Filipe Neri: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Victortpr (conversa | contribucións)
Sen resumo de edición
Xoacas (conversa | contribucións)
m ort.
Liña 8:
 
== Conflitos coa xerarquía ==
Deste xeito, adicouse á predicación cun estilo alegre e desenfadado, ata o punto de que foi denominado o ''santo comediante'' e o bromista divino. As súas tolerías e exentricidadesexcentricidades foron gañando á xente sinxela coa que dialogaba na praza pública. Reuniu a un grupo de seguidores máis achegados cos que organizou labores de hospitalidade de peregrinos, atención aos marxinados e coidado dos enfermos. O seu estilo e actividades resultaron ofensivas para a xerarquía, sendo vítima de aldraxes e da marxinación por parte de altos xerarcas eclesiásticos e [[cardeal (relixión)|cardeais]]. Nunca respondeu aos ataques dos seus inimigos, se ben reprochou con sinxeleza ás altas personalidades da [[Igrexa Católica]] o seu poder e a súa relaxación. Naquel intre, no [[colexio cardenalicio]] gobernaban os [[Medici]]. Entre os seus máis foribundosfuribundos detractores estaba o propio vigairo do Papa [[Paulo IV, papa|Paulo IV]], CardenalCardeal Rosaro. Pero el nunca consentiu que se falase mal do seu máis alto perseguidor.
 
== Fundacións e actividades ==
Fundou o hospital de [[Santa Trindade]] dos [[Peregrino]]s e Convalecentes. No ano xubilar de [[1574]], chegou a atender a uns 140.000.
 
Aos 36 anos de idade foi ordenado [[sacerdote]], algo para o que fora moi reticente por non considerarse merecedor desta dignidade. Formou entón unha comunidade de presbíteros chamada o ''Oratorium'' onde tiña unha importante papel a música (o célebre [[oratorio]] e o canto). O seu carisma e entusiasmo contaxiou a un gran número de fieis ata o punto que en [[1578]], o papa [[Gregorio XIII]] recoñeceu a congregación dos [[Oratorianos]]. A partir dese momento, sufriu escasas resistencias e multitude de persoas de toda condición acudían a el en busca de consello, alento e consolo. Dende Papas (coñeceu 14) ata xente marxinal, pasando por artistas cos que tiña unha especial sintonía. Tivo amizade con outras figuras relixiosas da época como [[Ignacio de Loiola]], [[Francisco de Sales]] ou [[Carlos Borromeo]]. En varias ocasións, ofrecéuselle a púrpura cardenaliciacardinalicia, pero sempre rexeitou o nomeamento.
 
Atribúeselle a súa influencia sobre o papa [[Clemente VIII]] o feito de que este levantase o anatema e a excomuñón ao rei [[Henrique IV de Francia]]. O seu labor a prol do entendimentoentendemento suavizou unha situación que conducía a [[Francia]] á guerra civil e a un continuo derramamento de sangue.
 
Reconstruíu unha igrexa en ruínas: [[Santa María de Vallicella]] onde se habilitou unha sinxela cela. Hoxe é a casa nai dos oratorianos e alí se atopan as súas [[reliquias]]. Os seus funerais foron multitudinarios. Sucedeuno ao fronte da orde [[Cesare Baronius]], confesor de Clemente VIII. Foi beatificado por [[Paulo V]] en [[1615]] e canonizado por [[Gregorio XV]] en [[1622]].