Ludwig van Beethoven: Diferenzas entre revisións

O pai era [[alcoholismo|alcohólico]], o que supuxo que perdese o posto de [[director de orquestra|director da orquestra]] de Bonn -posto herdado do avó Ludwig-, e a nai estaba frecuentemente doente. Aínda que a relación con Johann fose máis ben distante, Ludwig amaba moito á súa nai, á que denominaba a súa «mellor amiga».<ref name="biografía" />

Neefe ensinou a Beethoven composición, e cara a marzo de [[1782]] cando contaba con once anos de idade axudouno a compoñer a súa primeira composición publicada (''Nove variacións sobre unha Marcha de Ernst Christoph Dressler''): unha serie de variacións para teclados (WoO 63). Beethoven pronto comezou a traballar como organista axudante con Neefe, inicialmente sen cobrar, e finalmente como empregado pagado para a capela da corte dirixida polo ''Kapellmeister'' [[Andrea Luchesi]]. Un ano despois, Neefe escribiu na ''Revista de Música'' acerca do seu alumno: «Se continúa así, como comezou, converterase seguramente nun segundo Wolfgang Amadeus Mozart».<ref>{{cita Harvard|Buchet|1991|p=33|sp=sí}}</ref> En xuño do seguinte ano, Ludwig é contratado como músico na corte do [[príncipe elector]] (en alemán: ''Kurfürst'') de Colonia [[Maximiliano Francisco de Austria|Maximiliano Francisco]] (1708–1784)<ref group='nota'>Maximiliano Francisco foi o fillo máis novo da emperatriz [[María Tareixa I de Austria]], quen introducíu cambios notables na cidade. Facéndose eco dos cambios feitos en [[Viena]] polo seu irmán [[Xosé II de Habsburgo|Joseph]], introducíu reformas baseadas na filosofía da [[Ilustración]], incrementando o apoio á educación e ás artes. O adolescente Beethoven case seguro foi influenciado por eses cambios. Tamén puido verse influenciado nese tempo polas ideas máis importantes da [[masonaría]], xa que Neefe e outros achegados eran membros da loxia local da [[Orde dos Illuminati]].</ref>, por recomendación de Neefe. Este posto permitiulle frecuentar a música dos vellos mestres de capela, ademais de facilitarlle a entrada en novos círculos sociais, nos que se atopaban algúns dos que serían amigos seus durante toda a súa vida, como a familia Ries, os von Breuning (en cuxa casa coñeceu aos clásicos e aprendeu a amar a [[poesía]] e a [[literatura]]), o violinista [[Karl Amenda]] ou o doutor [[Franz Gerhard Wegeler]] (con quen anos máis tarde viaxaría a [[Viena]]).<ref name="biografía" />

En marzo de [[1787]] Beethoven viaxou a [[Viena]] (posiblemente con todos os gastos pagos) por vez primeira, aparentemente coa esperanza de estudar con [[Mozart]]. Os detalles da súa relación son incertos, incluído se realmente se coñeceron ou non. De calquera modo, a lenda di que Mozart diría: «Recorden o seu nome, este mozo fará falar ao mundo».<ref name="biografía" />

Durante o mes de maio de [[1809]], cando as forzas de ataque de [[Napoleón]] bombardearon [[Viena]], segundo Ferdinand Ries, Beethoven, moi preocupado por que o ruído acabase co que lle quedaba de audición, agachouse no sótano da casa do seu irmán, cubrindo os seus oídos con almofadas<ref>{{Cita Harvard sen parénteses|Cooper|2008|p= 185}}</ref>.

Dous encargos en [[1822]] melloraron as perspectivas financeiras do compositor. A [[Philharmonic Society]] de [[Londres]] ofreceulle un encargo para unha sinfonía, e o príncipe [[Nikolas Golitsin]] de [[San Petersburgo]] encargoulle tres cuartetos de corda. O primeiro deses traballos estimulou a Beethoven para rematar a Novena Sinfonía, que foi interpretada por vez primeira, xunto coa ''Missa Solemnis'', o [[7 de maio]] de [[1824]], con gran éxito no [[Kärntnertortheater]]. A publicación ''Allgemeine musikalische Zeitung'' dixo efusivamente, "un xenio inesgotable amosounos un novo mundo", e Carl Czerny escribiu que a súa sinfonía "respira como un espírito fresco, vivo e certamente xuvenil [...] tanta enerxía, innovación, e beleza como sempre [viu] da cabeza dese orixinal home"<ref name="ReferenceA">{{Cita Harvard sen parénteses|Cooper|2008|p= 317}}</ref>. A diferenza dos seus máis lucrativos primeiros concertos, este non lle proporcionou moitos cartos a Beethoven, xa que os gastos da montaxe foron significativamente máis altos<ref>{{Cita Harvard sen parénteses|Cooper|2008|pname= 317}}<"ReferenceA"/ref>. Un segundo concerto o [[24 de maio]], no cal o produtor garantíulle ao compositor unha comisión mínima, tivo unha pobre asistencia de público. Sería o derradeiro concerto público de Beethoven<ref>{{Cita Harvard sen parénteses|Cooper|2008|p= 318}}</ref>.

Beethoven entón adicouse a compoñer os cuartetos de corda para Golitsin. Estas series de cuartetos, coñecidos como os "Cuartetos Tardíos", foron máis alá do que os músicos e as audiencias estaban preparados nese tempo. O compositor [[Louis Spohr]] definíunos como "indescifrables, horrores sen corrixir". A opinión cambiou consderablemente dende o momento da súa primeira desconcertada acollida: as súas formas e ideas inspiraron a músicos e compositores como [[Richard Wagner]] e [[Béla Bartók]], e continúan facéndoo. Dos últimos cuartetos, o favorito de Beethoven foi o [[Cuarteto de cuerda n.º 14 (Beethoven)|Cuarteto de cuerda n.º 14]], op. 131 en Do♯ menor, que calificou como a súa obra única máis perfecta<ref>{{cita libro|apelidos=Morris|nome=Edmund|título=Beethoven: The Universal Composer|ano=2010|isbn=978-0-06-075975-9|editorial=HarperCollins}}</ref> . O derradeiro desexo musical de [[Schubert]] foi escoitar o cuarteto Op. 131, cousa que fixo o [[14 de novembro]] de [[1828]], cinco días antes de morrer.

A vida persoal de Beethoven personal estivo marcada polo avance da súa xordeira e pola irritación producida pola súa dor abdominal crónica, que o levou a contemplar o suicidio (documentado no seu [[Testamento de Heiligenstadt]]). Beethoven adoitaba a estar irascible. Suxeríuse tamén que podería sufrir unha [[desorde bipolar]]. Porén, tivo un círculo de amizades pechado e devoto durante toda a súa vida, que fora atraído pola súa forte personalidade. Cara ao final da súa vida, os amigos de Beethoven competiron nos seus esforzos en axudalo para facer fronte ás súas incapacidades.