Antonio Canova: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Bot: Engado {{Control de autoridades}} |
m Arranxos varios using AWB |
||
Liña 3:
== Traxectoria ==
Iniciouse moi novo aínda no aprendizado, e desenvolveuno exclusivamente na cidade de Venecia, distante uns 80
Foi, especialmente, o cantor da beleza ideal feminina, pero sen afectacións: basta lembrar a tal propósito a obras inspiradas nas [[Tres Gracias]] e a [[Hebe (mitoloxía)|Hebe]], no Museo de [[Forlí]], ou ben algunha das súas obras como [[Venus saíndo do baño]], a [[Venus Itálica]] ou a estatua dedicada a [[Paulina Borghese]]. A súa arte e o seu xenio tiveran influencia decisiva na escultura da época.
Liña 20:
[[Ficheiro:Le tre Grazie.jpg|dereita|miniatura|175px||As tres Grazas]]
No [[1779]], decide partir para [[Roma]], saíndo o [[9 de outubro]] dese ano.
Alí, estuda a estatuaria antiga e frecuenta a escola de [[nudez na arte|nus]] da Academia de Francia e dos Museos Capitolinos, e puido encontrar e coñecer os maiores protagonistas da arte neoclásica e facer propia a teoría artística, da “nobile semplicità” e “quieta grandezza” de [[Johann Joachim Winckelmann|Winckelmann]].
En Roma vivíu no [[Palazzo Venezia]], como hóspede do embaixador veneciano [[Girolamo Zulian]], un apaixonado da arte e grande [[mecenado|mecenas]] de artistas, particularmente dos vénetos, desde o [[arquitecto]] [[Giannantonio Selva]], a [[Francesco Piranesi]], desde o [[pintor]] [[Pier Antonio Novelli]] e [[Giacomo Quarenghi]], aos gravadores [[Raffaello Morghen]] e [[Giovanni Volpato]].
Zulian propicioulle as primeiras encomendas e, persoalmente, pediulle as estatuas de ''[[Teseo e o Minotauro]]'' (1781) e a ''[[Psiche (Canova)|Psiche]]'' (1793), que mostraron como o artista se empeña en crear formas nas que se encarna o ideal neoclásico de beleza, eliminando torsións, vestimentas e todos aqueles elementos excesivos típicos do [[Barroco|barroquismo]], obtendo unha forma pura, capaz de transmitir sentimentos e acción, mais en “quieta grandezza”.
Durante a estancia romana coñece a filla do gravador Giovanni Volpato, chamada [[Domenica Volpato]], iniciando amizade con ela.
Liña 43:
Un dos retratos que fixo para a familia imperial, e un dos máis famosos e belos, é o que representa a [[Paolina Bonaparte]], irmá de Napoleón, seminú, estricada nun [[triclinio]] romano, cunha [[mazá]] na man, como [[alegoría]] de "[[Venus (deusa)|Venus]] vencedora" (en relación co [[Xuízo de París]]).
Nesta representación séntese tamén a influencia dunha iconografía cara a [[Tiziano]], pois, na mente de Canova, estaba o desexo de representar a tentación da beleza feminina como orixe do pecado.
No entanto a súa fama medraba aínda máis, en Italia e no exterior dela, aumentando considerabelmente os encargos desde toda Europa.
Liña 59:
O sepulcro que custodia os seus despoxos está en Possagno, o seu lugar natal, na [[Treviso|provincia de Treviso]], onde el mesmo, tres anos antes de morrer, en xullo do [[1819]], proxectou e fixo edificar as expensas ''Il Tempio'' (O Templo), pondo persoalmente a primeira pedra.
Este edificio maxestoso, dedicado á [[Santa Trindade]], é unha [[igrexa (arquitectura)|igrexa]] [[Parroquia eclesiástica|parroquial]], que non sería rematada ata dez anos despois da súa morte. Neste ''Tempio'', en [[1832]], por vontade do seu medio-irmán, foron trasladados os restos do grande artista desde a antiga igrexa parroquial.
O seu corazón consérvase nun [[cenotafio]], que lle dedicaron os seus discípulos, na nave da esquerda de [[Santa Maria Gloriosa dei Frari]], en Venecia.
Liña 85:
== Notas ==
{{listaref}}
{{ORDENAR:Canova, Antonio}}▼
{{Control de autoridades}}
▲{{ORDENAR:Canova, Antonio}}
[[Categoría:Neoclasicismo]]
[[Categoría:Escultores de Italia]]
| |||