Dende a década de 1890 aos años 30, na era das gravacións acústicas (antes da introducciónintrodución de [[Micrófono|micrófonos]], da gravación electrica e a amplificacionamplificación) os estudios de gravación eran instalacións moi basicasbásicas. As gravacionsgravacións eran feitas por un proceso de corte do xiradiscos, agrupando os músicos fronte un corno acústico, a enerxía acústica pasa polo diafragma do corno ata un torno mecánico de corte, inscribindo o sinal nun suco modulalomodulado directamente sobre o disco. Trala aparicionaparición do microfonomicrófono, do amplificador e mais do altavoz,altofalante a [[industria]] da gravación acústica pasou gradualmente a ser gravación eléctrica.
De década de [[1940]] ós anos 70, os estudios eran deseñamosdeseñados para a gravación en vivo de [[Orquestra|orquestras]] sinfónicas e outros conxuntos musicais grandes conforme asás tendencias da época. Os enxeñeiros descatáronse de que os espazos grandes e reverberantes creaban unha firma acústica característica. Debido ás limitacións tecnolóxicas na gravación, os estudios dos anos 50 foron diseñados segundo o concepto de agrupar músicos e cantantes, en vez de separalos, e de colocar os micrófonos de forma estratéxica para capturar a interacción acústica e harmónica perfecta. Debido a súa acústica, moitos estudios eran igrexas adaptadas.{{Cómpre referencia}}
Os estudios de gravación eléctricos non contaban con cabinas de illamento e non foi ata a década dos 60, cando pareceuapareceu a alta fidelidade (auriculares). O uso de distinta microfonía e mais a súa colocación no entornocontorno do estudio eran partes fundamentais no proceso de gravación. Os mais destacados, os [[Micrófono de cinta|microfonos de cinta]] ou de condensador coma o Neumman U47. Na década dos 60 os [[Enxeñaría|enxeñeiros]] comezaron a experimentar a colocación dos micrófonos preto do [[Instrumento musical|instrumento]].
Moitos dos mellores estudios incorporaron un cuarto especial para o comportamento do [[eco]] que foron construídos a miúdo debaixo do estudio principal. Estes eran espazos rectangulares longos e baixos construídos con materiais duros e reflexivos como o cemento, cun [[altofalante]] nun extremo e un ou máis micrófonos no outro. Durante unha sesión da gravación, un sinal dun ou máis dos micrófonos no estudio podíase encamiñar ó altofalante, o son reverbera a través do compartimento e o sinal era realzado e recollido polo micrófono no outro extremo, podendo entón ser mesturado co sinal orixinario no estudio e ser mesturado na pista mentres que a gravación principal era feita.
