Macmillan]], despois conde de Stockton, no seu noventa aniversario en 1984. Thatcher explicou que ela cre que non fixo suficiente para obter un título hereditario. Por virtude da baronía viva, entro na [[Cámara dos Lores]]. Fixo series de discursos no criticismo do Lores no [[tratado de Maastricht]], describíndoo como «un tratado afastado» e en xuño do [[1993]] dixo aos lores: «Eu nunca podería asinar este tratado». Tamén avogo un referendo no tratado, citando a [[A. V. Dicey]], desde os tres partidos principais estaban a favor do tratado e polo tanto o que a xente debería dicir.
En agosto de 1992, chamou á [[OTAN]] a parar o asalto serbio en [[Gorazde]] e [[Saraxevo]] para finalizar a [[limpeza étnica]] e preservar o estado de [[Bosnia e Hercegovina|Bosnia]]. Thatcher reivindicaba que o que estaba pasando en Bosnia eran «reminiscencias do peor dos excesos dos [[nazis]]». En decembro do mesmo ano ela avisou que se podería producir un [[holocausto]] en Bosnia e logo da [[Masacre de Srebrenica|primeira masacre]] en abril do [[1993]], Thatcher pensou que foi «un campo de batalla o cal pensaba que nunca ía volver de novo a ver en Europa». Segundo dise Thatcher dixo a Douglas Hurd, o ministro de Exterior: "Douglas, Douglas, poderías facer que [[Neville Chamberlain]] parecese un belicista".
Thatcher fora xa condecorada pola [[Isabel II do Reino Unido|raíña]] en [[1990]], pouco logo da súa dimisión como Primeira Ministra, cando foi nomeada para a Orde do Mérito, unha das maiores distincións do Reino Unido. Ademais, o seu marido Denis Denis Thatcher, foille dado un título nobiliario en [[1991]] (asegurándose que o seu fillo Mark herdará un título). Esta foi a primeira vez que se creou unha dignidade de baronet desde [[1965]]. En [[1995]], a Thatcher eleváronlle ata [[Orde da Jarretera]], a orde maior do Reino Unido de [[Cabalería]].
En [[xullo]] de [[1992]], foi contratada pola xigante tabacaleira [[Philip Morris]], agora Grupo Altria, como unha «asesora xeopolítica» por 250.000 US$ ao ano e unha contribución anual de 250.000 US$ para a súa fundación.
Desde 1993 ata [[2000]], serviu como reitora da Universidade de William and Mary ([[Virginia]]). Tamén foi reitora da Universidade de Buckingham, a única universidade privada do Reino Unido. Retirouse do posto en [[1998]].
Escribiu os seus [[memorias]] en dous volumes, ''The Path to Power'' e ''The Downing Street Years''. En [[1993]] ''The Downing Street Years'' foi televisado pola [[BBC]], onde describiu a rebelión do consello de ministros, que a levou a dimitir, como «traizón cun sorriso nas súas caras».
Aínda que ela mostraba o seu apoio en público, en privado mostraba o seu desagrado con moitos dos plans políticos de [[John Major]], e os seus puntos de vista foron transmitidos á prensa e con reportaxes amplas. Foi crítica co aumento en gasto público baixo o mandato de Major, o incremento dos impostos e a súa actitude máis favorables á integración europea. Logo da elección de [[Tony Blair]] como líder do partido laborista en [[1994]], Thatcher deu unha entrevista en [[maio]] de [[1995]] na cal encomiou a Blair como o «probablemente o máis formidable líder laborista desde [[Hugh Gaitskell]]. vin moito [[socialismo]] detrás dos seus escanos frontais, pero non en Mr Blair. Xenuinamente, penso que el cambiou».
Nas eleccións de [[1997]] para o liderado do partido conservador nas consecuencias da derrota irresistible dos conservadores nas eleccións xerais do 1997 nas mans dos novos laboristas, Thatcher expresou o seu soporte a [[William Hague]] despois de que [[Kenneth Clarke]] entrou nunha alianza con [[John Redwood]]. Entón segundo dise Thatcher paseábase pola sala do té da cámara dos comúns, alentando aos membros parlamentarios conservadores a votar por Hague.
En [[1998]], Thatcher fixo unha visita moi publicitada ao exditador [[chile]]non [[Augusto Pinochet]], mentres estaba baixo arresto domiciliario en Surrey, para expresar o seu soporte a unha amizade. Pinochet fora un aliado clave na [[Guerra das Malvinas]]. Thatcher e Pinochet son membros de [[Rotary International]]. Durante o mesmo ano, ela fixo unha doazón de 2.000.000 £ á [[Universidade de Cambridge]] para a dotación da cátedra de Margaret Thatcher Chair en estudos empresariais. Tamén doou o arquivo dos seus papeis persoais á institución universitaria Churchill, Cambridge onde a colección continua para ser expandida.
Margaret Thatcher apoiou activamente á campaña dos conservadores nas eleccións xerais de [[2001]]. Nas eleccións polo liderado do partido conservador do 2001 de pouco despois, Lady Thatcher deixou de apoiar a [[Iain Duncan Smith]] porque cría que el «faría infinitamente mellor de líder» que Kenneth Clarke debido a «puntos de vistas anticuados do papel do estado e o seu ilimitado entusiasmo pola integración europea».
En [[2002]], publicou ''Statecraft: Strategies for a Changing World'' detallando os seus pensamentos de [[relacións internacionais]] desde a súa dimisión en 1990. Os capítulos sobre a Unión Europea eran particularmente controvertidos; chamaba a unha renegociación fundamental da relación do Reino Unido co resto de membros para preservar a soberanía do Reino Unido e, se isto falla, para que Britania márchese e unirse á [[Tratado de Libre Comercio de América do Norte|NAFTA]]. Estes capítulos foron serializados en ''The Times'' o luns, [[18 de marzo]] e causou furor político para o resto da semana ata o venres, o [[22 de marzo]] ao se anunciar que os doutores recomendáranlle non facer máis discursos públicos debido aos seus problemas recentes de saúde, xa que sufrira algúns [[Derrame cerebral|derrames cerebrais]] pequenos.
Permaneceu activa en varios grupos, incluído o grupo ''Conservative Way Forward'', o grupo ''Bruges'' (euro-escépticos) e a Fundación Europea. Enviuvou de Dennis Thatcher o día [[26 de xuño]] de [[2003]].
O [[11 de xuño]] de [[2004]], Thatcher asistiu ao funeral, e entregou un tributo vía vídeo-casete ao antigo presidente dos Estados Unidos [[Ronald Reagan]] no seu funeral de estado na Catedral Nacional en [[Washington, DC]].
En [[decembro]] de [[2004]], informouse que Thatcher tivera un encontro privado con membros do parlamento conservadores na que ela estaba en contra do plan do goberno británico para introducir cartóns de identidade. Dicía que os cartóns de identificación era un «concepto xermánico e completamente alleo a este país».
O [[13 de outubro]] de [[2005]], Thatcher deu para o seu 80 aniversario unha festa no hotel Mandarin Oriental en [[Hyde Park]] onde entre os invitados incluíanse [[Isabel II do Reino Unido|A súa Maxestade a raíña de Inglaterra]] e o [[Príncipe Filipe, Duque de Edimburgo]]. Alí, Geoffrey Howe, agora Lord Howe of Aberavon, comentou acerca da súa carreira política «O seu triunfo real foi transformar non só un partido, senón dous, por iso cando eventualmente os laboristas volveron, a maioría do thatcherismo foi aceptado como irreversible».
En setembro de 2006, Thatcher asistiu á misa oficial en [[Washington, DC]] polo quinto aniversario dos ataques terroristas do [[11-S]]. Asistiu como invitada do vicepresidente dos EUA, [[Dick Cheney]], e reuniuse coa ministra de estado dos EUA [[Condoleezza Rice]] durante a súa visita. Foi a súa primeira visita aos Estados Unidos desde o funeral do ex-ministro de defensa dos EUA [[Caspar Weinberger]] en abril de 2006.
== Legado ==
Margaret Thatcher xunto a [[Helmut Kohl]], [[Xoán Paulo II]], e o seu grande aliado durante toda a década dos [[anos 1980]], [[Ronald Reagan]], foi unha das figuras históricas máis importantes en axudar ao derrubamento do [[pano de aceiro]] e dos réximes comunistas de Europa do Leste.
Moitos cidadáns británicos recordan onde estaban e que estaban facendo cando escoitaron que Margaret Thatcher dimitía e cales foron as súas reaccións. Dado o clima ideolóxico político daquel tempo, Margaret Thatcher provocou reaccións positivas e negativas desde as diferentes caras do espectro político.
Margaret Thatcher foi acreditada polas súas reformas macroeconómicas coas que rescatou á economía británica do estancamento dos anos 1970 e admirada polo seu compromiso radical cos temas económicos. As esquerdas acusáronlle de desmantelar o [[estado do benestar]] e da destrución de moita da base manufactureira do Reino Unido, levando moitos traballadores manufactureiros a un desemprego longo. Porén, os partidarios da privatización e do mercado libre citan a recuperación da economía durante os mediados da década de 1980 e o éxito da economía británica actual cunha relativa taxa de desemprego baixa.
Nos anos 1970, o Reino Unido era visto como o país con máis dificultades económicas de [[Europa]]. Con todo, o Reino Unido emerxeu como unha das economías máis exitosas da Europa moderna. Mentres que a taxa de desemprego eventualmente descendeu produciuse logo de perdidas de postos de traballo e un labor radical das reformas do mercado. Isto inclúe leis que debilitaban unións empresariais e a desregulación dos mercados financeiros, os cales certamente tiveron parte no retorno de Londres a unha posición de liderado como un centro financeiro europeo. Margaret Thatcher tamén puxou polo incremento da competitividade en telecomunicacións e outras utilidades públicas.
[[Ficheiro:Margaret Thatcher.jpg|esquerda|miniatura|300px|Margaret Thatcher]]
Críticos deste punto de vista cren que os problemas económicos dos anos 1970 foron esaxerados e foron causados maiormente por factores externos ao control do goberno do Reino Unido, como o alto prezo do [[petróleo]] causado pola crise petroleira, causante da grande [[inflación]] que danou as economías de case todos os principais países industriais. Por conseguinte, os críticos tamén discuten que a deterioración económica non era o resultado dunha regulación incrementada e o poder dos [[sindicato]]s, como as demandas dos partidarios do ''Thatcherismo''. Os críticos tamén argumentas que o período no goberno de Thatcher coincidiu cunha mellora xeral na economía mundial, aínda que o Reino Unido adiantase outros países da [[OCDE]] no ranking GDP durante este tempo. Os críticos tamén discuten que a economía beneficiouse da tendencia á alza das taxas dos ingresos do petróleo do [[mar do Norte]] (aínda que isto ás veces é un arma de dobre fío; mirar [[Mal holandés]]), e que isto foi a causa real da mellora da contorna económica dos anos 1980 en lugar das políticas de Margaret Thatcher.
Para o público británicos as impresións sobre Margaret Thatcher son moi variadas. Unha clara mostra da división de opinión sobre o liderado de Thatcher pódense atopar en recentes enquisas televisivas: Thatcher aparece no número 16 no ano [[2002]] na lista dos «100 mellores ingleses», o cal é o posto máis alto ocupado por unha persoa viva. En cambio, tamén aparece na lista de 2003 dos «100 peores ingleses» ocupando o posto número 3, o cal é o peor posto ocupado por unha persoa viva, con pouca diferenza co [[primeiro ministro]] [[Partido Laborista (Reino Unido)|laborista]] [[Tony Blair]]. Porén, ó cabo poucos poden discutir que non houbo ningunha muller que xogue un papel máis importante no escenario mundial no século 20. Na forma de afago, o primeiro ministro laborista, Tony Blair, o mesmo que foi elixido tres veces como Primeiro Ministro, recoñeceu implícita e explicitamente a súa importancia por continuar moitas das súas políticas económicas. A propia Thatcher recoñeceu indirectamente a Blair durante a competición polo liderado dos conservadores cando dixo ''Eles...(os do partido conservador)... non necesitan a ninguén que poida bater ao señor Blair, eles necesitan a alguén como o señor Blair''.
Liña 255:
== Títulos e honras ==
=== Títulos desde o seu nacemento ===
Títulos que ''Lady Thatcher'' ostentou desde o seu nacemento en orde cronolóxica:
* Miss Margaret Roberts ([[13 de outubro]], [[1925]] – [[13 de decembro]], [[1951]])
Liña 268:
* Membro da Moi Honorable Consellería Privada da súa Maxestade
* Socia da [[Royal Society]]
* Membro honoraria do Club de Cabaleiros do Club Carlton Club, e a única muller con dereito a gozar de todos os dereitos que pode ter un membro.
=== Críticas na cultura popular ===
Liña 295:
{{Listaref}}
{{ORDENAR:Thatcher, Margaret}}▼
{{Control de autoridades}}
▲{{ORDENAR:Thatcher, Margaret}}
[[Categoría:Primeiro ministro do Reino Unido]]
[[Categoría:Políticos conservadores]]
| |||